အသက္အ႐ြယ္ေလး အေတာ္အသင့္ ရလာ၍လား မသိ။ ယခုတစ္ေလာ တိုက္ဆိုင္မႈရွိတိုင္း စိတ္အစဥ္က အတိတ္ ကာလ တစ္ခုဆီသို႔ အလိုလို ေရာက္ရွိ သြားတတ္ပါသည္။အထူးသျဖင့္ ယခုလို ေက်ာင္းဖြင့္ ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း အျဖဴ အစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ငယ္ဆရာ / ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို အစီအရီ သတိရမိသည္။
အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ ႏွင့္ တရားဝင္ ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့သည္မွာ ႏွစ္အစိတ္ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားစိတ္က အကင္းမေသခ်င္ တတ္ေသး။ေက်ာင္းသားဘ၀ ကနဦး ေန႔ရက္ မ်ားကို အိမ္ႏွင့္ မနီးမေဝး ေတာင္ကုန္း ေလးတစ္ခု ထိပ္တြင္ တည္ရွိေသာ အ.ထ.က ၃ ၌ စတင္ခဲ့ရၿပီး ထိုေက်ာင္း ၌ပင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀အထိ အဆုံးသတ္ခဲ့သည္။
အ.ထ.က ၃ မွာ မူလက တ႐ုတ္ အမ်ိဳးသား အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္း၏ အိမ္ေစာင့္အစိုးရက ျပည္သူ ပိုင္သိမ္းကာ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ သုံးထပ္ တိုက္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က ၿမိတ္ၿမိဳ႕တြင္ အသားနားဆုံး ျဖစ္သည္။
အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀တစ္ေလၽွာက္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အရွိဆုံးမွာ သူငယ္တန္းေန႔ရက္ မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
မိုးတဖြဲဖြဲ ႐ြာသြန္းေနေသာ ဇြန္ လ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ အေမက ကၽြန္ ေတာ့္အား မနက္ေစာေစာကတည္းက ေရမိုးခ်ိဳး၊ သနပ္ခါးလိမ္းေပးၿပီး ေက်ာင္းဝတ္စုံ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္ဆင္ေပး ပါသည္။ ထိုေနာက္ မနက္စာအျဖစ္ ၾကက္ဥ ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ ႏြားႏို႔ပူပူတစ္ ခြက္ တိုက္ေကၽြးသည္။ မနက္စာ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အေမက လြယ္ အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိုးကာအက်ႌဝတ္ဆင္ေပးၿပီး ေခါက္ထီး တစ္လက္ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ပို႔ေပးေလ သည္။
” ေမေမသားတို႔က အခုဘယ္သြား မွာလဲဟင္ ”
” ေက်ာင္းကို သြားမွာေပါ့ သားရဲ ့ ”
” ေက်ာင္းမွာသားက ဘာသြားလုပ္ရ မွာလဲေမေမ ”
” ေက်ာင္းမွာသား စာသြားသင္ရမွာ ေပါ့ ”
” သားကဘာလို႔ စာသင္ရတာလဲ ေမေမ ”
” ဪ…သားရယ္ ေမေမ့သား ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ လူပုံအလယ္မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ ေအာင္ေပါ့ကြယ့္”
ကေလးပီပီ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမးျမန္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းမ်ားကို အေမက စိတ္ရွည္ရွည္ ျပန္လည္ ေျဖ ၾကားေပးရင္း ေက်ာင္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္ရွိ ထီးထီး ႀကီး တည္ရွိေသာ သုံးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ႀကီးမွာ ငါးႏွစ္သား ကေလးတစ္ဦး အဖို႔ ခန္႔ညားထယ္ဝါ လြန္းလွေပသည္။ ထို႔အျပင္ ေက်ာင္းဂိတ္တံခါး သုံးေပါက္ စလုံး ဖြင့္ထားပုံ ကလည္း မိခင္တစ္ဦးက မိမိရင္ခြင္ထဲ ဝင္ေရာက္ခိုလႈံၾကမည့္ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ဆီးႀကိဳ ေနသေယာင္ပင္။
ေက်ာင္း၏ ဥပစာ၌ ” အမွတ္(၃)၊ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ ၿမိတ္” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္းျဖင့္ ခန္႔ညားထည္ဝါလွေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ အံ့ဩ စိတ္ျဖင့္ မမွိတ္မသုံ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေန မိပါသည္။
ထိုေန႔ကား စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္၏ ပထမဆုံးေန႔မို႔ ေက်ာင္းပရဝုဏ္အတြင္း အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား ပ်ားပန္းခတ္ စည္ကားလ်က္ ရွိေနသည္။ ထိုျမင္ ကြင္းသစ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္ကို ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးကာ ” ဘယ့္ႏွယ္လဲ သားတက္ရမယ့္ ေက်ာင္းႀကီးကို သေဘာက်ေနၿပီ မဟုတ္ လား” ဟု ေမးသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ကိုဆြဲကာ ကၽြန္ေတာ္တက္ရမည့္ သူငယ္တန္းအခန္းထိ လိုက္ပို႔ေပးေလ သည္။
အတန္းပိုင္ဆရာမ အမည္မွာ ေဒၚလွၾကည္ျဖစ္ၿပီး အေမ့မိတ္ေဆြ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ဆရာမသည္ အသား ျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ မနိမ့္မျမင့္ႏွင့္ အစဥ္ ၿပဳံးခ်ိဳေနတတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ၌လည္း စိတ္ရွည္လြန္းလွေပသည္။ အေမသည္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးလိုက္သည္ႏွင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္း၊ ေက်ာက္တံႏွင့္ ဖတ္စာအုပ္ ထည့္ထား ေသာ လြယ္အိတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ပခုံး ထက္လြယ္ေပးကာ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ေတြ႕ႏိုင္ေသာ အခန္းေထာင့္ခ်ိဳး တစ္ခုမွ အကဲခတ္ေနပါသည္။
ထိုသို႔ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးသည့္ လူႀကီးမိဘမ်ား မရွိေတာ့ၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးတစ္သိုက္ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အကဲခတ္ေနစဥ္ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ဆိုင္း မဆင့္ဗုံမဆင့္ ဝါးခနဲ ေအာ္ငို လိုက္ရာ နဂိုကတည္းက ငိုခ်င္လ်က္ လက္တို႔ ျဖစ္ေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးတစ္သိုက္ တအီအီႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးငိုပြဲႀကီး ဆင္ႏြဲ လိုက္ၾကပါေတာ့ သည္။
ထိုအခါ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို တစ္ဦးခ်င္း လိုက္လံ ေခ်ာ့သိပ္ ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕ ကေလး မ်ားမွာ ငိုေၾကာ ရွည္လ်ားလြန္းလွသျဖင့္ သနပ္ခါး ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းထားေသာ ပါးျပင္ထက္ မ်က္ရည္ျမစ္ႏွင့္ ႏွပ္ေခ်းျမစ္ ႏွစ္စင္း အေရာေရာ အေထြးေထြးျဖစ္ကာ ပါးျပင္ထက္ ဗြက္ေပါက္ ကုန္ေလေတာ့ သည္။ ထိုအခါ ဆရာမကပင္ မ႐ြံမရွာ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ ေပးရေလသည္။
မွတ္မိသေလာက္ဆို သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ကနဦး ေန႔ရက္မ်ား၌ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔အား စာလုံး၀ မသင္ေပ။ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ အစိမ္း သက္သက္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ေက်ာင္းေနေပ်ာ္လာေအာင္ သင္ပုန္းႀကီးတြင္ ေျမျဖဴျဖင့္ တိရစၧာန္ပုံ ေလးမ်ား ဆြဲျပျခင္း၊ ပုံေျပာျပျခင္း အျပင္ ဖိုး၀လုံး ကဗ်ာ၊ တို႔ေက်ာင္းကဗ်ာ၊ ဖိုးသာထူးကဗ်ာ အစရွိသည့္ ကေလး ကဗ်ာမ်ားကို သံေနသံထားျဖင့္ ႐ြတ္ဆို ျပသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔အား လိုက္လံ ႐ြတ္ဆိုေစျခင္းျဖင့္ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္း ပါသည္။ ဆရာမ၏ စည္း႐ုံး သိမ္းသြင္း မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးတစ္သိုက္ မ်ားမၾကာမီ ေက်ာင္းႏွင့္ ယဥ္ပါးလာပါ ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္မွ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စာစ သင္ပါသည္။
ေရွးဦးစြာ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ရွိ အနက္ေရာင္ သင္ပုန္းႀကီး၌ ဝိုင္းစက္ ညီညာေနေသာ ၀လုံးႀကီးႀကီး တစ္လုံးကို ေျမျဖဴျဖင့္ တစ္ခန္းလုံးျမင္ ေအာင္ ဆြဲျပပါသည္။ ထိုေနာက္ အဆိုပါ ၀လုံးကို ျပန္ဖ်က္ကာ နာရီ လက္တံကဲ့သို႔ လက္ဝဲမွ လက္ယာ ဘက္သို႔ ရစ္ၿပီး ေရးဆြဲ ရေၾကာင္း ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ ရွင္းျပရင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ ေရးဆြဲျပပါသည္။ ထိုသို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ေရးဆြဲျပၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာက္သင္ပုန္း၌ ၀လုံးေလးမ်ား ေရးခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က သူငယ္တန္း၌ မည္သူမွ က်ဴရွင္ မတက္ၾကသလို မူႀကိဳေက်ာင္း လည္း တက္ေလ့မရွိေသာေၾကာင့္ အမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းေရာက္မွ စာစတင္ ေရးဖူးၾကပါသည္။
ထိုေၾကာင့္ မည္သူကမွ ေက်ာက္ သင္ပုန္းေပၚ ေက်ာက္တံျဖင့္ ၀လုံးကို ညီညာ ဝိုင္းစက္ေနေအာင္ မေရးတတ္ၾက ေပ။ ထိုအခါ ဆရာမက တစ္ဦးခ်င္းစီ ေက်ာက္တံကိုင္ေသာ လက္အေနအထား မွန္ကန္ေစရန္၊ ၀လုံးကို ညီညာဝိုင္းစက္ ေနေအာင္ ေရးတတ္ေစရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ကေလးမ်ားကို ညင္သာ စြာဆုပ္ ကိုင္ၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လက္ခ်င္း ထပ္ သင္ၾကားေပးပါသည္။
ထိုေၾကာင့္လည္း သူငယ္တန္း ဆရာ^ဆရာမမ်ားကို “ကန္႔ကူလက္လွည့္ ဆရာမ်ား” ဟု တင္စား ေခၚေဝၚၾကျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ဆရာမက တစ္ ဦးခ်င္းစီ သင္ၾကားေပးၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ေက်ာက္သင္ပုန္း တစ္မ်က္ႏွာ အျပည့္ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း အတြင္း ၀လုံးမ်ား ေရးခိုင္းပါသည္။ ထိုေနာက္ ၀လုံး တစ္မ်က္ႏွာ ေရးၿပီးတိုင္း အတန္း ေရွ႕ ထြက္ကာ ဆရာမထံ သြားျပရသည္။
ထိုအခါ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေရး သားလာခဲ့ၾကေသာ ၀လုံးေလးမ်ား မည္ မၽွပင္ မညီမညာ ႐ြဲ႕ေစာင္းေနေစကာမူ ေျမျဖဴျဖင့္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ အမႈတ္ႀကီးႀကီး တစ္ခုေပးကာ “သားက သိပ္ေတာ္တာပဲ” “သမီး ၀လုံးေလးေတြက ဖိုးလမင္းႀကီးလို ဝိုင္းစက္လို႔ ပါလား” ဟု ခ်ီးမြမ္းေလ့ရွိပါ သည္။
ထိုေၾကာင့္ ကေလးပီပီ အခ်ီးမြမ္းခံ ခ်င္ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုဖိုးကဲ၊ မေ႐ႊသဲတို႔မွာ ၀လုံးသုံးေလးလုံး ေရးၿပီး တိုင္း ဆရာမထံ ေျပးျပၾကရာ ဆရာမမွာ ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အမွန္ေပးရတာ လက္ပင္ မလည္ေတာ့ေပ။ ထိုသို႔ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၀လုံး တစ္မ်ိဳးတည္း ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္ခန္႔ ေရးခိုင္းၿပီး အသားက်မွ သင္ပုန္းႀကီး ဖတ္စာမ်ားကို စတင္ သင္ၾကားပါသည္။
ဆရာမ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျမန္မာ ဗ်ည္း ၃၃ လုံးတြင္ အေျခခံျဖစ္ေသာ ၀လုံးကို ညီညာဝိုင္းစက္ေနေအာင္ ေရး တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ ေရးလက္သား ေသသပ္ေကာင္းမြန္ သူမ်ား ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာၾကေလသည္။ထိုအျပင္ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ” ပင့္၊ ရစ္၊ ဆြဲ၊ ထိုး” အစရွိသည့္ ဗ်ည္းတြဲမ်ားကိုလည္း စည္းစနစ္တက် ေရးတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးေလသည္။
တစ္ခါတရံ ကေလးပီပီ စိတ္လို လက္ရရွိခ်ိန္၌သာ စာေရးျခင္း၊ စာအံျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၿပီး စိတ္လိုလက္ရမရွိပါက ခုံတန္းေပၚ ေမွာက္အိပ္ေနတတ္ပါသည္။ ထိုအခါ ဆရာမကကၽြန္ေတာ္ နဖူးကိုလက္ျဖင့္ အသာစမ္းသပ္ၿပီး ” သားက ဘာလို႔ အိပ္ေနတာလဲ၊ ေနမေကာင္း လို႔လား” ဟု စိုးရိမ္တႀကီး ေမးျမန္းတတ္ေလသည္။ အကယ္လည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပါက ဆရာမ ကိုယ္တိုင္ ဆိုက္ကားတစ္စီးျဖင့္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ ေပးၿပီး စာမသင္ခ်င္လို႔ တမင္အိပ္ ေနမွန္းသိပါက စာမသင္ သင္ခ်င္လာ ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာဆိုတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးသမၽွ၊ ဂ်ီက်သမၽွကို မိခင္ ရင္းႏွယ္ အႏြံအတာ ခံခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆရာမ၏ တပည့္ျဖစ္ဖူးသူ မွန္သမၽွ သူတို႔၏ ကန္႔ကူလက္လွည့္ ဆရာမ ေဒၚလွၾကည္ကို တစ္သက္ ေမ့မရေတာ့ ေပ။
တစ္ေလာကေက်ာင္းအနီးရွိ စာေရး ကိရိယာဆိုင္တြင္ ေဘာလ္ပင္ သြားဝယ္ျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ခ်ိန္ ျဖစ္ေပမယ့္ ပင္မဂိတ္တံခါး ေပါက္ဖြင့္ထားၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဆိုင္ကယ္တခ်ိဳ႕ ရပ္ထားတာ ေတြ႕ရ သည္။ ဧကန္တ မိဘဆရာအသင္း အစည္းအေဝး က်င္းပေနတာပဲ ျဖစ္ရ မည္။
ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆိုနီ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာေလးတစ္လုံး အ သင့္ပါလာေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး ကင္မရာခလုတ္ကို တစ္ခ်က္ ႏွိပ္ခ်လိုက္ပါသည္။ ထိုေနာက္ မသိစိတ္၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ အသင့္ ဖြင့္ထားေသာ ဂိတ္တံခါးမွ ေက်ာင္းဝင္းထဲ အလိုလို ေရာက္ရွိသြား ပါသည္။ ႏွစ္အစိတ္ခန္႔ၾကာမွ ေက်ာင္း ဝင္းထဲ တစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ေျခခ်မိေပမယ့္ ေႏြးေထြးေသာ အေငြ႕အသက္ကို ခံစား ေနရဆဲပင္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ ကင္မရာမွ လၽွပ္စီးလက္သလို မီးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္သြားပါသည္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာသမားတို႔ မည္သည္ လိုလိုမလိုလို ပုံေပါင္း မ်ားစြာကို ေလာဘတႀကီး ႐ိုက္ကူး စၿမဲမို႔ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ပုံေပါင္း ၃၀ ခန္႔ ႐ိုက္ကူးခဲ့ပါသည္။
ထိုသို႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ကင္မရာ တစ္လုံးျဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ိုက္ကူးရင္း ေက်ာင္းသားဘ၀၏ ပထမဆုံး ေလွကား ထစ္ ျဖစ္ေသာ သူငယ္တန္း အခန္းေရွ႕ အေရာက္တြင္ ဆရာမ ေဒၚလွၾကည္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အျပစ္ကင္းစင္သေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာ ငယ္ဘ၀ ႐ုပ္ပုံလႊာမ်ားကို တေရးေရး ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္မိၿပီး လႈိက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္ကာ ေငးငိုင္သြားမိသည္။
ထိုအခိုက္ မိုးေကာင္းကင္ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္က တိမ္ညစ္ၫိုတြ တလိမ့္လိမ့္ တက္လာေလသည္။ လက္ ပတ္နာရီကို အမွတ္မထင္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ညေနသုံးနာရီခြဲ ေနၿပီ။
အလို……ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီပဲ။
ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး ဦးထြန္းၾကည္ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္း ထိုးဖို႔ ေမ့မ်ားေမ့ေနၿပီလားမသိ။
