ကိုင္ဖမား

0
1808

ယိုးဒယားကို ေရာက္ခဲ့တာ ၁၀ ခါ ေလာက္ရွိပါၿပီ။
နယ္စပ္ဂိတ္ေတြကေန အဓိက ေရာက္ပါတယ္။ ရက္ရွည္အေနနဲ႔ ၃ ေခါက္ရွိၿပီ။ ေရာက္တဲ့ ေနရာအေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ႐ုပ္ေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ နတ္ကြန္း ေတြ၊ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္ရာေနရာေတြ၊ အထင္ကရ အေဆာက္အဦးေတြ ေရွ႕မွာ ၾကက္႐ုပ္ ႏွစ္႐ုပ္ကို ေတြ႕ရတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ ေလ့လာေရး သြား ေတာ့လည္း ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြမွာ ေတြ႕ရ တယ္။ အထူးသျဖင့္ အယုဒၶယၿမိဳ႕ ေဟာင္းကို ေရာက္တဲ့အခါမွာပါ။ ရွင္ဘု ရင္ ႐ုပ္တုတစ္ခုမွာ ၾကက္႐ုပ္ေတြ ရာခ်ီ လုပ္ထားတာ ေတြ႕တယ္။ မေနႏိုင္တာနဲ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး လိုက္ရွင္းျပေနတဲ့ ဆရာမ ကို ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္မိတယ္။
ဆရာမက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ျပန္ေျဖ တယ္။ နရစြမ္ ဘုရင္ရဲ႕ ၾကက္ပါ။ ကိုင္ဖမားလို႔ ေခၚတယ္။ ” ကိုင္ ” က ၾကက္၊ ” ဖမား ” က ဗမာ၊ ဗမာလိုဆိုရင္ ဗမာၾကက္၊ တနည္းဆိုရရင္ ဗမာ တိုက္ၾကက္။kai-phamar
ဇာတ္လမ္း နည္းနည္း ရွင္းျပဖို႔ ေျပာေတာ့ ယိုးဒယားမွာ အရမ္းနာမည္ ႀကီးတဲ့ နရစြမ္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးလား ျပန္ ေမးတယ္။ ၾကည့္ဖူးတယ္ေျပာေတာ့ အဲဒီ႐ုပ္ရွင္ကားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ရွင္းျပတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းထဲကအတိုင္း နရစြမ္ က ၾကက္တိုက္ ဝါသနာပါတယ္။ နရစြမ္ ရဲ႕ ၾကက္ကို ယိုးဒယားတစ္ခြင္မွာ ဘယ္ ၾကက္မွ မႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ နရစြမ္ၾကက္က ဗမာျပည္က ယူလာတဲ့ တိုက္ၾကက္။ နရစြမ္ဘုရင္က လည္း ဗမာျပည္ေရာက္ ပညာသင္ၿပီး ဗမာျပည္ကိုလာၿပီး ရမ္းရဲတဲ့ တစ္ဦး တည္းေသာ ယိုးဒယားဘုရင္ ျဖစ္တယ္။ ယိုးဒယားေတြအေနနဲ႔ သူရဲေကာင္း။

ဒါေၾကာင့္ ယိုးဒယားေတြအေနနဲ႔ နရစြမ္ဘုရင္ကို ပူေဇာ္တဲ့အခါ နရစြမ္ ဘုရင္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ တိုက္ၾကက္နဲ႔ ပသတယ္။ ေလာကီပညာအရ အႏၲရာယ္ ကင္းတယ္။ ေဘးရွင္းတယ္။ အတိုက္ ေကာင္းတယ္၊ အခံေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ေတာ့လည္း ပူေဇာ္ၾကတယ္လို႔ ရွင္းျပပါ တယ္။
ယိုးဒယားေတြ ေလာကီပညာကို အယုံအၾကည္ႀကီးတာ သိၾကပါတယ္။ ကိုင္ဖမားက အေစာင့္အေရွာက္ ႀကီး တယ္လို႔လည္း ယုံၾကည္ၾကတယ္။ ကိုင္ ဖမားရဲ႕ အဓိက လကၡဏာက တိုက္ ၾကက္အၿမီးမွာရွိတဲ့ အေပၚဆုံးနဲ႔ အရွည္ဆုံး အေမြးက အျဖဴေရာင္လို႔ သိရတယ္။ နရစြမ္ဘုရင္ရဲ႕ စစ္ေအာင္ႏိုင္ မႈ ျပယုဂ္တစ္ခု အေနနဲ႔လည္း ေတြ႕ရ တယ္။ ယိုးဒယား-ကေမၻာဒီးယား နယ္စပ္က ၿမိဳ႕ေဟာင္း တစ္ခုအနီးမွာဆို ၾကက္႐ုပ္ႀကီးေတြက လူတစ္ရပ္မကႀကီး တာ ေတြ႕ရတယ္။
ဘာသာစကား ေလ့လာမႈအရ ထိုင္း ေတြကို ဗမာေတြက ယိုးဒယား၊ ထားဝယ္ ေတြက ရွမ္း၊ ပညာရွင္ေတြက တိုင္လို႔ ေခၚတယ္။ မင္းတို႔ ဘာလို႔ ဗမာ ကို ဖမားလို႔ေခၚလည္း ေမးၾကည့္မိတယ္။ ဘာသာေဗဒကို ေလ့လာေနတဲ့ ဆရာ တစ္ဦးက ဖမားဆိုတာ ဗမာပါပဲ။ ပ၊ဖ၊ဘ၊ဗ၊မ ဝဂ္ အရ အသံေျပာင္းသြား တယ္။ ယိုးဒယားေလသံနဲ႔ ေျပာတဲ့အခါ ဖမား ျဖစ္သြားတာပါတဲ့။

ကိုင္ဖမား ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ဇာတ္လမ္းက ဗမာမွာလည္း ရွိပါတယ္။ အတြင္း ၃၇ မင္း၊ အျပင္ ၃၇ မင္း၊ ဝင္း ၃၇ မင္း ဒီ၃၇မင္း နတ္ေတြထဲမွာ လူသိမ်ား၊ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ပခန္း မင္းႀကီးဆိုတာ ရွိတယ္။ ကိုႀကီးေက်ာ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ နတ္ပြဲ တစ္ခုကတဲ့အခါ ပြဲအစ၊ ပြဲအလယ္၊ ပြဲအဆုံးကို ပခန္း မင္းႀကီး နတ္ဝင္တယ္။ ဆရာ ခင္ေမာင္သန္း (စိတ္ပညာ)ရဲ႕ ႐ိုးရာ နတ္ယုံၾကည္မႈႏွင့္ ဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ား စာအုပ္မွာ ၾကက္တိုက္သူမ်ား ပသသည့္ နတ္လို႔ ၫႊန္းတယ္။ ေခတ္ကာလကို အတိအက် မသိရဘူး။ ပန္းေတာင္ျပည္ေခတ္လို႔ ဆိုတယ္။ ပုဂံသိန္းခြန္မင္းရဲ႕ သားလို႔ လည္း နတ္ဒိုးမွာ ပါတယ္။ အင္း၀ ဘုရင္မင္း ေခါင္ရဲ႕ သားမင္းရဲေက်ာ္စြာလို႔ လည္းဆိုတယ္။ အေလာင္းစည္သူ ေခတ္လို႔ လည္း ဆိုတယ္။
ေသာက္ေတာ္ဘူးရယ္နဲ႔ ” အိုမကြာ” ” အိုမကြာ” ဆိုတဲ့ နတ္ခ်င္းတီးေပးၿပီး ထန္းရည္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ ႀကိဳက္တယ္။ ေခတ္မီလာေတာ့ ထန္းရည္ေနရာမွာ ဝီစကီနဲ႔ ပူေဇာ္တယ္။ နတ္ပြဲေတြမွာ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္ဝင္ၿပီး ကတဲ့အခါ အထင္ရွားဆုံး ကကြက္အေနနဲ႔ ၾကက္ တိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာ က ဗမာလည္း ၾကက္တိုက္ ဝါသနာႀကီး တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ကိုႀကီးေက်ာ္ လည္း ျမင္းစီးသိပ္ေကာင္းၿပီး သူရဲေကာင္း တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ထားဝယ္ဘက္ ၾကည့္တဲ့အခါ ထားဝယ္႐ိုး ၾကက္ကိုးလို႔ အဆို ရွိတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းက ေဝဒီၿမိဳ႕ေဟာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ တယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ ေလာင္းလုံး ၿမိဳ႕နယ္ သဗ်ာေက်း႐ြာမွာ နတ္သုံးပါး အ႐ုပ္နဲ႔ နတ္စင္ ရွိပါတယ္။ နတ္႐ုပ္နဲ႔ တစ္႐ုပ္ရဲ႕ေဘးမွာ ၾကက္႐ုပ္ ရွိပါတယ္။ ေမာင္ဗအဲနတ္ လို႔လည္း ဆိုတယ္။ ဒီနတ္ကို ပူေဇာ္တဲ့အခါ ၾကက္အရွင္နဲ႔ ပူေဇာ္ရတယ္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဝယ္ဧအဆို အရ ေဝဒီကို ေကာေဇာ သကၠရာဇ္ ၇၉၂ခု (ခရစ္ ၁၄၃၀ခု)မွာ တည္တယ္လို႔ ေတြ႕ရ တယ္။
ေနာက္ ထားဝယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ က မုတၱီးၿမိဳ႕ကို တည္တဲ့ မင္းတရားဇာတ္ လမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ အင္း၀မွာ ဘုရင္ ျဖစ္မယ့္ မင္းေခါင္ဟာ ငယ္စဥ္က ထားဝယ္ကို ေရာက္ေၾကာင္း ဆိုတယ္။ ထားဝယ္မွာ ဆန္းခ်ီေက်း႐ြာက ဆံရွည္ သူမနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး သားတစ္ ေယာက္ ရတယ္။ ဒီသားမေမြးခင္ မင္း ေခါင္က အင္း၀ကို ျပန္သြားတယ္။ သားကလည္း ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ဘုရင္မင္း ေခါင္ကို သြားရွာတဲ့အခါ တိုက္ၾကက္ တစ္ေကာင္ယူ သြားၿပီး ၾကက္တိုက္တဲ့ အေၾကာင္း ေတြ႕ရတယ္။ တိုက္ၾကက္က အၿမဲႏိုင္တယ္။ ဘုရင္မင္းေခါင္က ေခၚ ေတြ႕ေတာ့ သားမွန္းသိလို႔ ထားဝယ္ ကို ၿမိဳ႕စားေပးတယ္။
သမိုင္း အေထာက္အထားအေနနဲ႔ ထားဝယ္မွာ ၾကက္တံဆိပ္ပါတဲ့ ဒဂၤါး ျပားေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဗမာစာနဲ႔ မဟာသုခံ သကၠရာဇ္ ၉၇၁လို႔ ထင္ရတဲ့ အေရးအသား ပါတယ္။ သကၠရာဇ္ ၉၇၁ဆိုရင္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၀၉ ခုႏွစ္ျဖစ္ တယ္။ ဗႏၵဳစက္ေတြ ဝိုင္းဆြဲထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္မင္းေစတီဆိုတဲ့ ၾကက္သံ ဒိုင္းေစတီဟာလည္း ထင္ရွားတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၾကက္မင္းဘ၀က က်င္လည္ ၾကက္စားခဲ့ၿပီး အေသာကမင္း ႀကီး တည္ထား ကိုးကြယ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဂၤလိပ္လက္ထက္က ထားဝယ္ကို နံႏွိမ္တဲ့အေနနဲ႔ ၾကက္သံ ဒိုင္းေစတီ အနီးမွာ သခ်ႋဳင္းလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္စားျပင္၊ ၾကက္ယက္တြင္း၊ ၾကက္လြတ္ဆိုတဲ့ ေဒသေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ထားဝယ္ ေက်ာ္မင္းစာအုပ္မွာ ေနာင္ႀကီး သာရဲ႕ ၾကက္ေကာင္း ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ လည္း ရွိေသးတယ္။
ဆရာႀကီး ေ႐ႊဝယ္ဧရဲ႕ စာအုပ္မွာ ၾကက္ကၽြမ္းက်င္သူေတြရဲ႕ ဘုတ္ေမြးရင္ သက္၊ တက္နက္ ေမာက္ဝန္း ေတာင္ ပံ့ျဖဴလို႔ ဆို႐ိုးရွိေၾကာင္း၊ တိုက္ၾကက္ ေကာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ အမွတ္သေကၤတ အရ (၁) ရင္ဘတ္မွာ ဘုတ္ငွက္ကဲ့ သို႔ အေမြးအေရာင္ရွိျခင္း၊ (၂) အတက္ မည္း နက္ျခင္း၊ (၃) အေမာက္ခၽြန္းျခင္း၊ (၄) အၿမီးဝိုင္းျခင္းနဲ႔ (၅) ေတာင္ပံ့ျဖဴျခင္း တို႔ဆိုၿပီး သတ္မွတ္တယ္။
ယိုးဒယားနရစြမ္ ဘုရင္က ခရစ္ (၁၅၉၀- ၁၆၀၅)ခု၊ အထက္ဗမာျပည္ ပခန္းမင္းႀကီး ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္က (ခုႏွစ္မသိ)၊ ထားဝယ္ခ႐ိုင္ ေလာင္းလုံး ၿမိဳ႕နယ္ ေဝဒီၿမိဳ႕ေဟာင္းရွိ ေမာင္ဗအဲနတ္ က ခရစ္(၁၄၃၀)ခု ေနာက္ပိုင္း၊ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ နယ္ မုတၱသုခနာဂရၿမိဳ႕တည္ မင္းတရားက ခရစ္ (၁၄၁၇)ခု၊ ၾကက္ တံဆိပ္ပါ စာအရ ခရစ္ ၁၆၀၉ခုႏွစ္ ဆိုၿပီး ေတြ႕ရတယ္။ အေသာက မင္းႀကီးတည္တဲ့ ၾကက္သံဒိုင္း ေစတီက ေတာ့ ေရွးသိပ္က်ပါတယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဗမာ၊ ထား ဝယ္၊ ယိုးဒယားေတြမွာ တိုက္ၾကက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိတယ္။ ပခန္းမင္းႀကီး (ကိုႀကီးေက်ာ္)ကလြဲရင္ ခရစ္ႏွစ္ေတြကလည္း သိပ္မကြာပါဘူး။ ဓေလ့ေတြ၊ စိတ္သေဘာထားေတြ တူညီ ၾကတဲ့အတြက္ ေရွးေရွးကတည္းက အတူ တကြ ေနထိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ကူးလူးဆက္ ဆံခဲ့ၾကတယ္။
ပညာရွင္တစ္ဦးရဲ႕ အဆိုအရ ကမၻာေပၚမွာ ေတာၾကက္ကို အိမ္ၾကက္ (အယဥ္)ျဖစ္ေအာင္ ပထမဆုံးေမြးျမဴခဲ့တာ ျမန္မာျပည္လို႔ ဆိုတယ္။ အခုခ်ိန္ ထိ ထားဝယ္မွာ ေတာၾကက္ေတြကို ဖမ္း ဆီးရေနတုန္းရွိသလို ႐ိုးရာမပ်က္ ၾကက္ ဝိုင္းေတြလည္း စည္ကားလ်က္ရွိဆဲ။
ေတာၾကက္နဲ႔ တိုက္ၾကက္ေတြ ထိန္းသိမ္းေမြးျမဴၿပီး ကမၻာကို ျပခ်င္ မိပါတယ္။