အင္ဒိုနီးရွား ငါးဖမ္းစက္ေလွေပၚ ကၽြန္ျပဳေရာင္းစားခံခဲ့ရသည့္ ေရလုပ္သား ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္း။
တနသၤာရီ ။ ။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ကတည္းက ေကာ့ေသာင္းကေန ထိုင္း ကိုသြားခဲ့တာလဲရွင့္။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက သြားခဲ့တယ္။ အခုဆိုအသက္၂၇ ရွိ ေနၿပီ။
တနသၤာရီ။ ။ ထိုင္းကေန အင္ဒိုနီးရွား ငါးဖမ္းသေဘၤာကိုေရာ ဘယ္လို ေရာက္သြားတာလဲ။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ကို မဟာခ်ိဳင္မွာ ပန္းရံလုပ္ဖို႔ ေကာ့ေသာင္း ၿမိဳ႕က ပြဲစားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေဇာ္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ လမ္းစရိတ္၊ စားေသာက္စရိတ္၊ ေနထိုင္ေရးကအစ သူတာဝန္ယူတယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ မ ဟာခ်ိဳင္ကို ပန္းရံလုပ္ဖို႔ လိုက္ခဲ့ဆိုလို႔ မဟာခ်ိဳင္မွာ ပန္းရံလုပ္ဖို႔ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ပန္းရံမလုပ္ရဘဲ အင္ဒို ငါးဖမ္းေလွေပၚ အလုပ္လုပ္ ခိုင္းတယ္။ ပန္းရံနဲ႔ ပတ္သက္တာဆိုလို႔ သံလ်က္ေတာင္ မျမင္လိုက္ရဘူး ။
တနသၤာရီ။ ။ အဲလိုေလွေပၚ အလုပ္လုပ္ရေတာ့ မလုပ္လိုဘူးလို႔ မ ေျပာခဲ့ဘူးလား။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ ေျပာခဲ့တာေပါ့ ၊ သူတို႔ေပးတဲ့ မက္လုံးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းစားခဲ့တယ္။ ေလွလိုက္ၿပီး ၃ ႏွစ္ ျပည့္လို႔ ျပန္လာလို႔ရွိရင္ တိုက္ေတြ ကားေတြ လည္းရမယ္။ တစ္လ ထိုင္းဘတ္ေငြ ၆ေထာင္ ေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလွထြက္ လိုက္ခဲ့တယ္။ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ေလွေပၚ က ငါးဆြဲပိုက္ႀကိဳး အႀကီးႀကီးေတြ ကၽြန္ေတာ္ မဆြဲႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ႏိုင္တာ ေျပာလို႔ မရဘူး၊ မလုပ္ခ်င္ဘူး ျငင္းရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ၾကမွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ မလုပ္ႏိုင္လည္း လုပ္ရ တာေပါ့။ ေျပာလို႔မွ မရတာ။
တနသၤာရီ။ ။ ေလွေပၚမွာ ႀကဳံေတြ႕ ခဲ့ရတာေတြကို ေျပာျပပါဦးရွင့္။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ ေလွက ပင္လယ္ျပင္ကေန အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ ဘန္ဂ်ီးနားကၽြန္းက ကမ္းေပၚ ၃လ ေလာက္ ေနမွ ကပ္တယ္။ ၆လေလာက္လည္း ၾကာခ်င္ၾကာတယ္။ ၃လမွာ အင္ဒိုနီးရွားေငြ ၁၀ သိန္း ေပးတယ္။ ျမန္မာေငြ ၁သိန္းက်ပ္ေလာက္ပဲ တန္ဖိုးရွိတာေလ။ ဘာမွ ဝယ္လို႔ မရဘူး။ ၆ လ ေလာက္ေနမွလည္း ေပးခ်င္ေပးတယ္။ ၃ ႏွစ္ ေလာက္အထိ ဒုကၡ အဆင္းရဲခံၿပီး လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ေန႔ ည မအားရဘဲ ႏွိပ္စက္ၫွင္း ပန္းမႈေတြနဲ႔ေပါ့ ။ ေလွေပၚမွာ ျမန္မာအလုပ္သမား ၃၀ ဦးနဲ႔ ေလွဦးစီး ထိုင္းလူမ်ိဳး ၆ ဦးက စီမံကြပ္ကဲ အုပ္ခ်ဳပ္တာေလ။
တနသၤာရီ။ ။ ကိုယ့္လုပ္အားခေတြ မရေတာ့၊ ေလွသူေဌးေတြ ေလွဦးစီး ေတြဆီ မေတာင္းဘူးလား။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ စာရင္းရွင္းတဲ့ အခ်ိန္ဆို စားပြဲေပၚေသနတ္နဲ႔ ေငြခ် ထားတယ္။ ေသနတ္ ယူမလား။ ေငြယူမလား အထိေတာင္ အေမးခံ ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူမွ ေၾကာက္လို႔ မေျပာ ရဲၾကဘူး။ ၃ ႏွစ္ေလာက္လည္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကံခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၉ ဦး ေလွကမ္း ကပ္ခ်ိန္မွာ ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ပဲ လြတ္တယ္။ က်န္တဲ့ ၇ ဦး ျပန္ဖမ္း ခံရတယ္။
အဲဒီ ကၽြန္းေတြအေပၚ ေျပးလည္း မလြတ္ဘူး။ အင္ဒိုနီးရွား ပုလိပ္နဲ႔ ထိုင္းေလွပိုင္ရွင္ သူေ႒းေတြက အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လုပ္ေနၾက တာ။ ပုလိပ္ေတြက မမိမိေအာင္ဖမ္းၿပီး ေလွေပၚျပန္ပို႔တာ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေတာင္ စက္ခန္း အေနာက္မွာ စက္ဆီေတြလူးၿပီး ပုန္းေနခဲ့လို႔ လြတ္သြားခဲ့တယ္။
အင္ဒိုငါးဖမ္းေလွ ဆိပ္ကမ္းက ထြက္ေျပးလြတ္ ခဲ့ေတာ့ ေဒါပိုကၽြန္းေပၚ ေရာက္တယ္။ အဲဒီကၽြန္းေပၚ တစ္ပတ္ေလာက္ ပုန္းေအာင္းေနၿပီး အခုျပန္လာတဲ့ တူရယ္ကၽြန္းေပၚ ေရာက္ခဲ့တယ္။
တနသၤာရီ။ ။ အခုျပန္လာတဲ့ တူရယ္ကၽြန္းေပၚ အေတြ႕အႀကဳံေလးလည္း ေျပာျပပါအုံး။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ တူရယ္ကၽြန္းဆို တာကလည္း အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံထဲ မွာပဲ။ အဲဒီ ကၽြန္းေပၚမွာလည္း ေလွေပၚကၽြန္ျပဳ အေရာင္းစားခံထိၿပီး ထြက္ေျပးလာ သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲရွိတယ္။
ကၽြန္းေပၚ စေရာက္ေရာက္ျခင္း ကုလားစကားကလည္း ေျပာမတတ္၊ ေငြကလည္း မရွိေတာ့၊ ထမင္းမစားရဘဲ ဒီအတိုင္း ငတ္ျပတ္ေနခဲ့ရတာ ၄ ရက္ေလာက္ ရွိတယ္။
ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွလည္း မေတာင္း စားရဲဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းမစားရေသ မယ့္ အတူတူအျပင္ထြက္ၿပီး ကိုယ္ကလည္း အတန္းပညာ ၁၀တန္း ေလာက္အထိ ေနဖူးေတာ့ အဂၤလိပ္စာေတာ့ နည္းနည္း ပါးပါး ဖတ္တတ္တယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ကမ္းနားေရာက္ေတာ့ ငါးဖမ္းေလွ ေသးေသးေလးေတြ ေတြ႕ေတာ့ သူတို႔ကို လက္ဟန္ေျခဟန္ျပၿပီး ငါးဖမ္းတတ္တယ္။ ပိုက္ဆြဲတတ္တယ္ အလုပ္ခိုင္းေပါ့။ အလုပ္ခိုင္းၿပီး ထမင္းေကၽြးဖို႔ ေျပာရတာေပါ့။
အလုပ္လည္းရေတာ့ အတူပါ သူငယ္ခ်င္းက ေနမေကာင္းေတာ့ ကၽြန္းမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လက္ခုပ္ေလွနဲ႔ ငါးဖမ္းထြက္ခဲ့တယ္။
သူတို႔ ငါးဖမ္းပုံက ဆန္းတယ္။ ပိုက္ကို ေရေပၚခ် ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို တုတ္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႐ိုက္ေပးရတယ္။ ဒါမွ ငါးေတြလန္႔ၿပီး ပိုက္မွာ ဝင္တိုးတာ။
မ႐ိုက္တတ္ေတာ့ ေရထဲ ခဏခဏ ျပဳတ္က်တယ္ေပါ့ (ရယ္လ်က္)။
ကၽြန္းေပၚက်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးျပဳစုရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း င႐ုတ္သီးနဲ႔ ထမင္းႏွစ္မ်ိဳး တည္းစားရဖို႔ ထမင္းတစ္လုတ္ စားဖို႔ အခက္အခဲ အဆင္းရဲေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခဲ့ တယ္။
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္အျပင္ အလုပ္ထြက္ရွာေနတုန္း ျပန္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလုပ္သူကို လူသုံးဦးေခၚေဆာင္သြားတယ္လို႔ပဲ သိရတယ္။ ဒီေန႔အထိ သတင္းအစအနေတာင္ မရေတာ့ဘူး။
တနသၤာရီ။ ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘာဆက္ ျဖစ္ခဲ့ေသးလဲ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ကြဲၿပီး။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အဝတ္ထုတ္ေကာက္ၿပီး ေသခ်င္ေသ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့ တယ္။ လမ္းေပၚထိုင္ေနတုန္း တ႐ုတ္လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္က သူ႕ဆီမွာ အလုပ္ရွိတယ္ လုပ္ခ်င္လိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး ေခၚေတာ့ လိုက္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေရသစ္ပင္ (ျမန္မာလိုျပန္က ေရသစ္ပင္ ဟု ေခၚႏိုင္ သည့္ အပင္တစ္မ်ိဳးဟု ဆိုသည္။) ေတြ ပ်ိဳးတဲ့ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေနကလည္း ပူ အလုပ္ကလည္း ပင္ပန္းတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တူဝါးကၽြန္း ေပၚမွာ က်ပန္းလုပ္ကိုင္ၿပီး ၇ ႏွစ္နီး ပါး ေသာင္တင္ခဲ့တယ္။
တနသၤာရီ။ ။အဲဒီကၽြန္းေပၚမွာေရာ ေနာက္ထပ္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးလား
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီးပဲ၊ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံရဲ႕ အင္ဒို ေလွေတြ ဆိုက္ကပ္တဲ့ ျမစ္ႀကီးနား ကၽြန္းနဲ႔ တူဝါးကၽြန္း(တူရယ္ကၽြန္း)ေတြ အေပၚမွာ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အမ်ားဆုံးပဲ ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး မျပန္ၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ျပႆ နာ မျဖစ္ ရင္ရၿပီ။ ႀကိဳက္သလို ေနထိုင္သြားလာလို႔ရ တယ္။
တနသၤာရီ။ ။ ဒီလို ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္မယ္လို႔ ေတြးထားလဲ။
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ လက္ရွိအခ်ိန္ မွာေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆ နာ အရင္းရွင္းရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ဆြဲမယ္လို႔ စိတ္ကူးထား တယ္ ။ ေလာေလာဆယ္ ဆိုက္ကယ္ေတာ့ မရွိေသးဘူး ။
တနသၤာရီ။ ။ အစ္ကိုအေနနဲ႔ အခုလို ကၽြန္ျပဳခံရၿပီး ျပန္ေရာက္ရွိလာတဲ့ အလုပ္သမားေတြအေပၚ ျမန္မာအစိုးရ အေနနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေပးေစခ်င္လဲ
ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္။ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကဳံေတြ႕ခံစားခဲ့ ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ အခြင့္ အေရးေတြ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ထိုင္းအလုပ္ရွင္ေတြဆီက ျပန္ေတာင္းေပး ေစလိုတယ္။ ေလ်ာ္ေၾကး မဟုတ္ဘူး နစ္နာေၾကး။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္းအမည္မ်ားကို ကိုျမတ္မ်ိဳးျမင့္ ေျပာသည့္ အသံထြက္ အတိုင္း ေရးထားသည္။ ဌာနဆိုင္ ရာမ်ား၏ မွတ္တမ္းတြင္မူ ဘန္ဂ်ီးနားကၽြန္း၊ တူရယ္ကၽြန္းမွ ေရလုပ္သားမ်ားဟု ေဖာ္ျပသည္။
