ဝယ္လင္တန္ေက်ာင္းသား အပိုင္း (၄)
နယူးဇီလန္ကို အလွတရားတို႔ စိုးမိုးရာ တိုင္းျပည္တဲ့ေလ။
လွေတာ့ လွေလ၏။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ၿပီး ၂ လ ၾကာေလာက္တဲ့ အထိ အဲဒီ စကားလုံးနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အံ့မခန္း အလွမ်ိဳး မေတြ႕ေသးေတာ နည္းနည္း ေတာ့ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္မိသည္။
မၾကာပါ။ အခ်ိန္ကားေရာက္ လာ သည္။
ယင္းကား တာပိုေရကန္ခရီးတြင္ ျဖစ္ေလသည္။
(က)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခရီးထြက္သည့္ ရက္တြင္ ေနသာေနသည္။ ဝယ္လင္တန္ ကေန ထြက္လာစတြင္ကား ျမင္ေနၾက ႐ႈခင္းမ်ား မေျပာင္းေသး။
မၾကာပါ ခရီးတစ္ဝက္မွ စကာ ျမင္ကြင္း သိသိသာသာ ေျပာင္းသြား သည္။ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ထင္း႐ႈးေတာ တစ္ဝက္၊ ေ႐ႊဝါေရာင္ ျမက္ေတာ တစ္ ဝက္ျဖင့္ ေတာင္ေတြက ဖမ္းစားႏိုင္ လြန္းေတာ့သည္။ ျမက္ေတာထဲမွာေတာ့ အစာစားေနေသာ သိုးအုပ္ေတြ။ ျမင္ ကြင္းမ်ားကား တစ္ေနရာတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္။
ဝယ္လင္တန္နားက ေတာင္ေတြက ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မလွသလို ခံစားရ သျဖင့္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနမိသည္မွာ ၾကာ ၿပီေလ။ စိမ္းတဲ့ေျမမွာ ႀကီးလာတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ေတာင္ဆိုတာ ေတာရွိမႈ ပနံ သင့္လွတယ္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ဝယ္လင္တန္နား အနီးတဝိုက္ကေတာ့ ကုန္းေခါင္ေခါင္ ျမက္ေတာေတြမ်ား တာကိုး။
တခါကေတာ့ ဝယ္လင္တန္ၿမိဳ႕ ေတာ္ ေကာင္စီက အရာရွိတစ္ဦးက သဘာ၀ ခ်ဳံပုတ္ေတြလို႔ သုံးေတာ့ ရယ္ သြမ္းေသြး ရေသးသည္။
အင္း . . . ဟုတ္ေပသားပဲ။ ဒီမွာက ခ်ဳံပုတ္ကိုေတာင္ တန္ဖိုးထား တတ္သူ ေတြ။
အခုေတာ့ လမ္းတစ္ေလၽွာက္ ဘာ အမ်ိဳးအစားမွန္း မသိေသာ သစ္ေတာမ်ား၊ ေတာင္ေတြကို အုပ္ခင္းထားေသာ ထင္း႐ႈးေတာႀကီးမ်ားကို လမ္းတစ္ ေလၽွာက္ ျမင္ရမွ ဝယ္လင္ တန္မွာတုန္းက မခ်င့္မရဲစိတ္ေတြ အာသာ ေျပသြားေတာ့ သည္။
နာရီပိုင္းမၽွ ကားေမာင္း သြား ေသာအခါ ကုန္းေခါင္ေခါင္ႀကီးကို ေရာက္သြားျပန္သည္။ ကုန္းေခါင္ေခါင္ ဆိုေပမယ့္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ပိုကဲ ေနေသာ ခ်ဳံပုတ္ေလးေတြေတာ့ ရွိေသး။ ကားလမ္း၏ ညာဘက္ ျမင္ကြင္း အဆုံးဘက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ မီးေတာင္ ႀကီးတစ္ခု။ ႏွစ္ေပါင္း သုံးသိန္း သက္တမ္း ရွိၿပီ ဆိုေလသည္။
ကိုယ္ေတြလို ပထဝီေျမျပင္ အ ေၾကာင္း၊ မီးေတာင္ေတြ အေၾကာင္း သိပၸံနည္းက် ေလာက္ေလာက္လားလား မသိသူေတြအတြက္ေတာ့ ၾကည့္လို႔လွ၊ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာ မီးေတာင္ေပါက္ ထြက္တာကို ျပန္ေတြးရင္း ရင္ခုန္မိ တာကလြဲလို႔ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ႏွစ္သိန္း ဆိုတာ ေခါင္းထဲ သိပ္မရွိ။
တေလာကပဲ ခ်ီလီမွာ မီးေတာင္ႀကီး အႀကီးအက်ယ္ေပါက္တာ မၾကာေသး ေလေတာ့ ခုမ်ား ဒီမီးေတာင္မ်ား ထ ေပါက္ကြဲလိုက္ရင္ ဆိုၿပီး ၿမီးေကာင္ ေပါက္ စိတ္ကူးေလး ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။
တစ္ခု အံ့ဩခ်က္မ ျဖစ္မိသည္က အဲဒီ ကုန္းေခါင္ေခါင္ ခ်ဳံပုတ္ေလး ေတြၾကားမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိေနျခင္း ပင္။ ႐ြာမွာလို စမ္းေခ်ာင္းထဲက ေရစ ကေလးေတြကို လက္ခုပ္ေလးနဲ႔ ခပ္ ျမည္းစမ္းခ်င္ေသးေတာ့သည္။
ခ်ိဳျမျမ ရွိေနေလမလား၊ မီးေတာင္ ေခ်ာ္အနံ႔ေတြနဲ႔ ငန္က်ိက်ိေလး ရွိေန မလား . . . ။
သို႔ေသာ္ လူဆယ္ဦးတိတိတင္ လာေသာ ဗင္ကားေလးက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို ေက်ာ္သြားေလၿပီ။
(ခ)
ဝယ္လင္တန္မွ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ခြဲကတည္းက ထြက္လာေသာ ခရီးသည္ ညေန ၅ နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ညီအစ္ကို မသိတသိခ်ိန္ တြင္ တာပိုေရကန္ေဘးက အပန္းေျဖအိမ္ေလးသို႔ ဆိုက္ေရာက္သြား ေလသည္။
ဘယ္အရာမဆို အလြတ္ေပးေလ့ မရွိေသာ ဝါသနာရွင္ ပ်ိဳပ်ိဳေမ၊ ကိုကိုေဖ တို႔ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ အလင္းဓာတ္က ေတာ္ေတာ္ အားနည္းေနေလၿပီ။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္စာ စားၿပီး မ်ား မၾကာမီပင္ တာပိုေရကန္ႀကီး၏ ေတာင္ဘက္အစြန္းမွ အိုမိုရီဆိုေသာ တည္းခိုရာ ႐ြာကေလးမွ ေရကန္ႀကီး ေနာက္ တဖက္ျခမ္း တာပိုၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။
ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ပထမ ဆုံး အလုပ္မွာ နယူးဇီလန္တြင္ နာမည္ ႀကီးေသာ စြန္႔စားရသည့္ အားကစား တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ ေဈးႏႈန္း၊ အခ်ိန္၊ ေနရာ စသည္တို႔ လိုက္စုံစမ္းရျခင္းပင္။ ေဒသ အေၾကာင္း နားလည္သူတစ္ဦးပါလာ သျဖင့္ ပိုအဆင္ေခ်ာသည္။
ဟိုဟိုဒီဒီ ေမးရင္း ဘမ္းဂ်ီးဂ်မ့္ ဟုေခၚေသာ အျမင့္ကေန ႀကိဳးျဖင့္ ခုန္ သည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္သြားသည္။
ေအာက္တြင္ ေခ်ာင္း သို႔မဟုတ္ ျမစ္ျပင္ သို႔မဟုတ္ ေရျပင္ တစ္ခုခု ရွိေနမည္။ ယင္းေရျပင္၏ အေပၚ အျမင့္ေပ ရာဂဏန္းတြင္ ခုန္သည့္ စင္ သို႔မဟုတ္ တံတားတစ္ခု ရွိသည္။ ယင္းစင္ေပၚမွာ ခ်ဳံ႕ဆန္႔ႏိုင္ၿပီး ႀကိဳး အတင္းဆုံး အေနအထားမွ ျပန္ကန္ တက္ႏိုင္သည့္ သားေရႀကိဳးကို လူခႏၶာ ကိုယ္ တစ္ေနရာ (အမ်ားအားျဖင့္ ေျခ ေထာက္ႏွစ္ဖက္)တြင္ စုခ်ည္ၿပီး ခုန္ခ် သည္။ ေရျပင္ေပၚ မေရာက္မီ ႀကိဳး အဆုံးထိက်ၿပီး သားေရႀကိဳး၏ အားျဖင့္ အေပၚကို ေတာ္ေတာ္ျမင့္ျမင့္ ျပန္ခုန္ တက္၊ ျပန္ဆင္း ေလ့ရွိသည္။ ထို ေနာက္ အရွိန္ကုန္သြားပါက ၿငိမ္သြား သည္။ ထိုအခါအေပၚမွ ႀကိဳးကို ေလ်ာခ်ေပးၿပီး ေအာက္တြင္ အသင့္ေစာင့္ ေနေသာ ေလွအတြင္းသို႔ လူကို ခ်ေပးသည္။
ယင္းသည္ ဘမ္းဂ်ီးခုန္ျခင္း ျဖစ္ သည္။
ရင္တလွပ္လွပ္ျဖင့္ ေအာက္ကို ထိုးဆင္းသြားၿပီးမွ ေမၽွာ႔သားေရႀကိဳး တန္ခိုးျဖင့္ အေပၚျပန္တက္၊ ျပန္ဆင္း။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အသည္းယား၊ ရင္ ခုန္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကစားနည္း ဘာလိမ့္ေနာ္။
ခုန္ခက မနည္းမေနာ။ တစ္ဦးကို နယူးဇီလန္ ေဒၚလာ ၁၇၀ နီးနီး က်သည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ တစ္သိန္းခြဲ ဝန္းက်င္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားလုံးနီးနီးက ေခါင္းခါၾကသည့္ အေျဖထြက္သည္။ ကိုယ္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။ ရင္ခုန္ဖြယ္ ရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္မိနစ္ပင္ မၾကာ ေသာ ခံစားမႈအတြက္ အဲေလာက္ ေငြ ေၾကး မတတ္ႏိုင္။ ေၾကာက္လို႔လို႔ ေျပာ ရင္လည္း ခံရမွာေပါ့ေလ။
” ကၽြန္မ ခုန္မယ္ ”
အာဂ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး၏ အသံ ထြက္လာသည္။
ဆြမ္း (SWAN) ဟု အတိုေကာက္ ေခၚေသာ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးေရးရာ ဆက္ သြယ္လႈပ္ရွား ေဆာင္႐ြက္ေရး အသင္းမွ သတၱိခဲေလးပင္။
ေပါင္ခ်ိန္၊ ပိုက္ဆံရွင္း၊ လိုအပ္ ေသာ ပစၥည္းေတြ တပ္ဆင္ၿပီး မ်ား မၾကာပါ။ အမွန္ပင္ ခုန္ေလသည္။ ယေန႔ေခတ္၏ ျပယုဂ္ျဖစ္ေသာ ဖုန္း၊ ကင္မရာ ကိရိယာ မ်ိဳးစုံျဖင့္ မွတ္တမ္း တင္ဖို႔ ျပင္ေနေသာ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားကို ေျခဖ်ားေထာက္ တစ္ခ်က္မၽွ ၿပဳံးျပၿပီး ေနာက္ . . . ။ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သီခ်င္း ပါးပါးေလး ဖြင့္ထားေသာ စင္သည္ တစ္မိနစ္မၽွ ၿငိမ္သက္ ေနေသး၏။ ထိုေနာက္ ..။
“အား . . .”
ငယ္သံပါေအာင္ ဟစ္ေႂကြးသံႏွင့္ အတူ ႀကိဳးတန္းလန္းျဖင့္ လူတစ္ဦး စင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ ေမၽွာ႔ ႀကိဳးႏွစ္ခါမၽွ ခုန္ေနသည့္ အခ်ိန္ထိ ေအာ္သံကား မရပ္ေသး။
ငွက္ကေလးေတြ သူမ နေဘးက ျဖတ္ပ်ံသြားသည္။ ေခတၱ တိတ္ဆိတ္သြား သည္။ မိနစ္ဝက္ခန္႔ ၾကာၿပီးေနာက္ တြဲ ေလာင္းက်ေနေသာ ႀကိဳးမွာ ၿငိမ္သြား၏။ ထိုေနာက္ ႀကိဳးစမွာ စင္ေပၚမွ တျဖည္း ျဖည္းေလ်ာက်လာရင္း ႀကိဳးအဆုံးမွ ပ်ိဳေမေလးကို ေအာက္တြင္ အသင့္ေစာင့္ ေနေသာ ေလွေပၚ ခ်ေပးရင္း ဘမ္းဂ်ီး ခုန္ျခင္း အဆုံးသတ္ သြားေလသည္။
စုစုေပါင္း တစ္မိနစ္မၽွပင္ မၾကာမီ တြင္ အျမင့္ႀကိဳးခုန္ျခင္း အဆုံးသတ္ သြားေလသည္။
ယင္းသို႔ စြန္႔စားခုန္ျခင္း အမႈကို ဗီဒီယိုျဖင့္လည္း မွတ္တမ္းတင္ထား ေလသည္။ အဲ . . . တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဗီဒီယို လိုခ်င္ပါက ၄၅ ေဒၚလာ ထပ္ေပး ရမည္တဲ့ေလ။
လုပ္စား လိုက္ေလျခင္းေနာ္။
ေက်ာင္းသား အားလုံးကေတာ့ ရွမ္းမေလးလို ဘမ္းဂ်ီးခုန္ျခင္း အစား ပါရာ ဂ႐ိုင္းဒင္း လုပ္ဖို႔ ကန္႔ကြက္မဲမရွိ အတည္ျပဳၾကေလသည္။
ပါရာဂ႐ိုင္းဒင္းမွာ ေရေပၚတြင္ ရွပ္ ေျပးေနေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တြင္ ေလ ထီးကို ႀကိဳးျဖင့္ဆြဲကာ ေလဟုန္းစီးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ပထမဆုံး ေလဟုန္စီးရန္ ႏွစ္ ေယာက္တြဲေစ၏။ ယင္းေနာက္ ထိုႏွစ္ဦး သားကို ေလထီးျဖင့္ အခိုင္အမာ ခ်ိတ္ လ်က္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေနာက္မွ တျဖည္း ျဖည္းႀကိဳးေလၽွာ႔ေပးၿပီး ေလဟုန္စီးေစ သည့္ ကစားနည္း ျဖစ္ေလသည္။
ႏွစ္ဦးတြဲ တစ္ႀကိမ္စီကို ဆယ္မိနစ္ ခန္႔စီ စီးရသည္။ ေလထီးကို ဟိုး . . . အေပၚသို႔ ႀကိဳးေလၽွာ႔ လႊင့္တင္ေပးလိုက္ . . . ေရမ်က္ႏွာျပင္ နား နိမ့္ခ်ေပးလိုက္ ျဖင့္။
ေဈးကလည္း မနည္း တစ္ေယာက္ ကို နယူးဇီလန္ ေဒၚလာ ၉၀ နီးနီး က်၏။ ရွစ္ေယာက္ စီးေတာ့ ေလးတြဲ။ ေလွအဝင္ အထြက္ အျပင္အဆင္ အားလုံးေပါင္း တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာ ၾကာမည္။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ႏွင့္ ေလထီးရွင္ စုံတြဲ ကေတာ့ ေဒၚလာ ခုႏွစ္ရာေက်ာ္ (ျမန္မာက်ပ္ေငြ ခုနစ္သိန္း ဝန္းက်င္) ကိုက္သြား ေလၿပီ။
တာပိုတြင္ ေနခဲ့စဥ္အတြင္း ယိုးဒယား ထမင္းဆိုင္တြင္ စားျဖစ္ခဲ့သည္။ (ျမန္မာဆိုင္မွ မရွိပဲေလ။ ခင္ရာ ေဆြမ်ိဳးပဲ အားေပးရတာေပါ့) ေရပူစမ္းတြင္ ေရစိမ္ၾက၏။
(ဂ)
တာပိုတြင္ စုစုေပါင္း သုံးညႏွင့္ ႏွစ္ရက္ေနၿပီးေနာက္ ဌာေန ဝယ္လင္တန္ သို႔ ျပန္ခဲ့ေလသည္။
အေတြးစည္ကို ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာ လာထုေနသည္။ ကိန္းဂဏန္းေတြ ေျပးေနသည္။ အင္းေလးကန္၏ ႏွစ္ဆ မၽွရွိေသာ တာပိုကန္ကို လာတဲ့ ခရီးသြား ဧည့္သည္ တစ္ႏွစ္ ၂ သန္းတဲ့။
ဘုရား . . . ဘုရား ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွာ လာလည္ခဲ့တဲ့ ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားဦး ေရပါလား။
အေတြးေတြက ခ်ာခ်ာလည္ ေန သည္။ ဇာတိပုညႀကိဳးက လႊတ္မရ။ ခပ္တင္းတင္း ဆြဲတတ္ေလ့ရွိသည္မို႔ အၿမဲ လိုလိုပင္ တြယ္ရပါေသာ ထားဝယ္ ေျမကို ေရာက္ေရာက္ သြားတတ္သည္။
ငါတို႔မွာ ေရပူစမ္းလည္းရွိ၊ ေလ ထီးျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ စီးလိုက စီးလို႔ရတဲ့ ေရျပင္ေတြလည္း ရွိ။ ျမစ္ျပင္ ယူမလား၊ ပင္လယ္ျပင္ယူမလား။ စင္ ဒါမွမဟုတ္ တံတားေလးထိုးၿပီး ဘမ္းဂ်ီး ခုန္မယ္ဆိုလည္း အဲလို အျမင့္ကေန ခုန္လို႔ရမယ့္ ေရျပင္လည္း မရွားေလာက္ ဘူး ထင္ပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ . . ။ အင္း . . . ဒါေပမဲ့ ေပါ့ေလ။
အဲသည္ ဒါေပမဲ့ေတြကပင္ အား လုံးကိုဆုံးျဖတ္၊ အားလုံးကို ကြဲျပားေအာင္ လုပ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။
