မည္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမဆို ၾကာရွည္ႏိုင္သမၽွ ၾကာရွည္ေအာင္ တည္တံ့လိုၾကသည္။ မပ်က္သည့္ အဟုန္ျဖင့္ ခရီးဆက္လိုၾကသည္။
သို႔ေသာ္ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းတြင္ ၎တို႔၏ အဖြဲ႕မ်ား အဓြန္႔ရွည္ေရး အတြက္ စနစ္တက် စီစဥ္ထားသည့္ အစီအမံႏွင့္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားထား သည့္ နည္းနာမ်ားမရွိေပ။ တခ်ိဳ႕ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ကာလတစ္ခုတြင္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေလ့ရွိၿပီး ယင္းကာလ အလြန္တြင္ လက္ဆင့္ ကမ္း ဆက္ခံမည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ မရွိသည့္ ျပႆ နာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေလ့ ရွိသည္။
ယင္းသို႔ေသာ အဖြဲ႕မ်ားကို ေလ့လာသည့္အခါ တူညီသည့္ အခ်က္ တစ္ခုကို ေတြ႕သည္။ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား အတြက္ ေနရာကို စနစ္တက် မဖန္တီးျခင္း ျဖစ္သည္။
လူမႈေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ဘာသာေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား တြင္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ကိုင္လာသည့္ လုပ္ငန္းႏွင့္ အသားက် ၿပီးျဖစ္သည့္ လူႀကီးမ်ားသာ ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။
တာဝန္လက္ဆင့္ကမ္းသည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို စနစ္တက် တြဲေခၚသည့္ မူမရွိ။ စဥ္းစားမိပုံလည္း မရေပ။ အထူးသျဖင့္ သာေရးနာေရး အဖြဲ႕မ်ား၊ ဘာသာေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ ယင္းျပႆ နာကို ပိုေတြ႕ရသည္။
လုပ္ႏိုင္စဥ္တြင္ ျပႆနာ မရွိေသာ္လည္း ကာလတစ္ခုအေရာက္ မီးစာကုန္ဆီခန္းခ်ိန္တြင္ မိမိအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ပုခုံးေျပာင္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္မည့္ သူမရွိ ျဖစ္ကာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ယိုင္နဲ႔တတ္ၾကသည္။
ေက်း႐ြာ အပ်ိဳလူပ်ိဳ အသင္းတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ေဂါပက အဖြဲ႕တြင္ျဖစ္ေစ၊ နာေရးအဖြဲ႕တြင္ျဖစ္ေစ စသျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာ က႑အလိုက္ ဖြဲ႕စည္းထား သည့္ အဖြဲ႕မ်ားတြင္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ေနရာကို ဖန္တီးရန္ မေမ့ဖို႔လိုသည္။
ကိုယ္တိုင္လုပ္သည္ထက္ အနည္းငယ္ အတိမ္းအေစာင္းရွိမည္၊ အနည္းငယ္ စိတ္ရွည္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေတြ႕အႀကဳံကေန သင္ယူႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ကာလတစ္ခုအေရာက္တြင္ ပုခုံးေျပာင္း တာဝန္အတြက္ စိတ္ခ်ရမည္ျဖစ္သည္။
အဖြဲ႕အစည္းကို ဦးေဆာင္သူမ်ား၏ စိတ္မခ်မႈ၊ မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ေနရာဖန္တီးရန္ ေမ့ေလ်ာ့မႈသည္ မိမိအဖြဲ႕အစည္းကို မိမိကိုယ္တိုင္ သတ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္ကို သတိျပဳမိရန္ ေျပာလိုရင္းျဖစ္သည္။
