” တနသၤာရီတိုင္းသည္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ ဆီအိုးႀကီးျဖစ္ရမည္ ” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ ဘက္ အစြန္းပိုင္း ေဒသေတြမွာ ဟိုနား တစ္ခါ၊ ဒီနားတစ္ခ်က္ ေတြ႕ရွိရတယ္။
ဆိုင္းဘုတ္ အမ်ားစုကေတာ့ ေဆးေရာင္ေတြျပယ္၊ ေဆးသားေတြ ကြာေနပါၿပီ။ ဆိုင္းဘုတ္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဗြီႏိုင္းစာသား အသစ္ေတြ ျဖစ္တာ လည္း ေတြ႕ရသလို ေနာက္ဆုံးေပၚလာတဲ့ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ႀကီးေတြ ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ သိရတယ္။
” ဆီကိုေရခ်ိဳး၊ ေဆး႐ိုးမီးလႈံ၊ စပါး ေတာင္လိုပုံ ” လို႔ ဆို႐ိုးရွိတဲ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္ ေလာက္က စၿပီး ဆီကို ႏိုင္ငံျခားက ဝယ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ သန္းခ်ီ ဝယ္ခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက တင္သြင္းတဲ့ဆီကို စားအုန္းဆီလို႔ ေခၚတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ျပည္သူ႕ ဆိုင္မွာ စားအုန္းဆီ တစ္ပိႆာရဖို႔ တန္း စီခဲ့ရတာေတြ၊ ဝန္ထမ္း ျဖစ္ေတာ့ အစိုးရေပးတဲ့ စားအုန္းဆီကို ျပန္ေရာင္း ခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး စစ္တပ္ အစိုးရက စားနပ္ ရိကၡာဖူလုံေရး၊ ႏိုင္ငံျခားေငြ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာေရး၊ ႏိုင္ငံ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးစတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ ေတာင္ဘက္ပိုင္း တနသၤာရီတိုင္း (ယခု တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီး)အ တြင္း ဆီအုန္း စီမံကိန္းႀကီးကို စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းစဥ္ ကေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ” တနသၤာရီတိုင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆီအိုးႀကီး ျဖစ္ရမည္” ဆိုတာပါ။
ဒီလို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာရယ္၊ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတာရယ္၊ သတင္း မီဒီယာေတြ မရွိေသးတာ ေတြရယ္ေၾကာင့္ ဆီအုန္း စီမံကိန္းႀကီး အေၾကာင္းကို လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါဘူး။ ေျမယာသိမ္း ဆည္းမႈေတြ၊ လူ႕အခြင့္အေရးခ်ိဳး ေဖာက္မႈ ေတြ ၾကားသိၾကေပမယ့္ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ မရခဲ့ၾကဘူး။ အစိုးရ သတင္းဌာနမ်ားမွာ ေဖာ္ျပတဲ့ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြပဲ ၾကားခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရတယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အစိုးရသစ္ တက္လာ တဲ့ ေနာက္ပိုင္း အရပ္ဘက္ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြအား ေကာင္းလာတယ္။ ေတြ႕ဆုံေဆြး ေႏြးမႈေတြ၊ သတင္း အခ်က္အလက္ ျဖန္႔ေဝမႈေတြ၊ ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္မႈေတြ၊ ကြန္ရက္ေတြ ဖြဲ႕ၿပီး ျပည္သူအတြက္ ေဆာင္႐ြက္လာၾကတယ္။ ဒီလို ေတြ႕ဆုံ ၾကတဲ့အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အႀကီးဆုံး ျပႆနာက ေျမသိမ္းဆည္းမႈ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိလာရတယ္။
အစည္းအေဝးေတြ လုပ္တိုင္း တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အသီးသီးက လူမႈ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ သူတို႔ ေဒသေတြမွာ အစိုးရနဲ႔ ကုမၸဏီေတြက သိမ္းထားတဲ့ ေျမဧက ဘယ္ႏွစ္ေထာင္၊ ဘယ္ႏွေသာင္း၊ ဘယ္ႏွစ္သိန္းရွိတယ္ ေဆြး ေႏြးၾကတယ္။ ဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း အားက်မခံ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီးမွာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ဆီအုန္းစိုက္ဖို႔ ေျမေတြသိမ္းခဲ့တာ ဧက ၁၈သိန္း ေက်ာ္ တယ္။ ရာဘာအတြက္ မပါေသးဘူး။ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း၊ စက္မႈဇုန္၊ ၿမိဳ႕ျပတိုးခ်ဲ႕ မႈေတြ မပါေသးဘူးလို႔ ျပန္ ေဆြးေႏြးတတ္ တယ္။
ဆီအုန္း စီမံကိန္းႀကီးကို စိတ္ဝင္ စားလို႔ ေလ့လာၾကည့္ ျဖစ္တယ္။ ဆီအုန္းပင္ဆိုတာ ေဒသမ်ိဳးရင္း မဟုတ္ ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္ ၁၉၂၁ ခုနစ္မွာ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဌာနကေန မုဒုံ၊ ေမွာ္ဘီ၊ ေျမာင္းျမ၊ စစ္ေတြ၊ ဗဟို စိုက္ပ်ိဳးေရး ဥယ်ာဥ္ေတြမွာ စတင္ စမ္းသပ္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။ ၁၉၂၆ ခုႏွစ္မွာ ထားဝယ္ခ႐ိုင္ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ ဧကနိ ေက်း႐ြာမွာ မစၥတာရမ္ရမ္ ေဆးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဧက ၃၀၀ စီးပြား ျဖစ္စိုက္ ခဲ့ၿပီး စကၤာပူကို တင္ပို႔တယ္လို႔ သိရတယ္။
ထားဝယ္သားေတြ ဂုဏ္ယူစရာေပါ့။
၁၉၆၀ခုႏွစ္မွာ မေလးရွား၊ ႏိုင္ဂ်ီးရီယားကေန ဆီအုန္းမ်ိဳးေစ့ ၂၅၀၀ ရလို႔ ေျမယာႏွင့္ ေက်းလက္ စိုက္ပ်ိဳး ေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္းက ၿမိတ္ၿမိဳ႕နယ္ ဘုတ္ၿခံမွာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္း လက္ထက္ မွာ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္၊ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္၊ ေကာ့ေသာင္း ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ တိုးခ်ဲ႕ စိုက္တယ္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ ထားဝယ္ ခ႐ိုင္ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ ပုေဂါဇြန္းေက်း႐ြာမွာ စီးပြားျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။အခုေတာ့ ဆီအုန္းေတာက ေရနက္ ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္း နယ္ေျမ ထဲပါေနလို႔ ဆီအုန္းပင္ေတြ ခုတ္လွဲ၊ မီး႐ႈိ႕ေနတယ္။ အစိုးရပိုင္ဆိုတာ ျပည္သူပိုင္ပါ။ ေလ်ာ္ေၾကး ဘယ္ေလာက္ရတယ္လို႔ မသိရပါဘူး။
၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ စက္မႈ (၁) ဝန္ ႀကီး ဌာနက ထားဝယ္ခ႐ိုင္ ေလာင္းလုံး ၿမိဳ႕နယ္မွာ ဧက ၁၆၀၀ စိုက္၊ ဆီၾကမ္း ႀကိတ္ၿပီး ရန္ကုန္ ပို႔တယ္။ ၂၀၁၄မွာ ဒီဆီအုန္း ၿခံလည္း တ႐ုတ္၊ ဦးပိုင္နဲ႔ ထူးေပါင္းထားတဲ့ ေရနံခ်က္ စက္႐ုံ စီမံကိန္း နယ္ေျမထဲပါလို႔ ေလ်ာ္ေၾကး ယူၿပီး လက္လႊဲ ထားတယ္လို႔ သိရ တယ္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ အေရာက္မွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ဆီအုန္းစိုက္ဧက (၁၈၄၀၀) ရွိခဲ့ၿပီး တနသၤာရီတိုင္း တစ္ခုတည္းမွာ ဧက (၁၇၀၀၀) ရွိခဲ့တယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဆန္က ပထမ ဦးစားေပး ျဖစ္ၿပီး ဆီက ဒုတိယ ျဖစ္ တယ္။ ဆီထြက္ သီးႏွံေတြျဖစ္တဲ့ ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ ေနၾကာ၊ ၾကက္ဆူ၊ ဆီ၊ သရက္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။ ၾကက္ဆူ ဇာတ္လမ္း ကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ေျပာပါမယ္။ စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း ဝန္ႀကီး ဌာနက စပါးပိုလၽွံ ရမယ္၊ စားသုံးဆီ ဖူလုံရမည္၊ ျပည္ပ ပို႔ကုန္ ပဲမ်ိဳးစုံနဲ႔ စက္မႈကုန္ၾကမ္း သီးႏွံမ်ားတိုးတက္ စိုက္ပ်ိဳး ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရမယ္လို႔ လုပ္ပါ တယ္။
ဆီအုန္းပင္က မုတ္သုံရာသီ ဥတု ကို ႀကိဳက္တယ္။ တနသၤာရီနဲ႔ မြန္မွာ ျဖစ္ထြန္း ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စားသုံး ဆီ ဖူလုံေရးအတြက္ တနသၤာရီတိုင္းက ဆီအုန္းစိုက္ပ်ိဳးရန္ အေကာင္းဆုံးလို႔ သတ္မွတ္ေတာ္မူ ခဲ့တယ္။ စစ္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ဦး၊ တိုင္းမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စစ္ေမာင္တို႔ ဦးေဆာင္တာကို အဲဒီ ေခတ္ သတင္းစာ ေတြက ေျပာေနတယ္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ဆီအုန္းဧက ၅၀၀၀၀၀ (ငါးသိန္း) တိုးခ်ဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ စီမံကိန္း စတင္တယ္။ တိုင္းရင္းသား ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္လို႔ ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီ ႀကီးေတြကို ေျမေတြ ေပးခဲ့တယ္။ ဒီေျမေတြကို ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြလို႔ ဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာရွိတဲ့ စာရင္းအရ ထားဝယ္ခ႐ိုင္မွာ ဦးပိုင္၊ စက္မႈ(၁)နဲ႔ ကုမၸဏီ(၅)ခုက ဧက ၃၂၈၅၄ လုပ္ကိုင္ ခြင့္ ရၿပီး ဧက ၂ ေသာင္းနီးပါး (၁၉၇၉၀ ဧက) စိုက္ထားတယ္။ ၿမိတ္ခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ (၂၃) ခုက ဧက ၄ သိန္းေက်ာ္ (၄၀၈၂၂၁ ဧက) လုပ္ ကိုင္ ခြင့္ရၿပီး ဧက ၄ ေသာင္းနီးပါး (၃၈၄၃၀ ဧက) စိုက္တယ္။ ေကာ့ေသာင္း ခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ ၂၃ခုက ဧက ၁၄ သိန္းေက်ာ္ (၁၄၅၅၈၉၅ ဧက) လုပ္ ကိုင္ခြင့္ရၿပီး ဧက ၂ သိန္းခြဲေက်ာ္ ( ၂၆၉၂၀၀ ဧက) စိုက္ထားတယ္။ ဒီစာရင္းက ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွာ ေတြ႕ရတာပါ။
၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ ဦးေဇာ္ဝင္း၊ ၫႊန္ၾကားေရးမႉး၊ စက္မႈသီးႏွံ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ဦးစီးဌာန၊ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း ဝန္ႀကီး ဌာနရဲ႕ စသတနမစသငညအ ကို ေလ့လာရတယ္။ ဒီစာရင္းအရ ထားဝယ္ ခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ ၅ခုရွိၿပီး ခြင့္ျပဳဧက ၁ ေသာင္းခြဲေက်ာ္ (၁၇၇၇၇ ဧက) ရွိၿပီး စိုက္ပ်ိဳးထား တဲ့ဧက ၁၇၀၀၁ ျဖစ္တယ္။ ၿမိတ္ခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ ၁၉ခုရွိၿပီး ခြင့္ျပဳ ဧက ၂သိန္းေက်ာ္ (၂၃၃၆၉၅ ဧက) ရွိၿပီး စိုက္ၿပီးဧက ၄ ေသာင္းေက်ာ္ (၄၀၈၁၀ ဧက) ရွိတယ္။ ေကာ့ေသာင္းခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ ၂၀ရွိၿပီး ခြင့္ျပဳဧက ၇ သိန္းေက်ာ္ (၇၄၁၄၃၀ ဧက) ရွိၿပီး စိုက္ထားတဲ့ဧက ၂ သိန္းေက်ာ္ ( ၂၇၄၆၁၃ ဧက) ရွိတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၀ သိန္းဝန္းက်င္ (၉၉၂၉၂၀ ဧက) ရွိၿပီး ၃ သိန္းေက်ာ္ (၃၃၂၄၅၄ ဧက) သာ စိုက္ပ်ိဳးထားတယ္။ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာ စိုက္ပ်ိဳး ထားတယ္။ က်န္ ဧက ၆ သိန္းေက်ာ္ အတြက္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။
၂၀၁၅ခု လြတ္လပ္ေရးေန႔ ျပခန္း ေတြကို ေ႐ႊဝယ္သီရိကြင္းမွာ ေတြ႕ရ တယ္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္းဝန္ႀကီးဌာန ျပခန္းမွာ ဆီအုန္း စီမံကိန္းအေၾကာင္းျပတယ္။ ဒီစာရင္းအရ ထားဝယ္ခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ ၅ခု၊ ၿမိတ္ခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ ၁၈ခု၊ ေကာ့ေသာင္းခ႐ိုင္မွာ ကုမၸဏီ ၁၇ခုဆိုၿပီး ေတြ႕ရ ျပန္တယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စာရင္း ဇယားေတြ ဟာ ဒီလိုရွိတတ္တယ္။
ဦးေဇာ္ဝင္းရဲ႕ Powerpoint မွာပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ေကာ္မရွင္က ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ၄ခုကို ေတြ႕ရတယ္။Auto industrial Group Company က ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း တိုက္႐ိုက္ ျမႇဳပ္ႏွံ ထားတယ္။ မေလး ရွားက Prestige Platform Sdn Bhd က Myanmar Royal Prestige Plantation Co.,Ltd အျဖစ္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားပိုင္ Royal Golden Pearl Industry နဲ႔ ေပါင္းတယ္။ မေလးရွားကပဲ Prestige Platform Sdn Bhd u Myanmar Stark Prestige Plantation Co., Ltd အျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားပိုင္ Stark Industies Co.,Ltd နဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ထိုင္းက Srisuban International Limit u Srisuban Myanmar Co.,Ltd အျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားပိုင္ MCGRO Inter -national Co.,Ltd နဲ႔ေပါင္းတယ္။ ဒီႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြက ေျမဝင္သိမ္း လို႔ ေဒသခံေတြ ကန္႔ကြက္စာ ေတြ ပို႔ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးပိုင္းနဲ႔ KNU တို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုေနတာလည္း ၾကားရတယ္။
ဆီအုန္းစီမံကိန္းႀကီးေၾကာင့္ ကုမၸဏီ ေတြ ေျမပိုင္သြားတယ္။ သစ္ေတြ ထုတ္ေရာင္းၾကတယ္။ ကားပါမစ္ေတြ ရတယ္။ ေခ်းေငြေတြ ရတယ္။
ေဒသခံ ျပည္သူေတြကေတာ့ ေျမေတြ ဆုံး႐ႈံးသြားတယ္။ လက္ရွိကေန လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတယ္။ အတင္း အဓမၼ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခံရတယ္။ တရားမဝင္ အလုပ္သမားေတြအျဖစ္ ထိုင္းနဲ႔ မေလး ေရာက္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံ အတြင္း ေျပာင္းေ႐ႊ႕ လုပ္သားေတြ အျဖစ္လည္း ဘ၀ပ်က္သြားတယ္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ဆုံး႐ႈံးသြားတယ္။ လူ႕ အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈေတြ မ်ားစြာရွိတယ္။ သစ္ေတာႀကီးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးေတြ ခမ္းေျခာက္သြားတယ္။
ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္ က ေၾကမြပ်က္စီးသြားတဲ့ ဘ၀ေတြ မ်ားစြာ ရွိတယ္။
ေနာက္ထပ္ ထပ္ေရးပါဦးမယ္။
