ယိုးဒယားသြား ေတာလား

0
758
ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ဘူရီခ႐ိုင္ရွိ ဒြါရ၀တီေခတ္ေလ်ာင္းေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္

ထားဝယ္စီမံကိန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ ၿပီး ယိုးဒယားႏိုင္ငံမွာ ထားဝယ္ ဆိုၿပီး အရမ္း နာမည္ႀကီးတယ္။ စိတ္ဝင္စားသူ အရမ္းမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထားဝယ္ အေၾကာင္း သိတဲ့သူ အရမ္းနည္းတယ္။


၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အစိုးရသစ္တက္ လာၿပီးတဲ့ေနာက္ နယ္စပ္ တံခါးေတြ ဖြင့္တယ္။ နယ္စပ္ဂိတ္ေတြ ဖြင့္တဲ့ အထဲမွာ ထီးခီး (ထားဝယ္) ဂိတ္ လည္း ပါတယ္။ ITD ကလည္း  လမ္းေဖာက္ လိုက္တာေၾကာင့္ တရားဝင္ နယ္စပ္ဂိတ္ ဖြင့္ၿပီး တဲ့အခါ ယိုးဒယား ေတြ အပါ အဝင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဝင္လာတယ္။ ဒီလို ဝင္လာတဲ့အထဲမွာ စီးပြားေရးသမား ေတြ၊ အလည္အပတ္လာတဲ့ သူေတြ၊ ေလ့လာေရးသမားေတြ၊ ဘာသာေရးစတဲ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထားဝယ္ကို ဝင္လာ ၾကတယ္။ ထားဝယ္ေတြကလည္း ယိုးဒယားဘက္ကို ဘုရားဖူးသြား၊ အလည္ သြားၾကတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ဘူရီခ႐ိုင္ရွိ ဒြါရ၀တီေခတ္ေလ်ာင္းေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္
ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ဘူရီခ႐ိုင္ရွိ ဒြါရ၀တီေခတ္ေလ်ာင္းေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္

၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲမွာ ယိုးဒယားက ပညာရွင္အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ လာပါတယ္။ အာဂ်န္ဆီစပ္လို႔ ယိုးဒယား လို ေခၚတဲ့ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္ႀကီး ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕ပါ။ စီစဥ္ေပးတဲ့ အဖြဲ ေတြက အကူအညီ ေတာင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ က လိုက္ရွင္းျပ ရပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အသက္ ၇၀ ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ထားဝယ္ကို အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ ကတည္းက လာခဲ့ခ်င္ ေပမယ့္ အခု ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္မွ ေရာက္ခဲ့ ရတယ္လို႔ ဆရာႀကီးက ဆိုပါတယ္။ ထားဝယ္ကို အင္မတန္မွ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးပါ။ ယိုးဒယား ဘုရင္က ဘြဲ႕ခ်ီးျမႇင့္တာ ခံရတဲ့ သူလည္း ျဖစ္တယ္။
ထားဝယ္ကို လာလည္တုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာ အမ်ား ႀကီးပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံ၊ ပညာအဆင့္အရ သင္ေပးခဲ့တာ၊ အႀကံ ေပးခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ထားဝယ္သမိုင္းကို ေျပာတဲ့အခါ ႏိုင္ငံအဆင့္၊ အာဆီယံ အဆင့္၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အဆင့္ထိ ထိုးေဖာက္ခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ နယ္ ေျမခ်င္း စပ္ေနတဲ့ ယိုးဒယား၊ မေလးရွား၊ ကေမၻာဒီးယား သမိုင္းေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်င္ တယ္။ ဆရာႀကီးတို႔ အဖြဲ႕ကလည္း သေဘာ က်တယ္။
ဆရာႀကီးအဖြဲ႕နဲ႔ ယိုးဒယားက မိတ္ေဆြေတြ စီစဥ္ေပးတာနဲ႔ ယိုးဒယား ဘုရင့္သမီးေတာ္ သီရိဒုံရဲ႕ ေဖာင္ေဒးရွင္း မွာ ထားဝယ္သမိုင္းကို ၂၀၁၅ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္ေန႔ မြန္း လြဲပိုင္း မွာ ၂ နာရီခြဲစာ ေဟာေျပာ ေပးဖို႔ မတ္လ ကုန္ခါနီးမွာ ဖိတ္ၾကား လာပါတယ္။ အေသးစိတ္ အစီ အစဥ္ အရ ကၽြန္ေတာ့္ ဆႏၵျဖစ္တဲ့ ယိုးဒယား ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြ ေလ့လာ ဖို႔လည္း ပါတယ္။အထူးသျဖင့္ ယိုးဒယားမွာ ပထမ ေထာင္စုႏွစ္အတြင္း ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနား တဲ့ ဒြါရ၀တီ ၿမိဳ႕ ေဟာင္း ေဒသေတြကို သြားဖို႔ပါ။ ထားဝယ္နဲ႔ ယိုးဒယားၾကားမွာ ကရင္တိုင္းရင္း သားေတြ ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကရင္တိုင္းရင္းသားတစ္ ေယာက္ေခၚ ခ်င္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္း ဆိုတယ္။ သီရိဒုံ ေဖာင္းေဒးရွင္း ကလည္း သေဘာတူ ပါတယ္။
ဧၿပီလ ၁၈ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ထားဝယ္ကေန စထြက္ ပါတယ္။ ေျမးခံေဘာ္ တိုက္နယ္ သျပဳေခ်ာင္း ေက်း႐ြာက အစ္ကိုလို ေလးစားရတဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ႀကီးနဲ႔ ခရီးအတြက္ ညအိပ္ရင္း ေဆြးေႏြး ျပင္ဆင္ ၾကတယ္။ ၁၉ ရက္ ထီးခီးက ေနတဆင့္ ကန္ခ်နဘူရီကို သြားတယ္။
ဧၿပီလ ၂၀ရက္မွာ ယိုးဒယား ပညာရွင္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ခရီးစဥ္ အေသးစိတ္ ကို ထပ္မံေဆြးေႏြးပါတယ္။ သူတို႔ လိုက္ျပခ်င္တာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာ ခ်င္တာရယ္၊ ၫွိႏိုင္း ပါတယ္။ အားလုံး သေဘာတူတဲ့အခါ ကန္ခ်နဘူရီ ခ႐ိုင္မွာ ရွိတဲ့ ဘန္ေပါင္ကို စေလ့လာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခရစ္ ၂ ရာစု လက္ရာျဖစ္တဲ့ ေရာမ မီးအိမ္ကို ေတြ႕လို႔ ပါ။ ၿပီးေတာ့ ထားဝယ္နဲ႔ အနီးဆုံးေနရာ လည္း ျဖစ္တယ္။ ဘန္ေပါင္မွာပဲ ဒြါရ၀တီေခတ္ လက္ ရာေတြျဖစ္တဲ့ ဂဝံ အေဆာက္အအုံ ၃ ေနရာကို ေလ့လာပါ တယ္။ ညေန ေရာက္တဲ့အခါ ရတ္ဘူရီကို သြားပါ တယ္။ ဒီမွာရွိတဲ့ မြန္ျပတိုက္ကို ဝင္ေလ့လာပါတယ္။ အေတာ္ ေကာင္းမြန္ တဲ့ ျပတိုက္ျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီး ႏိုင္ပန္းလွ ေရာက္ဖူး ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္း ပတ္ဝန္း က်င္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း ၂ေက်ာင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ၂ေက်ာင္း လုံးမွာ ျပတိုက္ လုပ္ထားပါတယ္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ယိုးဒယားေတြ တန္ဖိုးထားတဲ့ အရိပ္ျပပြဲမွာ သုံးတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဘုရင့္ မိသားစု ဘ႑ာ ေငြထဲက ဘတ္ ၃ သန္း လႉၿပီး ထိန္းသိမ္း ထားတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ က မိန္႔ပါ တယ္။
ဧၿပီလ ၂၁ရက္မွာ ရတ္ဘူရီ ခ႐ိုင္အတြင္းက ကူဘြာၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ေရာက္ပါတယ္။ ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ဂဝံ အေဆာက္အအုံေတြကို ေလ့လာ ရတယ္။ ျပတိုက္ကို သြားတဲ့အခါ ျပတိုက္က ပိတ္ထားလို႔ ေလ့လာဖို႔ အခြင့္မရခဲ့ပါ ဘူး။ ဒီေနာက္မွာ ဖတ္ဘူရီခ႐ိုင္ထဲက ထင္ရွားတဲ့ ထုံးေက်ာက္ေတာင္ ဂူ ၃ ဂူ ကို သြားပါတယ္။ ဒြါရ၀တီ ေခတ္လက္ ရာေတြျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ေတြ၊ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီေတြ၊ လူ႐ုပ္ပုံ ေတြကို ေလ့လာရပါတယ္။ ညေန ပိုင္းေရာက္တဲ့ အခါ ကမ္းေျခေဒသမွာရွိတဲ့ ဂဝံ အေဆာက္အအုံႀကီးကို သြားေလ့လာ ပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္ေန႔ ခရီးစဥ္ေတြ ျပင္ဆင္ဖို႔ ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ပါတယ္။
၂၂ ရက္ေန႔မွာ ယိုးဒယား သမိုင္းအရ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ အယုဒၶၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ေရာက္ပါ တယ္။ နန္းၿမိဳ႕႐ိုး ဝင္းအတြင္း အရင္ဝင္ ေလ့လာပါတယ္။ ဗမာ ႐ိုက္ဖ်က္တဲ့ ၿမိဳ႕ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေပၚေစတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ယိုးဒယားသမိုင္းနဲ႔ ဗမာသမိုင္း မွတ္တမ္းေတြရဲ႕ ဝိေရာဓိ ျဖစ္စရာ ေတြလည္း ေဆြးေႏြး ျဖစ္ပါ တယ္။ ဂဝံနဲ႔ ေက်ာက္ေရာၿပီး ေဆာက္ ထားတဲ့ မဟာေစတီႀကီးဟာ ရင္သပ္ ႐ႈေမာဖြယ္ ေကာင္းပါတယ္။ ယိုးဒယား ေတြ သိပ္တန္ဖိုးထား ေလးစားတဲ့ နရစြမ္ဘုရင္ရဲ႕ ႐ုပ္တုႀကီးကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ၾကက္႐ုပ္ေတြ မ်ားစြာ ေတြ႕ရလို႔ေမးၾကည့္တဲ့အခါ ကိုင္ဖမား (ဗမာၾကက္)လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ နရစြမ္ဘုရင္ရဲ႕ တိုက္ၾကက္တဲ့။ ၿပိဳင္ဘက္ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကီ ယုံၾကည္ခ်က္အရ ပူေဇာ္တာလို႔ ဆို တယ္။ ေ႐ႊေတာင္ကုန္းလို႔ အဓိပၸာယ္ ရတဲ့ေနရာမွာ ဗမာကို စစ္ႏိုင္လို႔ အထိမ္းအမွတ္ တည္ထားတဲ့ ေစတီကို လည္း ေလ့လာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ေလာက္ ကတည္းက ကမၻာ့အေမြအႏွစ္ စာရင္း ဝင္ေနတယ္။
၂၃ ရက္ ေန႔မွာ ဆရာႀကီး အာဂ်န္ဆီစပ္ ကိုယ္တိုင္လိုက္ပါၿပီး ဥေထာင္ၿမိဳ႕ကို သြားပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ ေဟာင္းက ဒြါရ၀တီေခတ္ (၅ရာစု -၁၁ရာစု ေအဒီ) ကာလမွာ အာဏာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဗဟိုခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ေတြ႕ရွိ ရတဲ့ အေထာက္အထားေတြအရ ထင္ရွားတယ္။ အထူးအျဖင့္ ဒြါရ၀တီလို႔ စာပါတဲ့ ဒဂၤါးေတြ၊ ဓမၼစႀကၤာ လွည္းဘီး ေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ဆိပ္ကမ္း ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဘန္ေကာက္ အမ်ိဳးသား ျပတိုက္ၿပီးရင္ ဒုတိယ တည္ေထာင္ခဲ့တာ ဥေထာင္ျပ တိုက္လို႔ ဆိုတယ္။
၂၄ ရက္ေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ ခဏ နားၿပီး ေန႔ခင္း ေဟာေျပာပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ သီရိဒုံေဖာင္ေဒး ရွင္းကို ေရာက္တဲ့အခါ ေဟာေျပာ ပြဲတက္ဖို႔ စာရင္းေပးထားတဲ့ လူဦးေရ ၁၀၀ေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ အခမ္းအနား စီစဥ္သူက သတင္းေပးတယ္။ သတင္း ဌာနေတြလည္း ေရာက္ေနပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ လူအျပည့္ ရွိေနတယ္။ ဆရာႀကီး အာဂ်န္ ဆီစပ္က မိတ္ဆက္စကားေျပာ ေပးပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္ေပါ့။ ထားဝယ္အတြက္ တာဝန္ေက်ေအာင္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လို ေျပာ၊ မိတ္ေဆြက ယိုးဒယားလို ဘာသာ ျပန္ရေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ေမးခြန္း တစ္ခုရယ္ အႀကံျပဳခ်က္ ၁ခု ၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္သြားတယ္။ အခမ္းအနားၿပီးေတာ့ မီဒီယာေတြ၊ ေလ့လာသူေတြ (ေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္)၊ ဝိုင္းေမးၾကတာကို ေျဖရင္း ညေန ၆ နာရီေက်ာ္သြားပါတယ္။
၂၅ ရက္နဲ႔ ၂၆ရက္ေတြမွာ ကေမၻာ ဒီးယား နယ္စပ္ဘက္ကို ခရီးဆက္ပါ တယ္။ စီမဟာေပါ့ လို႔ေခၚတဲ့ ေရွးၿမိဳ႕ ေဟာင္းကို ပထမ ဝင္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ေရာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာေရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဂဝံ လက္ရာေတြေတြ႕ရတယ္။ ဂဝံ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္ဆိုရင္ အေတာ္ ႀကီးသလို ႐ုပ္ႂကြေတြနဲ႔ အလြန္ လက္ရာ ေျမာက္ပါတယ္။ စႀကၤတံ ဆိပ္တစ္ခု တည္းပါတဲ့ ဗုဒၶေျခေတာ္ရာ တစ္စုံကို လည္း ဖူးေတြ႕ရတယ္။ ယိုးဒယား-ကေမၻာဒီး ယားနယ္စပ္မွာရွိတဲ့ ဟိႏၵဴ ဘုရား ေက်ာင္းႀကီးေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ငိုင္သြားပါတယ္။ အေတြးေတြ အရမ္းမ်ား သြားၿပီး ကီလိုမီတာ ၃၀၀ ေက်ာ္အျပန္ ခရီးမွာ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။
၂၇ ရက္မွာ ခရီးစဥ္ကို ျပန္သုံး သပ္ပါတယ္။
အနာဂတ္မွာ ဘာေတြ ဆက္ လုပ္မယ္ဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ၂၈ ရက္မွာ ဘုရားသုံးဆူလမ္းနားက ဆုန္ခရဘူရီခ႐ိုင္ကို ခရီးဆက္ပါတယ္။ ဗမာ-ယိုးဒယား နယ္စပ္ ႏွစ္ဖက္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ မြန္နဲ႔ ကရင္ တိုင္းရင္း သားေတြကို ေတြ႕ဆုံ ေလ့လာပါတယ္။ ၂၉ ရက္ ေန႔မွာ ကန္ခ်နဘူရီခ႐ိုင္မွာေန တဲ့ ကရင္တိုင္းရင္းသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ ေတြ႕ဆုံ ျဖစ္ပါတယ္။ ၃၀ရက္မွာ ထားဝယ္ကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။
ဒီခရီးစဥ္မွာ သိလိုက္ရတာက ထားဝယ္ဟာ သိပ္အေရးပါတယ္။ ဒြါရ၀တီ (ယိုးဒယား)ေရာက္ ဗုဒၶဘာသာဟာ ကုန္းလမ္းက ေရာက္တာျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ဘက္ ကမ္း႐ိုးတန္းကို ျဖတ္ၿပီး လာတယ္လို႔ ယိုးဒယား ပညာရွင္ ေတြက အၾကမ္းအားျဖင့္ သတ္မွတ္ေပ မယ့္ ဘယ္ေနရာလို႔ အတိအက် မသတ္ မွတ္ႏိုင္ဘူး။ မုတၱမပင္လယ္ ေကြ႕လား၊ တနသၤာရီ ကမ္း႐ိုးတန္းလား။ မေလးရွား ကၽြန္း ဆြယ္ အေရွ႕ဘက္ ကမ္းေျခ မီက ေလာင္ျမစ္ဝွမ္းေဒသမွာ အေျခ စိုက္တဲ့ ဒြါရ၀တီ ယဥ္ေက်းမႈဟာ အေနာက္ ဘက္ကမ္း ေျခ ထားဝယ္ ျမစ္ဝွမ္းေဒသနဲ႔ တစ္တန္းတည္း နီးနီး တည္ရွိေန တယ္။
ထားဝယ္သမိုင္းကို ရွာေဖြ၊ ျဖည့္ စြက္၊ ျပန္သုံးသပ္ဖို႔ လိုေနပါတယ္။