အမွား

” ေဆးေသာက္ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ .  ေဘဘီ… ေဆးေသာက္ရေအာင္…”
ျပတင္းေပါက္ကေန ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အျပင္ေလာကႀကီး ဆီ ေငးၾကည့္ေနရာက ကၽြန္မအသိ ျပန္ ဝင္လာသည္။ ကၽြန္မ ရပ္ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ထင္သည္။ ေျခေထာက္ ေတြေတာင္မွ ေတာင့္တင္းေနခဲ့ၿပီ။

ဟုတ္တာေပါ့။
ကၽြန္မ ဒီေနရာမွ စရပ္ကာစက အလင္းေရာင္ ရွိေနေသးသည္။ အခန္း မီးေတာင္မွ မဖြင့္ေသးဘဲ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ခုက အခန္းထဲ မွာ မီးေတြေတာင္မွ လင္းေနၿပီ။ မာမီ မီးဖြင့္လိုက္တာ ျဖစ္မည္။
” ေဘဘီ.. ဒီမွာေဆး..”
မာမီ့ လက္ထဲက ေရခြက္ႏွင့္ ေဆး ကို ကၽြန္မ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ ျဖစ္ သည္။
ေဆး…။

ဒီလို ေသးေသးမႊားမႊား ေဆးလုံး ေလးေတြက လူေတြရဲ႕ ေဝဒနာကို သက္သာ ေစသည္တဲ့။ လူေတြရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို  ေပ်ာက္ေစသည္တဲ့။ လူေတြ ရဲ႕ သက္တမ္းေတြကို ဆြဲဆန္႔ ေပးႏိုင္ သည္တဲ့။ ေဆးလုံးေလးေတြ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္မ ဒီအေတြးေတြကို ခဏခဏ ေတြး ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ အသက္ရွင္ႏိုင္ဖို႔ မေန႔က ဒီေဆးကို ေသာက္ခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္ အသက္ရွင္ဖို႔ အတြက္ ဒီေန႔ ဒီေဆးကို ေသာက္ရမည္။ သန္ဘက္ခါ အသက္ရွင္ဖို႔ အတြက္ဆို မနက္ျဖန္ လည္း ထပ္ေသာက္ ရဦးမည္။ မေသမခ်င္း ေသာက္ေနရဦး မည္။
ကၽြန္မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ မိေတာ့ မာမီက စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ သည္။ မာမီ့ မ်က္လုံးေတြက အရမ္းလွ သည္။ ႐ႊန္းစိုေနၿပီး တစ္လက္ လက္ ေတာက္ပေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ မ်က္လုံးမ်ိဳးကို က်ေတာ့ မာမီက ကၽြန္မ ကို အေမြ မေပးခဲ့။
” ေဘဘီ..”
” စိတ္မပူပါနဲ႔ မာမီ.. ကၽြန္မ မ႐ူးေသးပါဘူး..၊ မ႐ူးေသးပါဘူး.. ၊ ခုခ်ိန္ထိေပါ့.. ဟက္ ဟက္ ဟက္..”
ကၽြန္မ ခုတင္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ ေတာ့ အခန္း၀မွာ ဒက္ဒီ ေပၚလာသည္။ အရပ္ ျမင့္ျမင့္၊ ပိန္ပိန္ ပါးပါးႏွင့္ အၿမဲတမ္း စမတ္က်သည့္ ကၽြန္မ ဒက္ဒီ။ ဟိုလူ ဒီလူ ေျပာၾကတာကေတာ့ လူေခ်ာ တဲ့။ ဆိုးတာက ဒက္ဒီလည္း သူ႕ရဲ႕ စမတ္က်မႈကို ကၽြန္မကို အေမြ မေပးခဲ့ ေပ။
” ဘာျဖစ္တာလဲ ေဘဘီ၊ မာမီ့ကို ဘာျပႆနာ ထပ္ရွာ ေနျပန္ၿပီလဲ”
” မဟုတ္ဘူး ကို … ေဘဘီက ဘာကို သေဘာက်ေနမွန္း မသိဘူး”
” ဟုတ္လား.. ေျပာပါဦးကြာ… ဒက္ဒီ တို႔ကိုလည္း ဘာေတြ သေဘာက်ေနလဲ”
ဒက္ဒီက မာမီ့ ပုခုံးေလးဖက္ၿပီး စာၾကည့္ စားပြဲေရွ႕က ခုံမွာ ထိုင္သည္။ လိုက္ဖက္ ညီလွသည့္ မာမီႏွင့္ ဒက္ဒီ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္ တစ္တြဲတြဲ။ ဘယ္သြားသြား ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲ။ ပါတီတက္လည္း အတူ။ ဒင္နာသြား လည္း အတူ။ ကလပ္တက္လည္း အတူ။ ခ်ိန္းဝိုင္းဆိုလည္း အတူ။ အသြင္တူ ေျခလွမ္းညီၾကသူမ်ား။
” အခု ေတြးေနတာ ေျပာျပရမလား ဒက္ဒီ”
” ေ အးေပါ့.. ေျပာပါဦး။ ေဘဘီနဲ႔ စကား မေျပာရတာလည္း ၾကာေပါ့…”
ကၽြန္မ အားရပါးရပဲ ၿပဳံးျဖစ္သည္။ ဟုတ္တာေပါ့။ စကား မေျပာရတာ ၾကာေရာေပါ့။ ကၽြန္မကမွ ဒီအခန္းထဲ ကေန ေတာ္႐ုံ အျပင္ မထြက္ျဖစ္တာ။ မ်က္လုံး ဖြင့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကေန မ်က္လုံးျပန္ မွိတ္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ဒီအခန္း ေလးထဲမွာပဲ ဆိုေတာ့။ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္မွာ မရွိတဲ့ လူေတြနဲ႔ ဘယ္မွာ ဆုံခ်ိန္ ရွိပါ့မလဲ ..။
” ကၽြန္မ အခု ေတြးေနမိတာ အပင္ ငယ္ေလး တစ္ပင္ကို အဆိပ္ပင္ႀကီး အျဖစ္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ၿပီး ရွင္ သန္ေနခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္မႉးေတြ အေၾကာင္း ေလ”
” ေဘဘီ..”
” ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဥယ်ာဥ္မႉးေတြက ငါတို႔ေတြ အဆိပ္ပင္ တစ္ပင္ကို ပ်ိဳးမိ ခဲ့ေလျခင္းဆိုတဲ့ ေနာင္တမ်ိဳး မရွိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းလည္း ပါေသးတယ္ ဒက္ဒီ ”
ကၽြန္မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ထရယ္ ျဖစ္သည္။
တကယ္ ရယ္ေနတာလား။ အသံပဲ ထြက္ေနတာလား။
ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွန္း ေဝခြဲမတတ္ သည့္ ရယ္သံေတြ ကို ရယ္တတ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီပဲေလ။
” ေဘဘီ ေတာ္ေတာ့.. အလကား ေနရင္း ရယ္စရာ မဟုတ္ဘဲ ရယ္မေန နဲ႔ .. ေဆးေသာက္ေတာ့…”
” ေသာက္ရမွာေပါ့ေလ..၊ ေသာက္ရ မွာေပါ့..၊ ဒီအသက္နဲ႔ ခႏၶာအိုးစား မကြဲ ခ်င္ေသးသမၽွ အခ်ိန္ထိေတာ့ ေသာက္ေန ရဦးမွာေပါ့..၊ ဒါနဲ႔ ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီ့ကို ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ့ စကားရွိတယ္”
မာမီ့ လက္ထဲက ေဆးကို ကၽြန္မ ေသာက္လိုက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲက ေရ ကို အကုန္ေသာက္ ပစ္လိုက္သည္။
“ငရဲႀကီးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ကၽြန္မ ျဖစ္ေအာင္ေျပာမွာ ”
တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည့္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကၽြန္မ ဖိကိုက္လိုက္သည္။  ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီရဲ႕ အၾကည့္က ကၽြန္မဆီ ၿပိဳက်ေနသည္။
” ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီ့ကို ကၽြန္မ အရမ္း မုန္းတာပဲ ”
ကၽြန္မ အခန္းထဲမွာ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ သြားသည္။
တိတ္ဆိတ္မႈေတြၾကားမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အမုန္းေတြကိုလည္း ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ေန ရသည္။
_ _ _ _ _
” ေဝး.. တို႔ေဝးရၿပီ.. မဆုံတဲ့ ဖူးစာ အဆုံးသတ္ တို႔လြမ္းမွာ … ကေလးရယ္ ငိုမေနနဲ႔… မင္းစိတ္ကို ခိုင္ေအာင္ထား.. ကိုယ့္ လမင္းေလးရာ.. တိမ္တိုက္          အေမွာင္ထဲ တိုးလို႔ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီ.. သိပ္လွတယ္ ဒီဇာတ္လမ္း.. အဆုံးသတ္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦး.. ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ေန႔ရယ္..”
ဂစ္တာသံ သဲ့သဲ့ႏွင့္ အတူ လြင့္ပ်ံ႕ေနသည့္ သီခ်င္းသံ။
အိပ္မက္လား။ တကယ္လား။
ဟင့္အင္း။ ကၽြန္မ မ်က္လုံးအစုံ ဖြင့္မိခ်ိန္ထိ သီခ်င္းသံအား  ၾကားေန ရဆဲ။ ညဦးပိုင္းတည္းက ဘယ္လိုက ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိ။
ဖြင့္ထားဆဲ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ ေလေအးေအးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူ ထိုသီခ်င္း သံမ်ား ကၽြန္မ အခန္းထဲမွာ လြင့္ပ်ံ ေနသည္။
မ်က္ႏွာက်က္ အစိမ္းရင့္ရင့္ အေရာင္အား ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္ အထိ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီအေရာင္ကို ကၽြန္မ ႀကိဳက္သည္။ အစိမ္းရင့္ေနသည္ မွာ အနက္ေရာင္ဘက္လုခ်င္ ေနသည္။ ထိုအေရာင္ကို ကၽြန္မ အခန္းတစ္ခုလုံးကို သုတ္ထားခဲ့တာၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
အရင္တုန္းက ကၽြန္မ ဒီအေရာင္ကို မႀကိဳက္ခဲ့ဘူး ထင္ပါသည္။ မွတ္မိေနဆဲ ငယ္ဘ၀မွာတုန္းက ကၽြန္မ အျပာေရာင္၊ ပန္းေရာင္တို႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ ခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္သည္။ အျဖဴေရာင္ကိုလည္း ကၽြန္မ ႀကိဳက္ခဲ့သည္ပဲ။
ေနာက္ပိုင္းမွသာ .. ။
ထိုေနာက္ပိုင္းမွသာ အႏုေရာင္ ေတြထက္ အေရာင္အရင့္ရင့္ေတြကို ကၽြန္မ ပိုႏွစ္သက္လာခဲ့သည္။ ႏူးညံ့ျခင္း ထက္ ၾကမ္းရွျခင္းကို ပိုႏွစ္သက္ လာခဲ့သည္။ သိမ္ေမြ႕မႈထက္ မာေက်ာမႈ ကို ပိုႏွစ္ၿခိဳက္ ေပ်ာ္ဝင္လာခဲ့သည္။
” ဟင္း . . . .”
သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္း ျပင္းခ်မိရင္း အိပ္ယာက ထလိုက္သည္။
ျပတင္းေပါက္ဆီမွ တိုးဝင္လာသည့္ ေလေအးတစ္ခ်ိဳ႕၏ ေပြ႕ဖက္မႈက ကၽြန္မ ကို ခ်က္ခ်င္း လန္းဆန္း သြားေစသည္။
လမ္းမီးေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္က ဂစ္တာ ဝိုင္းေလးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္မတို႔အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးေတြပါပဲ။
ေလးေယာက္….။
ဟင့္အင္း။
ဟိုဘက္မွာ တစ္ေယာက္ က်န္ေသး သည္။ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္။
သူတို႔ မ်က္ႏွာမူထားရာ ေနရာမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြ စုေနသည့္ အေဆာင္ ရွိသည္။ ထိုအေဆာင္မွ မမ အေခ်ာအလွမ်ား၊ ညီမအ႐ြယ္ ႏုႏု႐ြ႐ြ ေလးမ်ားအား ကၽြန္မ အၿမဲေတြ႕ေနက် ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာက်က္သံ ေတြ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ ဆူညံ သက္ဝင္ေနတတ္ေသာ အေဆာင္ ေလး။
ထိုအေဆာင္ေလးသည္  ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ေန႔စဥ္ အပ်င္းေျပ ၾကည့္ ခ်င္စရာ အသက္ဝင္ေနေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္။
ဟုတ္သည္။
ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ကေန ၾကည့္ လၽွင္ ေလးေထာင့္ေဘာင္ထဲကေန ျမင္ ေနရသည့္ ပန္းခ်ီကားထဲမွ လႈပ္ရွားေန ေသာ အရိပ္မ်ား..။
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ တက္ႂကြမႈ၊  ရည္မွန္း ခ်က္မ်ား…၊ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေန႔စဥ္ ဘ၀ေတြ။
ျဖတ္သန္းမႈ၊ ရပ္တည္မႈေတြ။
ေက်ာင္းသူေတြ ဘ၀မွာ ေက်ာင္း တက္မည္။ ေက်ာင္းၿပီးလၽွင္ ဘြဲ႕တစ္ ခုခု ယူၾကမည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္စီ ဆႏၵရွိရာ အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ၾကမည္။ လက္တြဲေဖာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ အနာဂတ္လမ္းကို အတူတူေလၽွာက္ၾက မည္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို ကၽြန္မ အၿမဲတမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံေဖာ္ၾကည့္ေန ခဲ့ဖူးသည္။ ပုံေဖာ္ၾကည့္မိသမၽွ အနာဂတ္ အားလုံးသည္ လင္းလက္ ေခ်ာေမြ႕ေနၾက သည္သာ..။
ဒါျဖင့္ ကၽြန္မကေကာ…။ ကၽြန္မ အနာဂတ္ကေကာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ မတဲ့လဲ။ ဘာေတြ ရင္ဆိုင္ရမွာလဲ၊  ဘာေတြ လက္ခံရမွာ တဲ့လဲ။
မေတြးရဲပါ…။ ဆက္မေတြးရဲခဲ့ပါ။
အသက္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္အ႐ြယ္ ပ်ိဳျမစ္ ႏုနယ္ ကာစ၊ အပ်ံသင္ ကာစ အ႐ြယ္ ယမုံေႏြဦးဟူသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၏ ေသဆုံးေနခဲ့ၿပီးသား အနာဂတ္အား ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ ဆက္ မေတြးရဲခဲ့ဖူးပါ။
ဂစ္တာဝိုင္းေလး သိမ္းေတာ့မည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကရာမွ ထလိုက္ၾကကာ ဖုန္ခါသူကခါ၊ ဂစ္တာကို အိတ္ထဲတည့္သူကထည့္  လုပ္ေနၾကသ ျဖင့္ ထိုဂစ္တာ အဖြဲ႕ေလး ျပန္ေတာ့မွာကို ကၽြန္မသိလိုက္သည္။
သူတို႔ေတြ အၿမဲလာၾကသည္။  ည တိုင္းလိုလို ဒီအေဆာင္ေရွ႕လာကာ သီခ်င္းဆိုၾက၊ ရယ္ၾကေမာၾကၿပီး ညဥ့္ မနက္ခင္းမွ ျပန္တတ္ၾကသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း အေႏွာင့္ အယွက္မျပဳၾက။ ခံစားခ်က္ေတြ ရင္ လာဖြင့္ၾကပုံရကာ သီခ်င္းေပါင္းစုံ ဟစ္ ေႂကြး ၿပီးခဲ့ရင္ေတာ့ ျပန္သြားတတ္ ၾကသည္။
ဒီအေဆာင္ထဲမွာ သူတို႔ ခ်စ္သူေတြ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျမတ္ႏိုးသူေတြ ေသာ္လည္းေကာင္း ရွိၾကေပမည္။ တစ္ဖက္သတ္ ရင္ဖြင့္ခ်င္သူေတြလည္း ရွိၾကမည္သာ။ ခံစားခ်က္ေတြကို စကား လုံးအျဖစ္ ဖြင့္ဟ မရဲ၍ သံစဥ္ေတြအျဖစ္ ေႂကြးေၾကာ္ၾကသူေတြလည္း ပါေကာင္း ပါေပမည္။
အေဆာင္ထဲက ေက်ာင္းသူေလး ေတြမွာေရာ၊ ဂစ္တာ ဝိုင္းက ေကာင္ေလး ေတြမွာပါ မနက္ျဖန္ မ်ားစြာရွိသည္။ အနာဂတ္ လွလွေလးေတြ ရွိသည္။ ထိုခဏေလးမွာ ကၽြန္မ အေတြးထဲ မနာလို ျဖစ္မိသည္။
မွန္သည္။
သူတို႔ကို ကၽြန္မ မနာလိုပါ။ သူတို႔လို  မနက္ျဖန္ေတြ ကၽြန္မဆီမွာ မရွိေသာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကၽြန္မ တကယ္ မနာလိုပါ။
သူတို႔ေတြလည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ ကၽြန္မလည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္။ သူတို႔ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မလည္း ေအာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူတို႔ မိဘေတြ သူတို႔ကို ေက်ာင္းဆက္ ထားႏိုင္သည္။ ျပည္စုံစြာထားႏိုင္သည္။ ကၽြန္မ မိဘေတြလည္း သူတို႔လိုပဲ ကၽြန္မကို ထားႏိုင္သည္။
ဒါေပမယ့္…သူတို႔ႏွင့္ ကၽြန္မ ဘ၀ေတြ အကြာျခားႀကီးကြာျခားေနခဲ့သည္။ အရင္တုန္းက တူခဲ့ေကာင္း တူခဲ့ မည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕..။ ကၽြန္မက ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီးေအာင္သည့္ေန႔အထိ သူလို ကိုယ္လို ပုံမွန္ဘ၀ေလး ရွိသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ။
အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတုန္းက … ဟုတ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကၽြန္မမွာလည္း အနာဂတ္ အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးသည္။
ေက်ာင္းဆရာမေလး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည့္ ကၽြန္မအိပ္မက္ကို ဖ်တ္ခနဲ ျပန္အမွတ္ရမိေတာ့ ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပဲ ၿပဳံးမိသည္။ ဆံထုံးေလးထုံး အျဖဴအစိမ္း ယူနီေဖာင္းေလး ဝတ္ၿပီး ဖိနပ္အျဖဴ ပါးပါးေလးစီးကာ လက္ထဲမွာ ႀကိမ္ဆြဲ ျခင္းေလးနဲ႔ ပုံရိပ္တစ္ခုကို ကၽြန္မအၿမဲ စိတ္ကူး ယဥ္ခဲ့ဖူးသည္။
ခ်က္ခ်င္း ႏူးညံ့သြားသည့္ ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မသတိျပဳမိသည္။ ခုနကပဲ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ၾကမ္းတမ္းေနခဲ့တာကို ျပန္သတိရေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိသည္။
ကၽြန္မစိတ္ေတြ အၿမဲပဲ မၿငိမ္သက္ေခ်။ အၿမဲတမ္း ဂေယာက္ဂယက္ႏွင့္ အေတြးေတြက ျပန္႔က်ဲလြန္းလွသည္။

———————————-

ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္ၿပီး ခုတင္ ေပၚ ျပန္ထိုင္မိေတာ့ တစ္အိမ္လုံး တိတ္ ဆိတ္ေနတာကို သတိျပဳမိသည္။
အကုန္လုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတာ ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ အိမ္အလုပ္ေတြ တာဝန္ ယူထားသည့္ အေဒၚႀကီးႏွင့္ ကေလးမေလး ကေတာ့ ကိုးရီးယားစီးရီးေတြ ၾကည့္ေန ၾကေပမည္။ ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီကေတာ့ ပါတီတစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ ဝိုင္းတစ္ခုခုမွာ ရယ္ေမာ ေနၾကေပမည္။
အေတြးက ကၽြန္မကို အံတစ္ခ်က္ က်ိတ္မိလ်က္သား ျဖစ္ေစသည္။
ကၽြန္မအနားမွာ ေနေပးဖို႔ သူတို႔မွာ စိတ္ကူးရွိၾကပုံ မေပၚပါ။ ကၽြန္မကလည္း သူတို႔ေတြ ကၽြန္မအနားမွာ ေနတာကို မႀကိဳက္လွပါ။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ရဲ႕ ေႏြးေထြး လြန္း လွသည့္ ဆက္ဆံေရး ျဖစ္သည္။
အရင္ကေတာ့ ဒီလိုပဲလား။
ဟုတ္သည္။
အရင္ကလည္း ဒီလိုပါပဲေလ။ ကၽြန္မ လူမွန္းသိတတ္စ အ႐ြယ္ကတည္း က မာမီနဲ႔ ဒက္ဒီဟာ ကၽြန္မအတြက္ သူစိမ္းေတြလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ ပိုင္းမွာမွ ပိုစိမ္းသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ပိုစိမ္း သြားခဲ့သည္။
Before and After  ဆိုၿပီး ကၽြန္မဘ၀ကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲရမည္ ဆိုလၽွင္ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕Before အခ်ိန္မ်ားသည္ ေနသာထိုင္သာ ရွိခဲ့သည္။ သာမန္ ကေလးဘ၀ကို ကၽြန္မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္။
ႏွလုံးအား နည္း၍ ေသြးအားနည္း၍ ဟု ေသာက္ရသည့္ ေဆးမ်ား ကလြဲၿပီး၊  ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီက သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ တတ္တာက လြဲၿပီး ကၽြန္မဆီမွာ ဘာအခက္အခဲမွ မရွိလွပါ။
အတန္းထဲမွာ ႐ြယ္တူေတြၾကားမွာ ပုံမွန္ပဲ ကၽြန္မ ေနထိုင္လာခဲ့သည္။ ပုံမွန္ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း မနက္ျဖန္ အတြက္ အိပ္မက္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ေမၽွာ္လင့္ ခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။
မ်က္ဝန္း ၫိုၫိုေလးတစ္စုံအတြက္ ရန္ခုန္ လႈပ္ခတ္ခဲ့ဖူးသည္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။
အဲဒီမ်က္ဝန္း ၫိုၫိုေလး…။ မဝံ့ မရဲေလး လွမ္း. . . လွမ္းၾကည့္တတ္ သည့္ ထိုမ်က္ဝန္း ၫိုၫိုေလးေတြကို ကၽြန္မ ခ်စ္စႏိုးႏွင့္ အၿမဲတမ္း ဖမ္းတတ္ခဲ့ သည္။
အဲလို ရွက္ေသြးေရာင္လက္ အတိတ္ တစ္ခုလည္း  ကၽြန္မဆီမွာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။
မ်က္ဝန္းပိတ္ကား အခ်မွာ  ဘယ္ ဘက္ မ်က္လုံးေထာင့္က လိမ့္ဆင္း သြားသည့္ မ်က္ရည္ တစ္စက္။
ငိုဖူးသည့္ မ်က္ဝန္း ပိုလွသည္ဟု ကၽြန္မ ၾကားဖူးသည္။
မနက္ျဖန္ ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းေတြ ဒီေန႔ထက္ ပိုလွမည္ ထင္ပါသည္။
After ဟူသည့္ ဘ၀ကို ကၽြန္မ တကယ္ပဲ ေၾကာက္႐ြံ႕လွပါသည္။ ျပန္ မေတြးရဲသည့္ အခ်ိန္။ အိပ္မက္ဆိုး အျဖစ္က ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့မွာ မဟုတ္သည့္၊ ေနာက္ဆုံး ထြက္သက္အထိ ကၽြန္မနဲ႔ အတူ လိုက္ပါ ေနေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ထိုအျဖစ္ဆိုး ႀကီးကို ျငင္းပယ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ အင္အား ေတာ့ ကၽြန္မကို ဘုရာသခင္က ေပးသနား ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။
_____
” သားသမီး မေကာင္း မိဘေခါင္း ” ဟူသည့္ စကားပုံကို ၾကားတိုင္း ကၽြန္မ နာနာ က်င္က်င္နဲ႔ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ပစ္ခဲ့သည္။
သားသမီး မေကာင္း မိဘေခါင္းတဲ့ လားကြယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မမိဘ အေျပာအဆို ခံရေလာက္ ေအာင္ မေကာင္းတာမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။
သူတို႔ကသာ… ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ တစ္ခုလုံးကို သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ မြမ္းမံ ျခယ္လွယ္ ေျပာင္းျပန္ လွန္ပစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ အမွားလည္း တစ္ခုမွ မပါခဲ့ ပါဘဲ သူတို႔ေတြရဲ႕ အမွားေတြကို ကၽြန္မ ကသာ ရင္စည္းခံ ခဲ့ရသည္သာ။
ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာသည့္ မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္မ မသုတ္ျဖစ္။ အဲဒီေန႔က …။
အဲဒီေန႔က … ကၽြန္မ ဆယ္တန္း ေအာင္သည့္ေန႔..။
အနာဂတ္ေတြ ေသဆုံးခဲ့ရသည့္ ေန႔။
အသက္႐ႉေနရင္း ရပ္တန္႔ခဲ့ရသည့္ ေန႔။
မ်က္ဝန္း ၫိုၫိုေလးေတြကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရသည့္ ေန႔။
ကၽြန္မက ႏွလုံးအားေဆးေတြ၊ ေသြးအားတိုးေဆးေတြ တစ္ေလၽွာက္လုံး သိလာခဲ့ရသည့္ ေဆးေတြက….။
ထို ေဆးေတြက …။
လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေခါင္းအုံးေပၚ မ်က္ႏွာ အပ္မိေတာ့ ကၽြန္မ အသက္႐ႉသံေတြ ျမန္ဆန္ လြန္းေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ေလးမွာ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေတြးဖူးၿပီးသား ထိုအေတြး ကိုပါ ကၽြန္မ ထပ္ေတြးမိသည္။
ကၽြန္မ ဘ၀ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အမွားက ဒီမိဘေတြရဲ႕ သမီးအျဖစ္ ေမြးဖြား လာခဲ့မိျခင္း..။ ဟုတ္သည္။ ဒီတစ္ခုတည္းသာလၽွင္ ကၽြန္မ အမွား။
သူတို႔ မက္သည့္ အေပ်ာ္အပါး။ သူတို႔မက္သည့္ လူမႈေရးဝင္ဆံ့မႈ၊ သူတို႔ မက္သည့္ အေလာင္းအစား၊ သူတို႔မက္ သည့္ ေခတ္ႏွင့္အညီ ရင္ေဘာင္တန္းျခင္း ေတြေၾကာင့္  HIV Positive အျဖစ္နဲ႔  ေမြးဖြား ရွင္သန္လာခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ တစ္ခုတည္းသာလၽွင္ ကၽြန္မရဲ႕ အမွား ျဖစ္ခဲ့ ပုံရပါသည္။
ဘယ္သူက ဘယ္လို နည္းလမ္းမွား ေတြ လုပ္ခဲ့မိ၍ ဒီေရာဂါ စတင္ျဖစ္ခဲ့သလဲ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ မသိခဲ့ၾက ပါတဲ့။ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေနလိုခဲ့၍ သားသမီး မရေအာင္ အသည္းအသန္ တားဆီးခဲ့ၾကသည့္ ၾကားမွကၽြန္မ ကိုယ္ဝန္ ကို လြယ္ခဲ့ရစဥ္က မာမိေကာ၊ ဒယ္ဒီ ပါ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရ ပါသည္တဲ့။
သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔ဆီမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒီေရာဂါစတင္ ခိုေအာင္းေနခဲ့သလဲ မသိေလေတာ့ ကၽြန္မ အတြက္ ဘယ္လို အကာအကြယ္ ကိုမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတဲ့။ ကၽြန္မကို ေမြးသည့္ေန႔မွာမွ မာမီ့အတြက္ ေသြး လို၍ ေသြးအမ်ိဳးအစားတူသည့္ ဒက္ဒီ ထံမွ ေသြးယူဖို႔ စစ္ေဆးေတာ့မွ …။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္မွ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ   ရွိသမၽွ ေသြးေတြထဲမွာ ေရာဂါဆိုး တည္ ရွိေနခဲ့တာကို သိခဲ့ၾကရပါသည္တဲ့။
ထိုအခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ သူ႕အျပစ္၊ ကိုယ့္အျပစ္ လက္ၫႈိးထိုးရင္း အျပစ္ လႊဲခဲ့ၾကေပမယ့္ ေလာကႀကီးထဲကို  လာျခင္း မေကာင္းစြာ ျဖစ္တည္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့သည့္ ကၽြန္မက ရွင္သန္ ေနခဲ့ၿပီ ေလ။ ပိုးေမြးသလို အသည္းအသန္ ဂ႐ု စိုက္ၿပီး ဆက္လက္ ရွင္သန္ေရးအတြက္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ၾကရပါသည္တဲ့။  ARV ဟူသည့္ Anti Retro Virus ေဆးမ်ားအား တစ္မိသားစုလုံး ေသာက္သုံး ခဲ့ၾကရပါသည္တဲ့။ ဒီေဆး အဆင့္အား ပထမအဆင့္မွ ဒုတိယအဆင့္သို႔ ေရာက္မသြားေရးအတြက္ အေသအခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ၾကရပါသည္တဲ့။ ပထမအဆင့္ ေဆးေသာက္သုံးမႈမွာ အခ်ိန္ကြဲလြဲမႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စုံတစ္ရာ ခၽြတ္ေခ်ာ္ခဲ့၍ ဒုတိယအဆင့္သို႔ ေရာက္ခဲ့မည္။ ထိုဒုတိယအဆင့္ သည္ ေနာက္ဆုံး အဆင့္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္တဲ့။
ထိုဒုတိယအဆင့္ကိုပါ ထပ္မံ ခၽြတ္ေခ်ာ္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ ဆက္လက္ ထိန္း ခ်ဳပ္ထားႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္သည့္။ ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ စိုးရိမ္ျခင္း ႀကီးစြာ ျဖင့္ ပထမအဆင့္ကိုပဲ တစ္စကၠန္႔မၽွ ကြဲလြဲမႈ မရွိဘဲ ေဆးေသာက္ခဲ့ၾကရပါ သည္တဲ့။
ဟိုတစ္ေလာေလးကေတာ့ ဒက္ဒီ ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရပါရဲ႕။ တတိယ အဆင့္ ေဆးရႏိုင္ပါၿပီဆိုလား။ လြယ္ လြယ္ကူကူ မရႏိုင္ေသးေပမယ့္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္၍ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဆိုပဲ။
ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ထိုစကား ေတြက အားေပးစကား ျဖစ္မလာခဲ့ ေခ်။ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၿပီး ဘ၀ကို ရွင္သန္ တည္ေဆာက္ပါ ဟူသည့္ စာေစာင္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆီက ေဆာင္ ပုဒ္ေတြကလည္း ကၽြန္မအတြက္ အေထာက္ အပံ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
ကၽြန္မမွာ ဒီေရာဂါရွိသည္ဟု သိခြင့္ ရခဲ့ၿပီးတည္းက ေဆးပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ ကၽြန္မ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေရာဂါမရေအာင္ ေနထိုင္နည္း။ မကူး စက္ေအာင္ ကာကြယ္နည္း အိမ္ေထာင္ ေရး မေဖာက္ျပန္ဘဲ ေနထိုင္နည္း။ အမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့ရသည္။ ေရာဂါျဖစ္ ေနခဲ့ၿပီဆိုလည္း သက္တမ္းကို ဆြဲဆန္႔ ထားႏိုင္ဖို႔ ဘယ္သို႔ဘယ္ပုံ ေနထိုင္ ရမည္။
ထိုအရာေတြထဲမွာမွ ကၽြန္မအနာ က်င္ရဆုံး နည္းတစ္ခုလည္း ရွိခဲ့သည္။ မိခင္မွ သေႏၶသားသို႔ ေရာဂါမကူးစက္ ေအာင္ ကာကြယ္နည္းတဲ့…။
ဒီေန႔ေခတ္ မိခင္ေတြက ကိုယ္ဝန္ ရွိကတည္းက စစ္ေဆးမႈေတြရွိခဲ့ေလ ေတာ့ အကယ္၍ ေရာဂါရွိေနခဲ့ရင္ေတာင္ မွ သေႏၶသားဆီ မကူးစက္ရေလေအာင္ ကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။
ဤအခ်က္သည္လည္း ကၽြန္မ အမွားပဲ ျဖစ္ခဲ့ဖို႔ ရပါသည္။ ေဆးပညာ တိုးတက္ ျမင့္မားေနသည့္ ဒီေန႔ေခတ္မွာ မေမြးဖြားလာခဲ့ဘဲ ေဆးပညာဗဟုသုတ နည္းပါးေသးသည့္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉ ႏွစ္ခန္႔ ကတည္းက ကၽြန္မက လူ႕ ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာမိခဲ့ သည္ ကိုးေလ…။
_ _ _ _ _
ဒီေန႔မွာ ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ရာ မေန႔က ကၽြန္မ အဲဒီေဆးေတြ ေသာက္ခဲ့ သည္။ မနက္ျဖန္ အသက္ဆက္ဖို႔ရာ ဒီေန႔လည္း ကၽြန္မေသာက္သည္။ သန္ဘက္ခါ အတြက္ မနက္ျဖန္ဆို ထပ္ေသာက္ရေပ ဦးမည္။
ဘ၀တစ္ခု ဆိုတာက ျဖစ္တည္ လာခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အဆိပ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ ေနေပမယ့္လည္း ဆက္လက္ အသက္ ရွင္သန္ဖို႔ရာ ေရေသာက္ရင္း ေနေရာင္ ျခည္ေတြ ခံယူရင္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္တည္ ရဦး မည္။
ျပတင္းေပါက္နားမွာ ရပ္ေနရင္း ေလးေထာင့္ ေဘာင္ေလးထဲက အသက္ ဝင္ေနၾကသည့္ အ႐ုပ္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ ရင္း ကၽြန္မ ေဆးလုံးေတြကို ေရနဲ႔ ေမၽွာခ် လိုက္ရသည္။

ၿပီးပါၿပီ