တစ္ေလာေလးဆီက ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမွာ ေရဆင္းကူးတုန္း ေျခေထာက္မွာ ပုလင္း ကြဲရွ သြားတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥ သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရတယ္။ တစ္ေန႔ တုန္းဆီကလည္း အဂၤလန္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ ခရီးသြား ေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ေနရာ ပုဂံက ပုထိုးဘုရား ေစတီေတြၾကားမွာ ပလပ္စတစ္ အမႈိက္ေတြ လိုက္ေကာက္ ေနတဲ့ ပုံတခ်ိဳ႕ ဆိုရွယ္မီဒီယာမွာ ပ်ံႏွံ႔ လာခဲ့တယ္။
အမႈိက္ျပသနာနဲ႔ ပက္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ဖို႔လို ေနပါသလဲ။ စနစ္တစ္ခု။ ဟုတ္ပါတယ္။ စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲမႈရွိတဲ့ အမႈိက္သိမ္း စနစ္တစ္ခု ပါ။
(က)
ဝယ္လင္တန္သူ ဟယ္လင္ဟာ သူမ အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္ကေလး ေအာ္စကာ စားထားသမၽွ စည္သြတ္ဘူး ခြံေတြကို အေပၚက ခဲသားျပားေတြ ခြာပစ္ၿပီး လက္ေဆးဇလုံမွာ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေဆးေၾကာေနတယ္။ သူမ ဒီဘူးခြံေတြကို ဘာလို႔ ေဆးေၾကာ ေနပါလိမ့္။ အမႈိက္ပုံးထဲကို ဒီအတိုင္း ထည့္လိုက္႐ုံပဲ မဟုတ္လားဗ်။ အလြယ္ ေလး။ ခဏေနေတာ့ သူမဟာ သီတင္း တစ္ပတ္လုံး 
ေသာက္ထားသမၽွ ႏြားႏို႔ ဘူးခြံေတြအျပင္ တျခား အဖုံးပါတဲ့ ပလပ္စတစ္ဘူးခြံေတြကို တစ္ခုခ်င္း အဖုံးဖြင့္ၿပီး တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ ေနျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဟယ္လင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့ ေရာ့စ္က ဘီယာ ပုလင္းခြံ၊ စကၠဴေတြနဲ႔ ပလပ္စတစ္ အမႈိက္ တစ္ခ်ိဳ႕ ကိုပါ သယ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ က မတူညီတဲ့ အမႈိက္ပုံး အသီးသီးမွာ ခြဲျခားၿပီး ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ၾကာသပေတး ေန႔တိုင္းရဲ႕ နံနက္ ေစာေစာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့ ေအာ္စတင္လမ္းမရဲ႕ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ စီဟာ ဘီးတပ္ထားတဲ့ အဝါ ေရာင္အဖုံးပါ အမႈိက္ပုံးေတြနဲ႔ တစ္မ်ိဳး ေလးလွလို႔ ေနတတ္တယ္။ ၿခံဝန္းတိုင္းရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေနရာယူထားတဲ့ အဲဒီ အမႈိက္ပုံး ဝါဝါေတြ ထဲမွာေတာ့ အမ်ိဳးအစားခြဲၿပီး ထုပ္ထားတဲ့ အမႈိက္ထုပ္ေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘီယာဘူးနဲ႔ အျခား ဖန္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ပုလင္းေတြေတာ့ ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဖန္နဲ႔ပတ္ သက္တဲ့ အမႈိက္ေတြက ေနာက္တစ္ပတ္မွ သိမ္းမွာ မို႔ လို႔ပါပဲ။
နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဝယ္လင္တန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီက ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲတဲ့ အမႈိက္သိမ္းကား ေတြဟာ တစ္ပတ္လုံးလုံးမွာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ မတူညီတဲ့ ေနရာေတြမွာ အမႈိက္ေတြ လိုက္လံ သိမ္းဆည္းေလ့ ရွိပါတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးအတြက္ ပစ္ရမယ့္ အမႈိက္ အမ်ိဳးအစားနဲ႔ လာသိမ္းမယ့္ ရက္ေတြ ကိုလည္း တစ္ႏွစ္စာ အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲၿပီး အဲဒီ အစီအစဥ္ ျပကၡဒိန္ေတြကို အိမ္ေပါက္ေစ့ ေဝထားတယ္။ လိုက္လံ သိမ္းဆည္းလို႔ ရသမၽွ အမႈိက္ေတြကို တစ္မ်ိဳးခ်င္းစီ အလိုက္ အေသးစိတ္ အမ်ိဳးအစား ခြဲပါတယ္။ စသိမ္း လာ ကတည္းက အိမ္တိုင္းက အမ်ိဳးအစား ခြဲေပးထားၿပီးသားဆိုေတာ့ အလြယ္ တကူပဲ အလုပ္ ၿပီးေျမာက္ေစမွာပါ။
မယုံမရွိပါနဲ႔။ အဲဒီ အမႈိက္ေတြကို ျပည္ပ တင္ပို႔တယ္။ အဲဒီ အမႈိက္ေတြကို သေဘၤာတင္ၿပီး ဩစေတးလ်နဲ႔ တခ်ိဳ႕ကို တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကို ေရာင္းတယ္။
သမုဒၵရာကို ျဖတ္ၿပီး အမ်ားဆုံး တင္ပို႔တဲ့ အမႈိက္ေတြက ေစာေစာက အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ” ဟယ္လင္” ေဆးေၾကာေနတဲ့ တိရိစၧာန္အစာ စည္သြတ္ဘူးခြံေတြ၊ ပလပ္စတစ္ ဘူးခြံ ေတြနဲ႔ တျခားပလပ္စတစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမႈိက္ေတြပါတဲ့။ အလူမီနီယံ၊ သစ္သား နဲ႔ စကၠဴလို အမႈိက္ေတြ၊ ဖန္ပုလင္းေတြကို ေတာ့ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံက တျခားၿမိဳ႕ေတြ ဆီကို ပို႔ၿပီး အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ အသုံးျပဳလို႔ရတဲ့ ထုတ္ကုန္ (RECYCLING) လုပ္ပါသတဲ့။
(ခ)
တနဂၤေႏြ ႐ုံးပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ အင္ဒ႐ူးဟာ သူ႕ၿခံထဲမွာ အလုပ္မ်ား ေနတယ္။ ၿခံစည္း႐ိုး တစ္ေလၽွာက္က ေတာထေနတဲ့ ေနၾကာပန္းပင္ အေျခာက္ေတြကို ဆြဲႏႈတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္မွာ သူ စုပုံထားလိုက္ တယ္။ ေနာက္ေဖး ၿခံဝင္းထဲက ရွည္ထြက္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ ေတြကိုပါ ခုတ္ပိုင္းၿပီး ေပါင္းထည့္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အားလပ္ရက္တုန္းက ရွင္းလင္း ထားတဲ့ အလွစိုက္ပန္းပင္ အအို အေဟာင္းတစ္ပုံနဲ႔ အသီးဆက္ မသီး ေတာ့တဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္နဲ႔ ပဲပင္ၿခဳံေတြ အေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ၿခံေနာက္မွာ တစ္ပုံ ရွိတယ္။ အားလုံး စုေပါင္း လိုက္ေတာ့ ေထြလာဂ်ီ တစ္စီးနီးပါးမၽွ အမႈိက္ေတြ ေပါ့။ ဒါေတြ အားလုံး ေနာက္တြဲ ယာဥ္ ေပၚတင္ၿပီး အင္ဒ႐ူးက သူ႕ကားေနာက္မွာ ခ်ိတ္လိုက္တယ္။
မိနစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ကားေမာင္းလိုက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္ တစ္ ေနရာက အမႈိက္ပစ္တဲ့ ေနရာ တစ္ခုကို ေရာက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ အမႈိက္ပစ္တဲ့ ေနရာဆိုတာ ဘယ္လို ျဖစ္မလဲ စိတ္ကူးၾကည့္ပါ။ ႂကြပ္ႂကြပ္ အိတ္ေတြ ေလယူရာ ပလူပ်ံေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ အမ်ိဳးအစား ေပါင္းစုံအမႈိက္ေတြ ေတာင္ပုံ ရာပုံမ်ား ပုံေနမလား။
မဟုတ္ပါ။ စေတြ႕ရတာက ဂိတ္ဝင္း တစ္ခု။ အေပါက္၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ နားမွာ လမ္းအသုံးျပဳခေကာက္တဲ့ ဂိတ္ပုံစံ အတိုင္း ကားတစ္စီးလုံးကို ခ်ိန္ရတယ္။ ဒါကို ေကာင္တာက ဝန္ထမ္းက ကြန္ျပဴတာ နဲ႔ မွတ္တမ္း တင္ထားလိုက္တယ္။
သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းေတြမို႔ အစိမ္းေရာင္ အမႈိက္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ သြန္ရတယ္။ ဒီအမႈိက္ေတြကို ႀကိတ္ခြဲ သန္႔စင္ၿပီး ရင္ေတာ့ ေျမဩဇာ အျဖစ္ ျပန္လည္ထုတ္လုပ္ၿပီး ေရာင္းခ် ပါတယ္တဲ့။ အမႈိက္ေတြသြန္ၿပီးေတာ့ အင္ဒ႐ူးက ကားထဲက အထုပ္တစ္ထုပ္ ထုတ္ယူလာတယ္။ အသုံးမျပဳေတာ့တဲ့ ဆဲလ္ဖုန္း ၄ လုံး နဲ႔ ေရဒီယိုမွာသုံးတဲ့ ဓာတ္ခဲေျခာက္ေတြ။ စတိုးဆိုင္လို ေနရာတစ္ခုမွာ ဖုန္းေတြကို သြားအပ္ လိုက္တယ္။
မသုံးခ်င္ေတာ့လို႔ လာစြန္႔ပစ္ ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး ေဈးေပါေပါနဲ႔ ျပန္ေရာင္းတဲ့ စတိုးဆိုင္ လည္း အဲဒီမွာ ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း အဲဒီလို ပစၥည္းအေဟာင္း ေတြ ေဈး ေလၽွာ႔ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြမွာ လူစည္ကား ေနေလ့ရွိတယ္။
ဓာတ္ခဲေတြကိုေတာ့ ေဘး အႏၲရာယ္ရွိ အမႈိက္မ်ားလို႔ သတ္မွတ္ ထားတဲ့ ေနရာမွာ စြန္႔ပစ္ရပါတယ္။ အင္ဂ်င္ဝိုင္အေဟာင္း၊ အိမ္သုတ္ေဆး အႂကြင္းအက်န္၊ ဘကၳရီနဲ႔ လၽွပ္စစ္ ပစၥည္းေတြ စြန္႔ပစ္ရမယ့္ ေနရာ ေတြမွာလည္း လာေရာက္ စြန္႔ပစ္ေနသူ အသီးသီး ေတြ႕ရတယ္။ ဒီအမႈိက္ေတြ ကိုလည္း မတူညီတဲ့ ၿဖိဳခြဲနည္းေတြ အသုံးျပဳၿပီး တခ်ိဳ႕ကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာ တခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ အသုံးျပဳလို႔ ရေအာင္ ထုတ္လုပ္တာေတြ လုပ္ပါသတဲ့။
အျပန္မွာေတာ့ အလာတုန္းက ဂိတ္မွာပဲ ကားကို ျပန္ခ်ိန္ပါတယ္။ ေလ်ာ့သြားတဲ့ ပမာဏေပၚမွာ မူတည္ၿပီး တစ္ကီလိုဂရမ္ကို ၀.၀၅၅ ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔ ပိုက္ဆံ ရွင္းေပးရပါတယ္။ ဒါက အစိမ္းေရာင္လို႔ သတ္မွတ္တဲ့ အမႈိက္ အတြက္ပါ။ တျခား လၽွပ္စစ္၊ ေလာင္စာ ဆီ စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမႈိက္ ေတြကေတာ့ ဒီ့ထက္ ေဈးပိုႀကီး ပါတယ္။
(ဂ)
ဝယ္လင္တန္က အိမ္တိုင္းရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေတြ႕ရတာက စားႂကြင္း စားက်န္ အမႈိက္ပုံးပါပဲ။ သစ္သီးခြံ၊ အသားငါး၊ ဟင္းသီး ဟင္း႐ြက္နဲ႔ စားႂကြင္းစားက်န္ေတြကို အဲဒီအထဲ အားလုံး စုထည့္ပါတယ္။ အိမ္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ေဖးမွာေတာ့ ေလးေထာင့္ မက်တက် ပလပ္စတစ္ပုံး အမည္းႀကီး ေတြ ရွိပါတယ္။
မီးဖိုေခ်ာင္က စားႂကြင္းစားက်န္ အမႈိက္ပုံးထဲက အမႈိက္ေတြရဲ႕ ခရီး အဆုံးက ဒီပုံးႀကီးပါ။ လေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ကာ ဆင့္ကာ ထည့္ထားတဲ့ ဒီပုံးရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ ၈ လက္မ ပတ္လည္ ေလာက္ရွိမယ့္ အေပါက္တစ္ေပါက္ရွိ ပါတယ္။ အဲဒီ အေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ရင္ ထြက္က်လာမွာက သဘာ၀စစ္စစ္ ေျမဩဇာေတြေပါ့ဗ်ာ။
ဝယ္လင္တန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူးသမၽွ အိမ္တိုင္းနီးပါးရဲ႕ ေနာက္ေဖးမွာ သီးပင္စားပင္ေတြ ရွိ တယ္ဗ်။ ခရမ္းခ်ဥ္၊ င႐ုတ္ပြ၊ ပဲသီးပင္၊ နံနံပင္၊ သံပုရာပင္၊ ၾကက္သြန္မိတ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ စပါးလင္ေတာင္ရွိေသး။ ဒီေတာ့ ေစာေစာက ထြက္လာသမၽွ ေျမဩဇာေတြ အားလုံးက အဲဒီအပင္ေတြ ရွင္သန္ဖို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လုံေလာက္တယ္။ ဘာဓာတု ဓာတ္ ေျမဩဇာမွ မလို။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖး ေဈးဆိုင္ ကေလးေတြ ေပါ့။
နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ၿမိဳ႕အသီးသီး က အမႈိက္သိမ္းစနစ္ကို သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီက စီမံခန္႔ခြဲတယ္။ ဗဟိုအစိုးရက ဘာမွ ဝင္မစြက္။ အိမ္တိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အမႈိက္ပုံးေတြကို ေကာင္စီက ျဖန္႔ေဝထားတာ။ အမႈိက္ ထည့္မယ့္ အိတ္ေတြကို ေကာင္စီက ေဝငွထားတာ။ ေဝငွထား တယ္ဆိုလို႔ အလကား ေပးထားတယ္ မေအာက္ေမ့နဲ႔။ အိမ္တိုင္းက အဲဒီအတြက္ ပိုက္ဆံ ေပးရတယ္။ အခြန္ ေပးရတယ္။ တာဝန္ ယူရတယ္။ အမႈိက္ေတြကို စနစ္တက် မိမိဘာသာ အမ်ိဳးအစားခြဲရတယ္။ ပုလင္းေတြကို တစ္ခုခ်င္း အဖုံးဖြင့္ၿပီး ေဆးေၾကာ ရတယ္။
အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ဟယ္လင္ ဟာ ေၾကာင္စာဘူးခြံေတြကို အမႈိက္ပုံးထဲ ဒီအတိုင္းမထည့္ဘဲ ဘာလို႔ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေဆးေၾကာ ေနရတာလဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက အမႈိက္ဝယ္ယူသူေတြဟာ မေဆးေၾကာ ထားတဲ့ ပုလင္းခြံေတြ ဆိုရင္ မဝယ္တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆုံး ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ေအာက္ ကလန္က သေဘၤာဆိပ္မွာ အဲဒီလို ညစ္ပတ္ေနလို႔ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက လက္မခံ တဲ့ အမႈိက္ေတြရွိတယ္ဆိုၿပီး ဗစ္တိုး ရီးယား တကၠသိုလ္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေကာင္စီ အရာရွိတစ္ေယာက္ပို႔ခ်တဲ့ အမႈိက္သိမ္း စနစ္အေၾကာင္း သင္ခန္းစာမွာ ေျပာသြား ခဲ့တယ္။
ဒါဆိုရင္ အမႈိက္သိမ္းဖို႔ ပိုက္ဆံ ယူထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေကာင္စီက ဒီပုလင္းခြံေတြကို ေဆးေၾကာဖို႔ တာဝန္ ယူရမွာေပါ့။ ဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ သလား။ ဝယ္လင္တန္တစ္ၿမိဳ႕လုံး အသုံးျပဳတဲ့ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ဘူးခြံေတြကို အမႈိက္သိမ္းတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ တစ္ဘူး ခ်င္းစီ အဖုံးဖြင့္ ေဆးေၾကာဖို႔ဆိုတာ လက္ေတြ႕မက်။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဟယ္လင့္လို မီးဖိုေခ်ာင္အသုံး ျပဳသူေတြ ဟာ အိမ္မွာ အသုံးျပဳလိုက္သမၽွ ဘူးခြံေတြကို ေဆးေၾကာေနရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔ ေက်နပ္ တယ္။ သူတို႔မွာ တာဝန္ရွိ တယ္လို႔ ခံယူတယ္။ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ရာမွာ ျပည္သူ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ပါဝင္တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လလုံးလုံးနီးပါး အမႈိက္ေတြကို စနစ္တက် စြန္႔ပစ္ေရး၊ ပလပ္စတစ္ကို ေလၽွာ႔ခ် အသုံးျပဳေရး၊ သုံးၿပီးသား ပစၥည္းေတြကို ျဖစ္ႏိုင္သမၽွ ျပန္လည္ အသုံးျပဳေရး၊ အသုံးျပဳလို႔ မရေတာ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို တစ္ဖန္ျပန္ လည္ ထုတ္လုပ္ အသုံးျပဳေရး၊ ကိုယ္မ သုံး ေတာ့ေပမယ့္ ေကာင္းေသးတဲ့ ပစၥည္းေတြကို လႉဒါန္းေရး၊ လိုအပ္ သေလာက္သာ အသုံးျပဳၿပီး အပို ပစၥည္းေတြ အသုံးမျပဳေရး၊ သမုဒၵရာနဲ႔ ငါးမ်ိဳးစိတ္ေတြ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ေရး၊ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ လူသား ေတြရဲ႕ အခန္းက႑၊ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ အစိုးရေတြရဲ႕ တာဝန္၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြရဲ႕ တာဝန္ယူမႈ၊ ဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ ျပည္သူ ေတြရဲ႕ ပါဝင္မႈ စတာေတြကို ဗစ္တိုး ရီးယား တကၠသိုလ္က ဆရာမေတြ အကူအညီနဲ႔ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ အီရတ္၊ ကိုလံဘီယာစတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုံ သင္ယူေနခဲ့တယ္။ အမွန္က အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာေတြရဲ႕ သင္ ယူမႈကို အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ တြဲၿပီး သင္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳ သင္ၾကားနည္းတစ္ခုပါ။
(ဃ)
အမႈိက္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေနာက္က အမႈိက္ပုံကို စိတ္က ေရာက္ေရာက္ သြားေလ့ရွိတယ္။ ႏို႔ဆီဘူးခြံ၊ စည္သြပ္ဘူးခြံ၊ ၾကက္ဥခြံ၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္၊ စားႂကြင္းစားက်န္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ထြက္သမၽွ အမႈိက္ ေတြဟာ ေနာက္ေဖးက အမႈိက္ပုံမွာ ျပန္႔က်ဲ။ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ ဆြဲ။ ေနေလး သာလာရင္ မီး႐ႈိ႕။ မ်ားလာရင္ အိတ္ထဲစုထည့္၊ ေခ်ာင္းထဲ သြားေမၽွာ၊ ေခ်ာင္းထဲကေန ျမစ္ထဲေရာက္၊ ျမစ္ထဲကေန ပင္လယ္ေရာက္။
ထားဝယ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အစိုးရ အမႈိက္သိမ္းစနစ္အျပင္ ပုဂၢလိက အမႈိက္သိမ္း စနစ္ပါ ရွိလာတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ဝမ္းသာစရာေပါ့။ ျပည္သူ ေတြလည္း အခေပးၿပီး အမႈိက္ပစ္ၾကေတာ့ တာဝန္ယူမႈ ရွိတာေပါ့။ အမႈိက္သိမ္း ယာဥ္ေတြ ဝန္နဲ႔အား မမၽွလို႔ လမ္းေပၚကို အမႈိက္ထုပ္နဲ႔ အလုပ္သမားပါ ျပဳတ္ က်တယ္လို႔ သိရတယ္။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွာ သႀကၤန္ ၿပီးေတာ့ အမႈိက္ေတြကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္းေနတဲ့၊ အမႈိက္ပုံးေတြကို သန္႔ရွင္းေရး ေသခ်ာလုပ္ေနတဲ့ စည္ပင္ ဝန္ထမ္းေတြအေၾကာင္း ဆိုရွယ္မီဒီယာ ကေန ျမင္ရေတြ႕ရတယ္။ ခ်ီးက်ဴးဩဘာ ျပဳမိတယ္။
ထားဝယ္မွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းဖြံ႕ၿဖိဳး စျပဳလာၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြ အလာမ်ားတဲ့ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခက အမႈိက္ပုံ ေတြကိစၥလည္း စိတ္မေကာင္းစရာ ၾကားရတယ္။ ထားဝယ္ၿမိဳ႕က အမႈိက္ ကားေတြ အမႈိက္ေတြကို ဘယ္မွာ သြား ပစ္ေနၾကသလဲ။ ဘယ္လို စနစ္ေတြ သုံးၿပီး ၿဖိဳခြဲ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနသလဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အမႈိက္ေတြကို ဘယ္လို အမ်ိဳးအစားခြဲၿပီး ဘယ္လိုမ်ား ၿဖိဳခြဲ ဖ်က္ဆီး ေနပါသလဲ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕၊ ပဲခူးၿမိဳ႕…။
(င)
ျပည္သူေတြရဲ႕ အသည္းၾကားက မဲျပားေတြေပါင္းၿပီး ၂၀၁၅ အလြန္မွာ လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝင္ထိုင္ၾကမယ့္ အမတ္မင္း ေလာင္းေတြကို တစ္ခု ေလာက္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အမႈိက္ေတြကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္း၊ ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီး၊ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ ထုတ္လုပ္ အသုံးျပဳႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား စီမံ ေဆာင္႐ြက္သြားဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိသလဲ ဆိုတာ လႊတ္ေတာ္မွာ အဆို တင္သြင္း ဖို႔ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အမႈိက္ေတြကို တ႐ုတ္ ျပည္ေတာင္ ပို႔ေရာင္းခ်င္တယ္။ ဟိုး ကမၻာ့ေတာင္ဖ်ားႏိုင္ငံက အမႈိက္ေတြကို တ႐ုတ္ျပည္တင္ပို႔ ေနတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ အမႈိက္ မေရာင္းႏိုင္ရမွာလဲ။
ဒါဟာ အမတ္မင္းေတြရဲ႕ အလုပ္ လို႔လဲ ယူဆမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြက စည္ပင္ ဝန္ႀကီးေတြအလုပ္၊ အသစ္ တဖန္ ေ႐ြးခံထားရတဲ့ စည္ပင္ ေကာင္စီ ဥကၠ႒ေတြ အလုပ္ပါ။ အစိုးရက စနစ္ ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ေဖာ္ေဆာင္၊ ျပည္သူေတြက ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူ၊ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းေတြက အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ ထိန္းသိမ္း တည့္မတ္ေပး။
အမႈိက္ျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရးတႀကီးလုပ္ဖို႔ လို တာက စနစ္တစ္ခု။
ဟုတ္ပါတယ္။ စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲမႈရွိတဲ့ အမႈိက္သိမ္းစနစ္တစ္ခုပါ။ သုံးပြင့္ဆိုင္ေပါ့။ ျပည္သူရယ္၊ အစိုးရ ရယ္ လူမႈအဖြဲ႕ေတြရယ္။
