ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သႀကၤန္ထမင္း

0
893

ဒီတစ္ႏွစ္ သႀကၤန္က်ရင္ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ႏွစ္တိုင္းလိုပဲ အေဖနဲ႔ အေမရွိရာ ေမြးရပ္ေျမ ထားဝယ္က မင္းရပ္႐ြာ အိမ္မွာ ဆုံၾကဦးမွာပါ။ မိသားစုေတြ ဆုံတဲ့အခါက်ရင္ အေဖက သႀကၤန္ၿပီးတာနဲ႔ အလႉ တစ္ခုျပဳလုပ္ခ်င္တယ္လို႔ ႀကိဳေျပာ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖက အဲဒီ အလႉမွာ ေရးဇီမွန္း (ေရစိမ္ထမင္း – သႀကၤန္ ထမင္း) လႉခ်င္တာတဲ့။

သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အကုန္လုံး လည္း ေရးဇီမွန္းလႉမယ့္ အစီအစဥ္ကို သေဘာက်ၾကပါတယ္။ အေဖ သႀကၤန္မွာ ေရးဇီမွန္း လႉခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့။ အရင္ကတည္းကေန အစဥ္ဆက္လုပ္လာ ၾကတဲ့ ႐ိုးရာ ေရးဇီမွန္းဓေလ့ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး အေဖက လႉခ်င္ ေနတာပါ။ အခု ေနာက္ပိုင္း မွာကလည္း  ကၽြန္ေတာ္ တို႔နယ္မွာ ထားဝယ္႐ိုးရာ ေရးဇီမွန္း လႉတာမ်ိဳးက ရွားလာၿပီ မဟုတ္လား။
အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ အ႐ြယ္ေတြ ေလာက္ဆို ထားဝယ္ေရးဇီမွန္း ဓေလ့ကို ေကာင္းေကာင္း မသိၾကေတာ့ဘူးေလ။  သိရင္လည္း အမယ္စုံတဲ့ ထားဝယ္ ေရးဇီမွန္းကို သူတို႔ မစားဖူး ေလာက္ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ထားဝယ္ေရးဇီမွန္း ဓေလ့ကို တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ထိန္းသိမ္းခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔  ထားဝယ္႐ိုးရာ အမယ္စုံတဲ့ ေရးဇီမွန္းကို လုပ္လႉခ်င္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ထားဝယ္ ႐ိုးရာ ေရးဇီမွန္းဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ဆိုတာကို အခုေခတ္ လူငယ္ေတြ စားဖူး ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာလည္း ပါပါတယ္။

thingyan-rice
ထားဝယ္႐ိုးရာ ဓေလ့ေတြထဲက ေရးဇီမွန္းလုပ္ လႉတဲ့ဓေလ့ေလးကို ႏွစ္သက္ၿပီး စိတ္ဝင္စားမိတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြား ရွိစဥ္ အခါတုန္းက အဲဒီဓေလ့နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးၾကည့္ခဲ့ ဖူးပါတယ္။ အဖြားလည္း တိတိပပ မသိပါဘူး။ ” တို႔ငယ္ငယ္ေလးတုန္းကေတာ့ သႀကၤန္က်ရင္ ေရးဇီမွန္းကို ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ လုပ္ၿပီး ေကၽြးၾက၊ ေမြးၾက နဲ႔ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြကို ပို႔လႉ ၾကတာ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ ” ဆိုၿပီး အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အဖြားက သူငယ္ငယ္တုန္းက ေရးဇီမွန္း ဓေလ့အေၾကာင္းကို လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
အဖြားတို႔ အသက္ ၁၉၊ ၂၀ အ႐ြယ္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ အခ်ိန္က သႀကၤန္က်ရင္ ဟို႐ြာ ဒီ႐ြာ ကူးသန္းၿပီး  ေရပက္ခံတဲ့ ဓေလ့မရွိေသးဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ႐ြာထဲက အဓိကက်တဲ့ ေနရာေတြမွာပဲ သႀကၤန္ပြဲ ဆင္ႏြဲဖို႔အတြက္ မ႑ပ္ေတြ ခမ္းခမ္း နားနား ေဆာက္လုပ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမ႑ပ္ႀကီးက ပေဒသာပင္ ႀကီး တစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္။ အနီးနားရွိ လူပ်ိဳ အပ်ိဳေတြက မ႑ပ္ႀကီးဆီကို လာၾကၿပီး ေရလာ ကစားၾကတဲ့အခါ ပေဒသာပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲဖို႔ အတြက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ၾကက္သြန္၊ င႐ုတ္နဲ႔ တျခား လႉဖြယ္ ပစၥည္းေတြလာၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲ ၾကရတယ္။ မ႑ပ္အတြင္းနဲ႔ အနီးတဝိုက္မွာေတာ့ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာသူေတြနဲ႔ လာေရာက္ ေရကစားၾကတဲ့သူေတြ ေကၽြးေမြးဖို႔ ေရးဇီမွန္း ခ်က္ၾကတယ္။
ေရးဇီမွန္း ခ်က္ရာမွာ တြဲဖက္ၿပီး စားသုံးၾကမယ့္ စားစရာ အမယ္ေတြနဲ႔ မုန္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကိုလည္း အပ်ိဳ လူပ်ိဳ ေတြနဲ႔ တက္ညီ လက္ညီ လုပ္ရ တာပါ။ မ႑ပ္ အနီးအနားမွာေတာ့ အိုးစည္ဝိုင္း ႀကီးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကၿပီး သံခ်ပ္ထိုးသူေတြ၊ တီးမႈတ္ၾကသူေတြ၊ က တဲ့သူေတြနဲ႔ ေရကစားၾကသူေတြ စည္ကားလို႔ ေနတယ္။ သႀကၤန္အတြင္း သုံးရက္စလုံး ေရးဇီမွန္းနဲ႔ တြဲဖက္ စားသုံးမယ့္ မုန္႔ေတြ လုပ္ၾကကိုင္ၾကနဲ႔ သူ႕ေခတ္ သူ႕အခါက ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမွာပါ။ ေနာက္ၿပီးရင္လည္း အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳတို႔ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တရားဝင္ လက္ပြန္း တတီး ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္အခါ ဆိုေတာ့ အဖြား တို႔အ႐ြယ္ အသက္ပိုင္း ျခားေတြ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေလး ေတြ ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။
ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔က်ေတာ့  မ႑ပ္မွာ ကာလသားသမီးတို႔ လာေရာက္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ လႉဖြယ္ဝတၳဳတို႔ကို အကုန္သယ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ႐ြာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းဆီကို သြားလႉရတာပါ။ အဲခါက်ရင္ အလႉရွင္ကာလသား ကာလ သမီးမ်ားကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးက တရားေဟာၿပီး ေရစက္ ခ် အမၽွေပးေဝ ရပါတယ္။ အဓိက အားျဖင့္ ေရးဇီမွန္း စတုဒီသာ အလႉျပဳ ၾကၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ျပဳခဲ့သမၽွ အလႉတို႔ကို ဆရာေတာ္ အေရွ႕ေမွာက္ တရားနာ ေရစက္ခ် အမၽွ ေပးေဝၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဖြားတို႔ေခတ္ က သႀကၤန္မွာ ေရးဇီမွန္း လုပ္လႉၾကတာ က တကယ့္ကို ၿပီးျပည့္စုံၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ႐ိုးရာ ဓေလ့ ေလးတစ္ခုပါပဲ။
အေဖတို႔ အေမတို႔ ေခတ္က်ေတာ့  ၁၉၆၀ ဝန္းက်င္ႏွစ္မ်ားက်ေတာ့ ေရးဇီမွန္းဓေလ့က နည္းနည္း ေျပာင္းလဲ လာၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔ ေခတ္က် ေတာ့ အဖိုးတို႔ အဖြားတို႔ ေခတ္ကလို မ႑ပ္ႀကီးမွာ ေရးစီမွန္း လႉတဲ့ဓေလ့ေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီခ်ိန္ေတြမွာ ကာလသားေတြက ႐ြာစဥ္ေလၽွာက္လည္ ၿပီး ေရပက္ခံတဲ့ ဓေလ့ေတြရွိေနၾကပါၿပီ။ အတီး အမႈတ္ဘက္မွာ ဝါသနာပါၿပီး ပါရမီရွိတဲ့ အေဖတို႔က်ေတာ့ ကာလသား ေတြစုၿပီး သံခ်ပ္ဖြဲ႕ေထာင္တယ္။ တီးမႈတ္ ကိရိယာေတြ အစုံအလင္ပါတဲ့ အေဖတို႔ အဖြဲ႕ဆိုရင္ ျမင္းလွည္းေလးေတြနဲ႔ ေရပက္ခံ ထြက္ၾကၿပီး ႐ြာတန္းတစ္ေလၽွာက္ ေရကစားမ႑ပ္ေတြနဲ႔ ဆုေပးမ႑ပ္ ေတြမွာ သံခ်ပ္ထိုးၿပိဳင္တာတို႔ သီခ်င္း ဆိုၿပိဳင္ၾကတာတို႔ကို အၿပိဳင္အဆိုင္ လုပ္လာၾကၿပီလို႔ သိရပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ႐ြာက ေရကစား မ႑ပ္ေတြမွာ ေရးဇီမွန္း စတုဒီသာ ေကၽြးတဲ့ အေလ့အထေတြ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ လာၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ႐ြာထဲက အိမ္တိုင္းေစ့ နီးပါး ေရးဇီမွန္းလုပ္လႉတဲ့ ဓေလ့ေတြ ေပၚလာတယ္လို႔ သိရပါ တယ္။ အဲဒီလို လႉၾကတာကလည္း သႀကၤန္အႀကိဳရက္ ေတြကေန သႀကၤန္ အၿပီး ႏွစ္ဆန္းႏွစ္ရက္ သုံးရက္ ေလာက္ထိေတာင္ လႉေနၾက တုန္းပါတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္သူ ထားဝယ္သားေတြ သႀကၤန္ ဆိုရင္ ေရးဇီမွန္းကို မျဖစ္မေန လႉရမယ္ လို႔ စြဲၿမဲၿပီး ခံယူထားပုံရပါတယ္။ ႐ြာေတြ မွာဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္အနီးနား ပတ္ဝန္း က်င္ ခုႏွစ္အိမ္ေလာက္ အုပ္စုတစ္စုဖြဲ ၾကၿပီး ေရးဇီမွန္းလုပ္လႉၾကတာပါ။ ဒီဘက္အုပ္စုက လႉၿပီးရင္ ေနာက္ တစ္အုပ္စု လႉတဲ့ေနရာမွာ ဝိုင္းကူလုပ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို အရင္ပို႔၊ ၿပီးရင္ အိမ္နီးနား ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကို လႉၾက တာ၊ ေကၽြးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေတြပင့္၊ တရားနာၿပီး ႐ြာလုံးကၽြတ္ ဖိတ္ထားတဲ့ လူေတြကို  ေရးဇီမွန္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လႉတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါေသးတယ္။  အေဖတို႔ အေမတို႔ ေခတ္ေရာက္ေတာ့ သႀကၤန္မွာ ေရးဇီမွန္း ေကၽြးတဲ့ဓေလ့က ပုံစံသာ ေျပာင္းသြား ေပမယ့္လည္း သႀကၤန္နဲ႔ ေရးဇီမွန္း ၊ ေရးဇီမွန္းနဲ႔ သႀကၤန္ခြဲလို႔ မရေအာင္ ဒြန္တြဲေနတုန္း ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သႀကၤန္ ကာလေတြ ေရာက္ေတာ့ ႐ြာထဲမွာ တစ္အိမ္စ ႏွစ္အိမ္စ ႀကီးႀကီး က်ယ္ က်ယ္ ေရးဇီမွန္း လုပ္လႉတာေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြမွာ လႉတာေတြကို ႀကဳံခဲ့ ဖူးခဲ့ရေတာ့တာပါ။ အေဖတို႔ အေမတို႔ ေခတ္ေတြတုန္းကလို ႐ြာထဲက အိမ္ေတြ အစုဖြဲ႕ၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ လုပ္လႉတာ မ်ိဳးေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ အခု ေနာက္ပိုင္း ထားဝယ္ေဒသ သႀကၤန္ ကာလမွာ ႐ိုးရာ ေရးဇီမွန္း လုပ္လႉတဲ့ ဓေလ့က နည္းလာၿပီး ႐ိုးရာနည္းကို ေသြဖယ္ၿပီး လုပ္လာၾက တယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။ ဥပမာ အသီးအ႐ြက္ ေပါင္းထုပ္ကို ငွက္ေပ်ာ႐ြက္နဲ႔ ထုပ္ေပါင္း တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လင္ဗန္းထဲ အကုန္သြန္ထည့္ၿပီး ေပါင္းတာမ်ိဳး၊ ဖက္႐ြက္နဲ႔ ထုပ္ၿပီး ေပါင္းရတဲ့ မုန္႔ ေကာ္ထုပ္ေတြကို ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ထုပ္ၿပီး ေပါင္းတာမ်ိဳးေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး ေရးဇီမွန္းနဲ႔ တြဲဖက္လႉေလ့ရွိတဲ့ မုန္႔ေတြထဲက ေကာက္ၫွင္းျပန္ေပါင္း တို႔နဲ႔ မုန္႔ေကာ္ထုပ္တို႔ကို မထည့္ေတာ့ဘဲ အဓိက မုန္႔ျဖစ္တဲ့ မုန္႔ဆီ၊ မုန္႔ထိုးခြာ (အစာသြပ္ မုန္႔ဆီေၾကာ္) တို႔ကိုသာ လုပ္ၾကေတာ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထားဝယ္ ေရးဇီမွန္း႐ိုး မွန္ရင္ေတာ့ ငါးပုပ္ေျခာက္ဖုတ္နဲ႔ အသီး႐ြက္ ေပါင္းထုပ္က မပါမျဖစ္ပါရတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သႀကၤန္ က်ၿပီဆိုရင္ ေရးဇီမွန္း စားရေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ ႀကိဳၿပီး ေပ်ာ္ေနတတ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့  ႐ြာထဲမွာ အနည္းဆုံး သုံးေလး ငါးအိမ္ ေလာက္က ေရးဇီမွန္း လုပ္လႉ တတ္ၾက တာမို႔ပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီလို သိပ္ၿပီး ေမၽွာ္လင့္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ကံေကာင္း ရင္ေတာ့ သႀကၤန္အခ်ိန္ေတြမွာ စားခြင့္ ႀကဳံတတ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ အမယ္စုံ တဲ့ ထားဝယ္ေရးဇီမွန္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါေလးကို စားရရင္ပဲ အလႉရွင္ကို ေက်းဇူးတင္ရ အုံးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ အေခၚ ေရးဇီမွန္း သို႔မဟုတ္ သႀကၤန္ ထမင္း ဆိုတာကို ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ရခိုင္ ေဒသတို႔မွာလည္း လုပ္ေလ့ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တြဲဖက္ စားသုံးရတဲ့ အစားအစာေတြက မတူၾက ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္မွာ ငါးပုတ္ ေျခာက္မီးကင္နဲ႔ အသီးအ႐ြက္ ေပါင္းထုတ္ေတြ မပါမျဖစ္ ထည့္သြင္းၿပီး စားသုံးၾကေပမယ့္ သူတို႔ ဆီမွာေတာ့ ငါပိေၾကာ္လိုမ်ိဳးနဲ႔ တြဲဖက္စားသုံး ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးသေလာက္က ေရးဇီမွန္းက မြန္က ဆင္းသက္ လာတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ေဆာင္းပါးေရးခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ အတည္ျပဳဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့ ပါဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေရးျပတဲ့ ထားဝယ္ ေဒသ ႐ိုးရာေရးဇီမွန္း သို႔မဟုတ္ သႀကၤန္ ထမင္းဓေလ့ အေၾကာင္းဟာ ထားဝယ္ ခ႐ိုင္ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္ထဲက မင္းရပ္႐ြာ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘိုးအဖြား အစဥ္ဆက္ ျပဳလုပ္ခဲ့တာကို အေျခခံၿပီး ေဖာ္ျပထား တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထားဝယ္ ေဒသထဲက နယ္တစ္နယ္ ရဲ႕အေလ့အထကို အေျခခံၿပီး ေရးျပထား တာဆိုေတာ့ သႀကၤန္အခ်ိန္အတြင္း ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေရးဇီမွန္း ဓေလ့ဟာ တျခားေနရာေတြက လုပ္ပုံလုပ္နည္းနဲ႔ ပုံစံအားျဖင့္ နည္းနည္း ပါးပါး ကြဲလြဲတာေတြ ရွိႏိုင္ ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထားဝယ္ ေဒသက လူငယ္ေလးေတြ ကိုယ့္႐ိုးရာ ဓေလ့ေတြကို အေလးထားရေကာင္းမွန္း၊ ထိန္းသိမ္းရေကာင္းမွန္း အေတာ္ေလး သိေနၾကၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ အခုလို ေျပာရတာကလည္း အြန္လိုင္းမီဒီယာ ေတြမွာ ဖြင့္ဟ ထုတ္ေဖာ္ထားၾကတဲ့ သူတို႔ သေဘာထားေလးေတြကို ေတြ႕ေနရတာမို႔ပါ။

ဒါဆိုရင္ ေဒသခံမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေဒသက တိမ္ျမႇဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္လု ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ိုးရာဓေလ့ေလးေတြကို အစ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းၾကဖို႔ ဆႏၵရွိ ၾကမွာ မလြဲပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေရွ႕မီ ေနာက္မီ လူႀကီးမ်ားနဲ႔ လူငယ္ မ်ားကလည္း ကိုယ့္ထားဝယ္ေဒသက ႐ိုးရာ ေရးဇီမွန္း ဓေလ့ေလး ဆက္လက္ ရွင္သန္ ထြန္းကားေနေအာင္ အေလးထား ေဆာင္႐ြက္ၾကဖို႔ လိုၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။