ထားဝယ္ ေဆး႐ုံဝင္းအေနာက္ ေျမာက္ေထာင့္ရွိ ရင္ခြဲ႐ုံသည္ သူ႕ အလုပ္ခန္း..။
အခန္းေလးက ၁၀ ေပ ပတ္လည္ သာသာ။ အလင္းက ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။
မႊန္ထူ ျပင္းရွလြန္းသည့္ ေဆးနံ႔တစ္မ်ိဳးက အခန္းျပင္သို႔ လၽွံထြက္ ေနတတ္သျဖင့္ အနီး အနားမွ မ်က္ရည္စက္လက္ ငိုမဲ့မဲ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူမ်ား (ရွိခဲ့လၽွင္) အနား ကပ္ ႏိုင္ေလ့မရွိ။ အခန္းအလယ္ရွိ အဂၤေတ ကုတင္ေပၚ တြင္ ပက္လက္အေနအထား အဝတ္မပါ အသက္မဲ့ လူ႕ခႏၶာတစ္ခု ေရာက္ရွိေနပါက ထိုကုတင္ အနီးတြင္ သူႏွင့္ ေဆးမွတ္တမ္း ဆရာတစ္ဦး ရွိေနတတ္၏။ သူတို႔ အလုပ္က” ထိုလူ႕ခႏၶာ ဘာေၾကာင့္ အသက္မဲ့ သြားရသလဲ” ဟူေသာ အေျဖကို ခြဲစိတ္ ရွာေဖြရန္။ေဆးမွတ္တမ္းဆရာ ၫႊန္ျပေသာ ထိုခႏၶာ၏ ဦးေခါင္းခြံ တစ္ေနရာကို သူ႕လက္ထဲရွိ ထက္ျမေသာ ေဆာက္သြား ျဖင့္ တိက်စြာ ခ်ိန္႐ြယ္။
” ခြပ္..၊ ခြပ္..၊ ခြပ္..၊ ခြပ္..၊ ခြပ္..”
တူငယ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခြဲ ေနခ်ိန္မွာ..၊ သူ႕ မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူ၏ေဆာက္ကိုင္ တူကိုင္လက္မ်ားလို တည္ၿငိမ္ ေအးစက္ လို႔။
အေလာင္း၏ ကြဲအက္သြားေသာ ဦးေခါင္းတြင္းမွ စီးက်လာသည့္ ေသြးမ်ား က ကုတင္ေပၚ ခင္းထားေသာ ပလပ္စတစ္ ပိုင္းအတြင္း ရဲျဖာအိုင္ ထြန္းလာတတ္၏။ ထို ဦးေခါင္းအတြင္း လက္ႏႈိက္ကာ ဦးေႏွာက္အုံႀကီးကို ေဆးမွတ္တမ္း ဆရာမွ ၾကည့္႐ႈမွတ္သားႏိုင္ရန္ ဘယ္ညာ လွန္ ျပခ်ိန္မွာ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြက ခြဲစိတ္ခံ အသက္မဲ့မ်က္ႏွာႏွင့္ အၿပိဳင္စိုးစဥ္းမၽွ မလႈပ္ရွားတတ္။
ရိျမျမ ေျပာင္လက္လက္ ခြဲစိတ္ ဓားငယ္ေလးျဖင့္ အသက္မဲ့ ခႏၶာ၏ ေဖာင္းကားေနေသာ ဗိုက္ႀကီးကို ရင္ၫႊတ္ မွ ခ်က္နားအထိ ေဒါင္လိုက္ခြဲခ်။ ထြက္က် လာေသာ ေသြးမ်ားကို ဖယ္ရွား ဗိုက္တြင္းမွ အသည္း၊ အူ၊ စသည့္ ကလီဇာ တစ္ခုခ်င္း ကို ကိုင္တြယ္ကာ မွတ္တမ္းဆရာအား ျပသရ၏။
အခန္းျပင္ဘက္မွ ရပ္ၾကည့္ ေနသူ တို႔ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ဝံ့ပုံ မေပၚၾက။ မ်က္လႊာခ်၊ မ်က္ႏွာလႊဲ။
သို႔ေသာ္..၊ သူ႕အတြက္ေတာ့ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္၊ သူ႕လုပ္ငန္းစဥ္၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမၽွသာ။ သူ႕အာ႐ုံကို လႈပ္ရွားေစရန္ မစြမ္းသာ။ ” ဘာေၾကာင့္ ေသဆုံးသလဲ ” ဟူသည့္ အေျဖ တိတိ က်က် ရရန္သာ အဓိက။
ဤသို႔..၊ သူသည္ လူ႕ ဦးေခါင္းႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္တို႔ကို ခြဲစိတ္ ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဆရာဝန္ မဟုတ္။ ေျခ၊ လက္ႏွင့္ လူ႕ခႏၶာအႏွံ႔ ခြဲစိတ္ဖူး၏။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ သင္တန္းမၽွ သူမတက္ဖူး “အမ်ား ဆုံးေန႔ဆို ၃ ေယာက္ထိ ဆက္တိုက္ ခြဲရတတ္တယ္..၊ မေတာ္တဆ အျဖစ္မ်ား တဲ့ သႀကၤန္ေန႔မ်ိဳးေတြမွာေပါ့” ထားဝယ္ေဆး႐ုံမွ မသန္ေပမယ့္ စြမ္းတဲ့ ရင္ခြဲဝန္ထမ္း ဦးေမာင္ေမာင္။
ခႏၶာကိုယ္က ေသးၫွက္ၫွက္။ ေမြးရာပါ အေၾကာဆြဲ ေရာဂါေၾကာင့္ စကားက မပီတစ္ခ်က္ ပီတစ္ခ်က္။ ေလသံ နိမ့္နိမ့္က ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ပလုံးပေထြး။ လမ္းေလၽွာက္လၽွင္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔။ သို႔ေသာ္..၊ ခြဲဓားကိုင္လက္ႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈက သြက္သြက္ လက္လက္။ သူ႕ထက္ အဆမတန္ ႀကီးထြားေသာ လူေသအေလာင္းမ်ားကို ပင္ ကၽြမ္းက်င္စြာခြဲစိတ္ႏိုင္၏။” မွတ္တမ္း ဆရာ စိတ္ႀကိဳက္” ႏွင့္ ” အေလာင္းပိုင္ ရွင္တို႔အလို” ကိုက္ညီမၽွေအာင္ ခ်ိန္ဆ တတ္၏။
” မသန္စြမ္း ငါ့တပည့္ကို ေဆး႐ုံမွာ လုပ္ခိုင္းရမယ္ဆိုၿပီး ေဆးမွတ္တမ္း ဆရာေအာင္ေဇာ္က ဒီအလုပ္ကို သြင္းေပး ခဲ့တာပါ”
သူ႕လုပ္ငန္းခြင္ ရင္ခြဲ႐ုံအား ထားဝယ္ ေဒသခံမ်ားက” ေသတိုက္” ဟုသာ ေခၚၾက၏။ ” အစိမ္းေသ” အေလာင္းေတြ ထားရာ အခန္းဟု သိထားၾက၏။ လူတကာ မလုပ္ရဲ၊ မလုပ္လို၊ မလုပ္ႏိုင္။ အလုပ္လုပ္ ဖို႔ မဆိုထားဘိ၊ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ ေနာက္တြန္႔ ကာ မတတ္သာမွ သြားရာအရပ္ဟု ယူဆ ၾက၏။ တစျပင္ တစ္ခုလို ေက်ာစိမ့္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ေသာ ရင္ခြဲ႐ုံတြင္ သူ တာဝန္ထမ္းေနသည္မွာ ၂၃ ႏွစ္ ျပည့္ ေပေတာ့မည္။
” အက္ဆီးဒင္းျဖစ္တဲ့ တစ္ခါက ရင္ခြဲ႐ုံမွာ ရွစ္ေလာင္းၿပိဳင္အထိ ထားဖူး တယ္ဗ်”
လူေသ အေလာင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ လၽွင္ သူ႕အေတြ႕အႀကဳံက ေျပာမကုန္ႏိုင္။ ဒဏ္ရာမ်ိဳးစုံျဖင့္ ေသဆုံးသြားေသာ လူနာေပါင္းစုံအား ဆရာဝန္ၫႊန္ၾကား သလို ခြဲစိတ္။ ေဆးစစ္ခ်က္ယူၿပီးပါက ပုံစံမပ်က္ ျပန္ခ်ဳပ္။ ေဆး႐ုံေရာက္ လူေသ အေလာင္းေတြႏွင့္ ပတ္သက္သမၽွသည္ သူ၏အလုပ္။
” ဒီမွာ အလုပ္စဝင္ေတာ့ တစ္လ ေလးရာ့ငါးဆယ္….။”
ယခု လစာက တစ္သိန္း တစ္ ေသာင္း။ စြန္႔ပစ္ေဆးပစၥည္းမ်ားမွ အပိုဝင္ ေငြကို သူဖန္တီး၏။ ခြဲစိတ္ၿပီးေသာ အေလာင္းမ်ားကို ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ ေသသပ္ ညီညာေအာင္ ျပန္ခ်ဳပ္ေပးရန္ ရည္႐ြယ္ကာ လူနာရွင္မ်ားမွ ငါးေထာင္၊ တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ႏွစ္ေသာင္းအထိ ေပးကမ္း လာလၽွင္ သူမျငင္း။
” လက္ဖက္ရည္ဖိုးရမွ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေပးတယ္ ဆိုတာေတာ့ မရွိဘူး၊ သူေ႒း ေတြဆို ေတာ္႐ုံနဲ႔ မေပးဘူးဗ် ”
ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမေ႐ြး လူနာရွင္မ်ား စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္ေပး၏။ တငိုငိုတရီရီျဖစ္ ဘာမၽွလာမေျပာႏိုင္ လာမေပးႏိုင္ေသာ လူနာရွင္မ်ား၏ အေလာင္းကိုလည္း မျငဴမစူ။
” အ႐ူးေတြ၊ ပိုင္ရွင္မေပၚတဲ့ အေလာင္းေတြဆို မရဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ အသုဘ ကိစၥေတြကို နာေရးအသင္းေတြက ကူညီ ေပးၾကတယ္ေလ”
လုပ္ငန္းခြင္ အေျခအေနအရ တစ္ခ်ိဳ႕ ရင္ခြဲဝန္ထမ္းေတြ ရဲေဆးတင္တတ္၏။ သူ႕ကေတာ့ အရက္ေသစာႏွင့္ မတည့္။ ကိုယ္တိုင္လည္း မႀကိဳက္။ အလုပ္ခ်ိန္ တိုင္းတြင္ စိတ္ဖိစီးမႈ ရွိမေနတတ္။ ခြဲစိတ္ မႈတိုင္းတြင္ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ခံစားမႈ မရွိ။ က်ား မ ပ်ိဳ အို ျဖဴ ၫို.. သူ႕အာ႐ုံကို မဖမ္းစားႏိုင္။
သို႔ေသာ္.. သူသည္လည္း ပုထုဇဥ္ မဟုတ္ေပေလာ။ သူ၏ သားအ႐ြယ္ေလး ေတြ ခြဲစိတ္ရရင္ သူ႕ရင္ထဲ နင့္နင့္နဲနဲ။
” မိဘေတြ ငိုေနၾကတာၾကည့္ၿပီး ငါ့သားသာ အခုလိုျဖစ္ရင္ ငါ..ဘယ္လိုေန မလဲေပါ့”
၇ တန္း ႏွင့္ ၅ တန္း ေရာက္ေနေသာ သားႏွစ္ေယာက္ကို ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္၏။ သူ႕ဇနီးသည္ကား ပတ္ဝန္းက်င္ အိမ္မ်ားတြင္ အဝတ္လွည့္ ေလၽွာ္ကာ အိမ္စရိတ္ကို ေထာက္ကူေန၏။
သူသည္ ေမြးစကတည္းက က်န္းမာ ေရး ႏုံခ်ာလွ၏။ ေနမေကာင္းျဖစ္၍ ငိုယိုခ်ိန္တိုင္း ငန္းဖမ္း ဖမ္းတတ္၏။ ေက်ာင္းစေနခ်ိန္ ငါးႏွစ္သားအ႐ြယ္ထိ အျခား ကေလးငယ္ေတြလို လမ္းေကာင္း ေကာင္း မေလၽွာက္ႏိုင္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚအင္ေႂကြမွ ေဆးဆရာစုံပင့္ နည္း အဖုံဖုံျဖင့္ ကုသျပဳစုခဲ့ရသည္ ဆို၏။
” အိမ္ေနာက္မွာ ၂ ေပပတ္လည္ ေျမက်င္းတူး၊ ေနက်ခ်ိန္မ်ားေတြမွာ ေျခဆင္းထိုင္ခိုင္း ခဲ့တယ္၊ ေျမအပူဓာတ္ ေပးတာေပါ့ေလ}}
ထိုကုထုံးႏွင့္ အျခားလိမ္းေဆး အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေျခအနည္းငယ္ သန္လာ ၏။ ေက်ာင္းသို႔ အေမတြဲပို႔ခဲ့ေသာ္လည္း လက္မသန္ သျဖင့္ စာေကာင္းေကာင္း မေရးႏိုင္။ ေလးတန္း အထိသာ ေနခြင့္ရခဲ့ ၏။
” ကၽြန္မ သားေလး ေမာင္ေမာင္ ကေလ..၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရထား လည္း ေၾကာက္၊ ကားလည္းေၾကာက္၊ ဆိုက္ကၠားလည္း ေၾကာက္ခဲ့ေတာ့ အၿမဲ ခ်ီပိုး သြားခဲ့ရတာ”သူအေမ ေျပာျပသည္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနအရ အ႐ြယ္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ပန္းရံေန႔စားအလုပ္ ကို ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့ရင္း တျဖည္းျဖည္း သန္မာလာ၏။ ထားဝယ္ေဆး႐ုံတြင္ ရင္ခြဲ႐ုံဝန္ထမ္း လိုအပ္ေနေၾကာင္း သိရ ေသာအခါ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ အ႐ြယ္မွစ ယခုထိ တစ္စိုက္မတ္မတ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေလ ၏။
ခုေတာ့..သူ လမ္းေလၽွာက္၊ စက္ဘီး စီးႏိုင္ယုံမက အေမအိုႏွင့္ မိသားစု၏ ယုံၾကည္ အားကိုးမႈကို အျပည့္အဝ ခံယူ ထားေလ၏။
ထားဝယ္ၿမိဳ႕၊ ေျမာက္႐ြာရပ္၊ တပင္ေ႐ႊထီးလမ္းတြင္ ေနထိုင္ေသာ သူ႕ မိသားစုေလးသည္ မရွိမရွား၊ စုစု စည္းစည္း သိုက္သိုက္ ဝန္းဝန္း။
အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မိသားစု ႏွင့္အတူ အၿငိမ့္ေခြၾကည့္၏။ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာ ဝါသနာထုံ၏။ သူ႕အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ကာ သူ႕ဝန္းက်င္မွ အဆင့္အတန္းခြဲ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံမႈမ်ိဳး သူ မႀကဳံခဲ့ဖူး။ သူတို႔ရပ္ကြက္အတြင္း နာေရး တစ္ခုခု ျဖစ္လၽွင္ ရပ္ကြက္သားမ်ားက သူ႕မ်က္ႏွာကိုသာ ေျပးျမင္ မိၾက၊ အားကိုး တစ္ႀကီး ေျပးေခၚၾကရ၏။မသာေရခ်ိဳး၊ အသုဘအခမ္းအနား ျပင္ဆင္တာကအစ၊ သၿဂႋဳလ္တဲ့ကိစၥ အဆုံးေစတနာျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ေပးတတ္ ေသာ သူသည္ ရပ္ကြက္နာေရးကူညီမႈ အသင္းဝင္လည္း ျဖစ္ေလသည္။
” က်ဳပ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က မရွိမျဖစ္လို႔ကို ေျပာရမွာပဲ ဗ်၊ နာေရးကိစၥတိုင္းက သူပါမွကို ၿပီး သေလာက္ပဲ” ဟု ထိုရပ္ကြက္သားတစ္ဦး က ဖြင့္ဟရတဲ့ အထိ။ပရဟိတ လုပ္ခြင့္ရတာ သူဂုဏ္ယူ ၏။ သူ႕ကိုယ္သူ မသန္စြမ္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ မသတ္မွတ္ခဲ့။ ရပ္ကြက္အခ်စ္ေတာ္ ေလးသည္ မည္သည့္အခါကမွ အားမငယ္ ခဲ့ဖူး။
” က်ဳပ္က ရပ္ကြက္ အရန္မီးသတ္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္လည္း ျဖစ္တယ္ဗ်”
သူ႕ေလသံက အားမာန္ဝင့္လွ။သူ၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္က လူတကာ ႏွင့္ တန္းတူေနႏိုင္ေရး။ ဆရာဝန္ေပါင္းစုံ ႏွင့္ တြဲလုပ္ေနေသာ သူသည္ ၄ တန္း ပင္ မေအာင္ေသာ္လည္း သား ႏွစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစ ခ်င္၏။
“သားေတြက ကၽြန္ေတာ္လို မဟုတ္ ဘူးဗ်၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ က်န္းမာေရးက ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ..၊ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ့္လို မပင္ပန္းမွာ”
မသန္ေပမယ့္ စြမ္းတဲ့ ရင္ခြဲ ဝန္ထမ္း ဦးေမာင္ေမာင္သည္ လူ႕ဦးေခါင္းႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္မ်ားကို ခြဲစိတ္ခဲ့သည္မွာ ၂၃ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္။
မည္သည့္သင္တန္းမၽွ မတက္ဖူး ေသာ္လည္း အခုထိသူခြဲစိတ္ေနရဆဲ။
