လူငယ္ေတြကုိ ေထာင္ထဲ မထည့္သင့္ဘူးတဲ့ဗ်ိဳ႕။
“လူငယ္ေတြကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ထည့္ေနတာကို ျပန္စဥ္းစားသင့္ပါၿပီ။ဒါဟာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ လူငယ္တိုင္းအတြက္ တကယ္ပဲ သင့္ေတာ္တဲ့ ေျဖရွင္းနည္း ျဖစ္ပါသလား။ လူငယ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ျပစ္မႈအားလံုးရဲ႕ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း နီးပါးက လြဲရင္ က်န္တာေတြက ေျပာပေလာက္ေအာင္ အျပစ္မႀကီးေလးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီကို အနာဂတ္ရဲ႕ သားေကာင္းေတြ ထည့္သြင္း ပိတ္ေလွာင္ခံေနရတာကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္လံုးအေနနဲ႔ ဒီကေန႔ ျပန္စဥ္းစား သံုးသပ္ၿပီး ပိုေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းကို ရွာၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ”
ဒီစာပိုဒ္က နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံက “ျပစ္မႈႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကပါစို႔” (Rethinking Crime and Punishment) ဆိုတဲ့အဖြဲ႔က လူငယ္ေတြအတြက္ ပိုမို ေကာင္းမြန္တဲ့ တရားစီရင္ေရး ဆိုင္ရာနဲ႔ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးဆိုင္ရာ နည္းလမ္းေတြ ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔ လူထုနဲ႔ တရားေရး ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရွိသူေတြကို လႈံ႕ေဆာ္ထားတဲ့ စာပါ။
ဒီအေၾကာင္းအရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ရွိတက္ေနတဲ့ ဗစ္တိုးရီးယားတကၠသိုလ္က အဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာရဲ႕ တစ္စိတ္ တစ္ပိုင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ေတြက လူငယ္ေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ပဲ အံ႕ၾသမိပါတယ္။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ ဘယ္သူ႕ကို မဆို ဥပေဒအရ အျပစ္ေပးရမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
တပ္အပ္ေျပာႏိုင္တာေပါ့။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရိုးစြဲေနတဲ့ တရားဥပေဒ။
ခိုးမႈ၊ လုယက္မႈ၊ ေဖာက္ထြင္းမႈ၊ မုဒိမ္းမႈ၊ လူသတ္မႈ။ သြားေတာ့ အားလံုးေထာင္ထဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီနယူးဇီလန္မွာကေတာ့ တမ်ိဳးရယ္ဗ်ာ။ လူငယ္ေတြ ျပစ္မႈတစ္ခုခုက်ဴးလြန္ရင္ တရားရံုးကို အရင္မတက္ရဘူး။ တရားရုံးမတက္ခင္မွာ “မိသားစုေဆြးေႏြးပြဲ” (Family
Group Conference) လုပ္ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးပြဲမွာ အမႈက်ဴးလြန္တဲ့ လူငယ္ပါမယ္။ မိသားစု၀င္ တစ္ဦးဦး ပါမယ္။ ၾကားခံ ညိႈႏိႈင္းေပးတဲ့ သူပါမယ္။ ခံရတဲ့သူပါမယ္။ အားလုံးမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအမႈကို ဘာေၾကာင့္က်ဴးလြန္ရသလဲ ဆို တဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို ရွာတယ္လို႕ သိရတယ္။ ေတာ္ရံအမႈဆို ဒဏ္ေဆာင္တာ၊ လူမႈေရးလုပ္ခိုင္းတာ၊ ေတာင္းပန္တာေလာက္နဲ႔ၿပီးေစတယ္။
မုဒိမ္းမႈတို႔ လူသတ္မႈတို႔လို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားဖူးတာက လူငယ္တစ္ေယာက္ ခိုးလို႕ ဖမ္းမိခဲ့ရင္ ရဲဖမ္းမယ္။ ေထာင္က်မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆို ခိုးလို႕ ဆိုၿပီး ဖမ္းသြားတာ ေထာင္ထဲ မထည့္ဘဲ စစ္တပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြဆိုတာ ေပ်ာ္မဆံုး ေမာ္မဆံုးေပါ့။ သူခိုး တစ္ေကာင္ေတာ့ ေအးၿပီေပါ့။
အဂၤလန္ႏိုင္ငံက ေလ့လာမႈတစ္ခုမွာေတာ့ လူငယ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ၾကသလဲဆိုတာ ေထာက္ျပထားတာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
သက္တူရြယ္တူေတြ ဆြဲေဆာင္လို႔၊ ေက်ာင္းမေနရလို႔၊ မိဘေတြ ဆင္းရဲလို႔၊ စားစရာ မရွိလုိ႔၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနလို႔၊ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိတဲ့ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း ဒါမွမဟုတ္ မိသားစုမွာ ႀကီးျပင္းလာရလို႔၊ အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးေတြ အလြယ္တကူ ရရွိသံုးစြဲႏိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္ေနလို႔၊ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာေနထိုင္ရလို႔ … စသျဖင့္ စံုလွတယ္ဗ်ာ။
အဲဒီဟာေတြ ဖတ္မိေတာ့ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ပါလားဆိုၿပီး ျဖစ္မိတယ္။
ခဏခဏ ခိုးလို႔ အဖမ္းခံရၿပီး စစ္တပ္ထဲ အပို႔ခံလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ၂ တန္းေလာက္နဲ႕ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတာ။ မိဘေတြက အိမ္ေထာင္ကြဲ။ ေတြ႕ကရာေန၊ ထမင္းလည္း မယ္မယ္ရရ စားရတယ္ မရွိ။ ဒီလို ကေလးမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနမလဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရ မင္းမ်ား ဒါကို ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းေနသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေရာ ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြကို ဘယ္ေလာက္ အေလးထားေလ့ရွိၾကသလဲ။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ငွက္ေအာ္စမ္းလို လူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းေတြရွိပါရဲ႕။ သန္လွ်င္ဘက္က လူငယ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစင္တာေတြဆီကို သြားေရာက္ေလ့လာဖူးတယ္။ အစိုးရက ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဒီလုပ္ငန္းေတြမွာ ပုဂၢလိက ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈေတြ ေတြ႔ရလို႔လည္း၀မ္းသာရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္စနစ္ခ်င္းေတာ့ မတူဘူးေပါ့။
ဒီေနရာမွာေျပာခ်င္တာက ေထာင္ခ်အျပစ္ေပးတဲ့အယူအဆ ကိစၥပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေထာင္ထဲ အထည့္ခံထားရၿပီလဲ။ သူတို႔ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈေတြနဲ႔ သူတုိ႔ခံစားေနရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြကေကာ တရားမွ်တမႈ ရွိပါရဲ႕လား။
တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဖန္တီးမယ့္သူေတြကို ေထာင္ထဲ ထည့္သိပ္ထားတာဟာ ဒီႏိုင္ငံ ေရွ႕အလားအလာေကာင္းဖို႔ မျမင္။ ေထာင္ထဲမွာ အမ်ိဳးစံုလွတဲ့သူခုိးႀကီး၊ သူ၀ွက္ႀကီးေတြနဲ႕လည္း ေတြ႕ႏုိင္တယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ အလိုလို တပည့္ျဖစ္၊ ထြက္လာရင္ အလိုလို သူခုိးေလး၊ သူ၀ွက္ေလးေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးလားဗ်ာ။
ဒီလိုေျပာလို႕ “ဒါဆိုရင္ ေထာင္ထဲက လူဆိုးေလးေတြ အကုန္လံုးကို အျပင္ထုတ္ ေပးလိုက္ရမွာလား” လို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ေစာေစာက အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို “မိသားစု စကား၀ိုင္း” လို မ်ိဳးမ်ား လူငယ္ေတြအတြက္ လုပ္ေပးၾကည့္လို႔ ရႏိုင္မလားေပါ့။ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္မိရင္ သူဘာေၾကာင့္ ဒီအမႈကို က်ဴးလြန္ရသလဲဆိုတဲ့ဇာစ္ျမစ္ကို ရွာေဖြၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းတစ္ခုခုကို တုိင္ပင္ၿပီးရွာေဖြတာမ်ိဳးေပါ့။
ေနာက္တစ္ဆင့္က ေငြေၾကးအရ ဒဏ္ေၾကးတပ္တာ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာက်င့္သံုးေနသလိုမ်ိဳး ရပ္ရြာအဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္နာရီ လုပ္အားေပးရမယ္ဆုိၿပီး ဒဏ္ေပးတာေတြဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ ထား၀ယ္က ကရင္အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာေတာ့ ဒီလိုဒဏ္ေပးတဲ့စနစ္မ်ိဳး ရွိတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။
သိပ္မ်ား ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးသလို ျဖစ္ေနမလား။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာက ခိုးတာ လုတာအသာထား တစ္တိုင္းလံုးတစ္ျပည္လံုး မြဲျပာက်ေနလို႔ အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ ပညာေရးကိစၥေလး ျပင္ၾကမယ္ေဟ့ဆုိတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ထုလိုက္ ေထာင္းလိုက္ ရို္က္လိုက္ ပုတ္လိုက္ၾကတာ ကမၻာကိုေက်ာ္ကေရာ မဟုတ္လား။
ေနာက္ၿပီး အခုလည္း ဒီေက်ာင္းသားေတြကိုေထာင္ထဲ ထည့္ဖုိ႔လုပ္ေနျပန္ၿပီ။
အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမြးရပ္ေျမႀကီးမွာေတာ့ သိပ္ႀကီး ေတာ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမၽွာ္လင့္မိပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဆိုတာ လူငယ္ေတြကို ယံုလို႕ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြဆိုတာက လုပ္စရာမရွိလို႕သာ မိဘပိုက္ဆံေလးေတာင္းလိုက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး ထိုင္လိုက္။ ေက်ာင္းေလးၿပီး ဘြဲ႔ေလးရ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္လုပ္လိုက္ ဘီယာဆိုင္ေလး ထိုင္လိုက္လုပ္ေနၾကတာ။ တကယ္တမ္းလုပ္စရာကိုင္စရာ ရွိရင္ေတာ့ အင္တိုက္အားတိုက္လုပ္ၾကမယ္ဆိုတာ ယံုတယ္။
လုပ္စရာ ကိုင္စရာေလး ရွိလာေအာင္ကလည္း လူငယ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ တီထြင္ၾကံဆ ႀကိဳးစား ရွာေဖြရမွာ ျဖစ္သလို တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ၾကတဲ့ အစိုးရမင္းမ်ားမွာလည္း လုပ္စရာကိုင္စရာေတြ ေပၚလာတဲ့အခင္းအက်င္းကို ဖန္းတီးဖို႔ အမ်ားႀကီးတာ၀န္ရွိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ျပႆနာျဖစ္ႏိုင္တဲ့အခင္းအက်င္းေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္သင့္တယ္။
လူငယ္ေတြကို ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြပါတယ္။ ဂိမ္းဆိုင္ေတြပါတယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြ ပါတယ္။ ထန္းရည္ဆိုင္ေတြ အရက္ဆိုင္ေတြပါတယ္ . . စသည္ျဖင့္အမ်ားႀကီး။
ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ ျပစ္မႈဆိုတာက ခိုးမႈ၊ လုယက္မႈ မဟုတ္ေတာ့ ဘူးဗ်။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ “စံႏႈန္း” ေတြကို က်ဴးလြန္တဲ့ ျပစ္မႈ။
ေနာက္တစ္ခုက ေၾကာက္ႀကီးထေနတဲ့ အာဏာပုိင္လက္တစ္ဆုပ္ရဲ႕ လိုတမ်ိဳး၊ မလိုတမ်ိဳး စည္းမ်ဥ္းေတြကုိ ေဖာက္ဖ်က္မႈ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုခ်င္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုတ့ဲ၊ ၁၉၈၈ တတည္းကေန ဒီေန႔အထိ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရ အဆက္ဆက္ဆီမွာ အျမဳပ္တစီစီ ထြက္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေအာ္ ေတာင္းေနခဲ့တဲ့ “ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္း” ေတြကုိ ေတာင္းတဲ့ အမႈတဲ့ေလ။
မူလတန္းအရြယ္ ကေလးေတြ ကြမ္းယာဆိုင္မွာလာၿပီး “ရူဘီေဆးလိပ္ ၁၀၀ ဖုိးေပးပါ” လို႔ေျပာရင္ မေရာင္းဘဲ ျပန္လႊတ္ လိုက္တဲ့ ဆိုင္မ်ား ရွိပါသလား။ အဲဒီကေလးက တစ္ေန႔ လူငယ္ျဖစ္လာမွာ။
ေက်ာင္းစိမ္းမခၽြတ္ လြယ္အိတ္တန္းလန္းနဲ႔ ကေလးေတြ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းဆိုင္မွာ ထမင္းမစားဟင္းမစား ဂိမ္းလာေဆာ့ ေနတာကို မေဆာ့နဲ႕ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တဲ့ဆိုင္မ်ား ရွိပါသလား။
အဲဒီလို ဆိုင္မ်ား ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သာဓု..သာဓု…သာဓု လို႔ သံုးႀကိမ္ သံုးလီေခၚထိုက္ပါတယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ မရေရးခ် မရ ဆိုပါေတာ့။ ဘီယာေလးတစ္ပုလင္း၊ ၀ိုင္ေလးတစ္ပုလင္း ၀ယ္တာေတာင္မွ ရွိသမွ် ကဒ္ျပားေတြ အကုန္ထုတ္ ထုတ္ျပေနရတာ။ ဒါေတာင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ပါမသြားတဲ့အခါမ်ားမွာ မေရာင္းဘူးဆိုၿပီး အျငင္းခံရေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ တဦးတည္း အျမင္အရေတာ့ ေဆးလိပ္ကို လက္တည့္စမ္း ေသာက္ခ်င္တဲ့၊ ဂိမ္းဆိုင္မွာ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္တဲ့၊ ထန္းေရကေန အရက္ကို တစ္ဆင့္တက္ခ်င္တဲ့ ကေလးေတြကို အျပစ္မေျပာဘူး။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေတြ႔ရာျမင္ရာကို လက္တည့္စမ္းခ်င္ၾကတာ သဘာ၀ပဲ။ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
အဲ …. သဘာ၀မဟုတ္တာက ဗူးခြံေပၚမွာ “အသက္ ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ေသးသူမ်ားကို မေရာင္းရ”လို႔ ေရးထားတာကို စာမတတ္သလို လုပ္ၿပီး ကေလးေတြကို ေရာင္းတဲ့ သူေတြ၊ ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး လြယ္အိတ္တန္းလန္းနဲ႔ ဂိမ္းဆိုင္မွာ ထန္းေရဆိုင္မွာ လက္ခံထားတဲ့ ၀ိသမ ေလာဘသားေတြ။
အဲလို ေလာဘသားေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြ ေဆးလိပ္စြဲလာတယ္၊ အရက္စြဲလာတယ္၊ ဂိမ္းစြဲလာတယ္၊ ေဆးခ် တတ္လာ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ ေငြလိုတယ္။ ဒီေတာ့ မိဘဆီက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ေတာင္းမယ္။ ဒါလိမ္တတ္သြားတာပဲ။ ေတာင္းမရရင္ ခိုးမယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္တြင္းသူခိုးေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ျပန္တယ္။ အိမ္တြင္းသူခိုးအဆင့္မွာ ရပ္သြားရင္ေတာ့ မဆိုးလွေသးဘူးေပါ့။ အိမ္ျပင္သူခိုးေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး ဒီလို ဂ်စ္ကန္ကန္ေလးေတြႀကီးလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရလာမယ့္ လူငယ္ထုက ဘာျဖစ္လာႏိုင္မလဲ။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အဆိပ္သီးေလးေတြ မ်ားလာၾကတာေတြ ျမင္လာရေတာ့ ႏိုင္ငံအတြက္ပါ စိုးရိမ္ရျပန္ေရာဗ်ာ။
အဆိပ္သီးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းပဲ အဲဒီလူငယ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အဆိပ္ေငြ႔ေတြ လႊတ္မွာ။ ဒီေတာ့ အဲလိုအဆိပ္ေငြ႔လႊတ္တဲ့ ျပစ္မႈတစ္ခုခုလုပ္မိတဲ့လူငယ္ေတြကို ဖမ္းၿပီးေထာင္ခ် ထားလိုက္ၾကတာေပါ့။
ခက္တာက အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း၊ ေသးေသးမႊားမႊား ကိစၥေတြအတြက္ ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္မ်ားစြာ ထည့္ထားလို႔ မရဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ေထာင္က ထြက္လာရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုလူငယ္ေတြ ေထာင္က ျပန္္ထြက္လာေတာ့ အရင္လုပ္ဖူးတဲ့ျပစ္မႈ ဒါမွမဟုတ္ အရင္ထက္ဆိုးတဲ့ ျပစ္မႈေတြကို ထပ္လုပ္ၾကတယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြက ေလ့လာေတြ႔ရွိထားၾကျပန္တယ္။
ထပ္လုပ္တာမ်ား ဆန္းသလားဗ်ာ။ ထပ္ဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲ ထပ္ပို႔ လိုက္ရံုပဲေပါ့။
ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းက သိပ္အလုပ္မျဖစ္ေသးဘူး။ ေထာင္ခ်တာဟာ လူငယ္ေတြ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ေနၿပီ။ အဆိပ္သီးေသးေသးေတြကို အဆိပ္သီးႀကီးႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ တမင္လုပ္ေနသလိုျဖစ္ေနၿပီ။
ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးပဲ ျပန္စဥ္းစားၾကရပါမယ္။
ကိုယ္က ကြမ္းယာဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဆိုင္မွာကေလးေတြကို ေဆးလိပ္ေရာင္းသလား ဒါမွမဟုတ္ ေသာက္မယ့္ေဆးလိပ္ကို ကေလးေတြကို ၀ယ္ခိုင္းေနသလား။
ဂိမ္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္ ဒါမွမဟုတ္ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္ေနတဲ့သူေတြ သတိထားရမွာက ကိုယ့္ထမင္းအိုးထဲကို ဆန္ျဖည့္ေပးေနတာ လူငယ္ေတြဘယ္ေလာက္ပါေနၿပီလဲ။
ဥပေဒေရးရာကၽြမ္းက်င္တဲ့ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္မ်ားနဲ႕ တရားစီရင္ေရးဆိုင္ရာ လူႀကီးမင္းမ်ား အားလံုးအတြက္လည္းစဥ္းစားစရာရွိပါတယ္။
လူငယ္ေတြက်ဴးလြန္တဲ့ မႀကီးေလးတဲ့ျပစ္မႈေတြအတြက္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီကို ပို႔မယ့္အစား ဒီ့ထက္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေျဖတစ္ခုခုမ်ား လူႀကီးမင္းတို႔ တီထြင္ၾကံဆေပးႏိုင္မလား။
အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီကို အနာဂတ္ရဲ႕ သားေကာင္းေတြ ထည့္သြင္းပိတ္ေလွာင္ခံေနရတာ ကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္လံုးအေနနဲ႔ ဒီကေန႔ျပန္စဥ္းစားသံုးသပ္ၿပီး ပိုေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းကို ရွာၾကဖို႔အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။
ေထာင္ဆုိတာ လူငယ္ေတြ ႏုတုန္း၊ ပ်ိဳရြယ္တုန္း အခ်ိန္သြားျဖဳန္းရမဲ့ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကုိ မူ၀ါဒ ခ်မွတ္သူေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြ စဥ္းစားသင့္ေနပါၿပီ။
