၂၀၁၅ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔၊ ည ၈ နာရီခန္႔တြင္ ခရီးသည္ ႏွစ္ရာ ေက်ာ္ တင္ေဆာင္လာေသာ ျပည္တြင္း ေရေၾကာင္းပိုင္ ေအာင္တံခြန္ ၃ စစ္ေတြ-ေတာင္ကုတ္ ႏွစ္ထပ္ေရယာဥ္သည္ ေျမပုံၿမိဳ႕နယ္၊ ေပသုန္ကၽြန္းႏွင့္ ေျမာက္ႀကိမ္ကၽြန္းအနီး နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရာ ခရီးသည္ အေျမာက္အျမား ေသဆုံးခဲ့ရသည္။
အဆိုပါ ႏွစ္ထပ္ေရယာဥ္ နစ္ျမဳပ္ သည့္သတင္းကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ခန္႔က ရန္ကုန္မွ ၿမိတ္ၿမိဳ႕သို႔ ခရီးသည္တစ္ရာေက်ာ္ တင္ေဆာင္လာေသာ တိုင္းသီရိ စက္ေလွမုတၱမေကြ႕အနီး၌ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရၿပီး ခရီးသည္ အေျမာက္အျမား ေသဆုံးခဲ့ရေသာျဖစ္ရပ္ကို သတိရမိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အဆိုပါ စက္ေလွ၌ ခရီးသည္တစ္ဦးအျဖစ္ လိုက္ပါလာၿပီး ေသေဘးမွ သီသီေလးကပ္၍ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူကို ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ ေက်ာ္သိန္းႏိုင္ (ခ) ကိုေအာ္ႀကီးကို သတိရမိပါသည္။
ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ျမစ္ငယ္ ရပ္ကြက္တြင္ ေနသည့္ သူ႕ကို ေအာ္ႀကီးဟုသာ လူသိမ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းသီရိစက္ေလွ နစ္ျမဳပ္ၿပီးေနာက္ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး၌ ေဖာင္တစ္စီးျဖင့္ ေျခာက္ရက္တိုင္ေအာင္ေမ်ာပါခဲ့ၿပီးမွ အသက္ရွင္ လြတ္ေျမာက္ပုံႏွင့္ သေဘၤာပ်က္ဒုကၡသည္တစ္ဦး၏ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ပင္လယ္ျပင္ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို ပင္လယ္ႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္ ျဖစ္သည့္ တနသၤာရီတိုင္းသားမ်ား မွတ္သားဆင္ျခင္ႏိုင္ေစရန္ အလို႔ငွာသြားေရာက္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။
စိုးငယ္ ။ ။တိုင္းသီရိစက္ေလွ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ခုႏွစ္၊လ၊ရက္နဲ႔ ေနရာကို မွတ္မိရင္ ေျပာျပပါလား။
ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။၁၉၈၆ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၄ ရက္ေန႔ ၊မနက္ ၁ နာရီ ေလာက္ေပါ့၊ စစ္ေတာင္းျမစ္၀အနီးမွာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ပါတယ္။
စိုးငယ္ ။ ။ ၾကားဖူးသေလာက္ တိုင္းသီရိဟာ တိုင္းသမပိုင္ စက္ေလွ တစ္စီးျဖစ္ၿပီး ခရီးသည္တင္ ေလွ မဟုတ္ ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ဒါ အမွန္ပဲလား ခင္ဗ်ား။
ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ တိုင္းသီရိဟာ တိုင္းသမပိုင္ ကုန္တင္ ေလွတစ္စီးပါ။
စိုးငယ္။ ။ခရီးသည္တင္ေလွ မဟုတ္မွန္း သိရက္နဲ႔ လူေတြ ဘာလို႔ စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့ၾကသလဲ ခင္ဗ်ား။
ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။ တိုင္းသီရိ နစ္ ျမဳပ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၆ဆိုတာ မဆလ ေခတ္ဗ်။ ဒီေခတ္ဒီအခ်ိန္က ၿမိတ္-ရန္ ကုန္ ကားလမ္း မေဖာက္ရေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းနဲ႔ ၾကယ္ ငါးပြင့္ သေဘၤာေတြပဲ အဓိက အားကိုး ေနရတယ္။ ေလယာဥ္ဆိုလို႔ ဒီဘက္ ေခတ္လို ပုဂၢလိက ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ မရွိေသးဘဲ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း တစ္ခုပဲ အားကိုး ေနရေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေလးတစ္ေစာင္ရဖို႔ ႏွစ္ပတ္၊ သုံးပတ္ ေလာက္ ေစာင့္ရတာဗ်။သေဘၤာလက္မွတ္ လည္း ထိုနည္းလည္း ေကာင္းပါပဲ။ ဒါေတြအျပင္ ဒီအခ်ိန္က ၿမိတ္-ရန္ကုန္ ေမွာင္ခို တစ္ေခတ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဆြဲတစ္လြယ္ေလး သယ္သြား တာေတာင္ ခရီးစရိတ္ အသာေလးေက် တာေၾကာင့္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ေရာ၊ သေဘၤာလက္မွတ္ပါ ခက္ခဲသလို သႀကၤန္ၿပီးခ်ိန္၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္သြားလို႔ မျဖစ္မေန စီးရတာပါ။
စိုးငယ္။ ။ ဒီအခ်ိန္က ကုန္တင္ ေလွေတြမွာ ခရီးသည္ တင္ေဆာင္ခြင့္ ရွိလို႔လား။ ေနာက္ၿပီး ခရီးသည္ တစ္ဦးကို ေလွခဘယ္ေလာက္ ေပးရပါ သလဲ။
ကိုေအာ္ႀကီး။ ။ ကုန္တင္ေလွ ေတြမွာ ခရီးသည္တင္ေဆာင္ခြင့္ေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မဆလ တစ္ ေခတ္လုံး ဒီလို နလမလိုင္စင္ (နားလည္မႈ လိုင္စင္)ေလးနဲ႔ လုပ္စား ေနၾကတာပါပဲ။ ေလွခကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို က်ပ္ ၉၀ လား မသိဘူး ေပးရတယ္။ ႏွစ္ေတြ ၾကာေတာ့ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနၿပီ။
စိုးငယ္ ။ ။ တိုင္းသီရိ နစ္ျမဳပ္ ခဲ့စဥ္က ခရီးသည္ ဘယ္ႏွစ္ဦး လိုက္ပါ လာၿပီး ဘယ္ႏွစ္ဦး အသက္ရွင္လႊတ္ ေျမာက္ခဲ့ပါသလဲ ခင္ဗ်ား။ ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။ တိုင္းသီရိမွာ ေလွသားေရာ ခရီးသည္ပါ ခန္႔မွန္းေျခ အေယာက္ ၁၂၀ ေလာက္ လိုက္ပါ လာၿပီး စုစုေပါင္း ၁၂ ေယာက္ပဲ ရွင္သန္ခဲ့ ၾကပါတယ္။
စိုးငယ္။ ။ ဘာေၾကာင့္ အခုလို ခရီးသည္ အေျမာက္အျမား ေသဆုံးခဲ့ ရပါသလဲ ခင္ဗ်ား။
ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။ အဓိက ကေတာ့ တိုင္းသီရိဟာ ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးျမည့္ေန တဲ့အျပင္ ခရီးသည္တင္ ေလွတစ္စီး မဟုတ္တဲ့အတြက္ အသက္ ကယ္အက်ႌ ေတြ၊ ေဗာ္ယာေတြ အလုံအေလာက္ မပါသလို ေလွေပၚမွာ ဘာဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာမွ ပါမလာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ေလွဟာ ၁၄ ရက္ေန႔မနက္မွာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ေပမယ့္ နစ္ျမဳပ္ေၾကာင္း ၿမိတ္ က ၂၀ ရက္ေန႔ ေရာက္မွ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီေလာက္ အေသ အေပ်ာက္မ်ားခဲ့တာေပါ့။
စိုးငယ္။ ။ တိုင္းသီရိစက္ေလွ နစ္ျမဳပ္ေတာ့မယ္မွန္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ ကိုေအာ္ႀကီးအေနနဲ႔ ပင္လယ္ျပင္မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေန ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လို ျပင္ဆင္မႈေတြ ျပဳ လုပ္ခဲ့ပါသလဲ ခင္ဗ်ား။
ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ဘယ္လိုျပင္ဆင္မႈမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာက စက္ေလွ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံမွ မရွိတာ။
စိုးငယ္။ ။ တိုင္းသီရိစက္ေလွ နစ္ျမဳပ္လုနီးနီး အခ်ိန္မွာ ကိုေအာ္ႀကီး ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေလွေပၚက ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပပါလား။
ကိုေအာ္ႀကီး။ ။ ကမၻာပ်က္ သလို ပဲဗ်။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊားေနၾကၿပီး တခ်ိဳ႕က ရွိစုမဲ့စု အသက္ကယ္အက်ႌေတြ၊ ေဗာ္ယာေတြ၊ ဂါလံပုံး လြတ္ေတြယူၿပီး ေရထဲခုန္ခ်ေနၾကသလို တခ်ိဳ႕က ကူပါကယ္ပါ တစာစာနဲ႔ ငိုေႂကြး ေနၾက တယ္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဆို သူ႕ ေယာက္်ားက အသက္ကယ္ အက်ႌဝတ္ ၿပီး ေရထဲ ခုန္ခ်သြားလို႔ လူမမည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ရင္ခြင္ထဲ ပိုက္ထားၿပီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုယိုေနတာ အခုထက္ထိ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္မိ ေနတုန္းပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ့ ေတာင္ မင္းကို ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ဆို သလို ေပါ့ဗ်ာ။
စိုးငယ္။ ။ တိုင္းသီရိေပၚမွာ အသက္ကယ္ေလွ တစ္စီးမွ မပါဘူးလား ခင္ဗ်ား။
ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။ အသက္ကယ္ေလွ တစ္စီးမွ မပါပါဘူး။ ေဖာင္ေတာ့ ႏွစ္စီး ပါတယ္။ ေဖာင္ဆိုလို႔ ဝါးေဖာင္ မထင္ လိုက္ေလနဲ႔။ ဆီေပပါ လြတ္ႏွစ္လုံးကို ႀကိဳးနဲ႔ ခိုင္ခိုင္ခ်ည္ၿပီး သစ္ေဘာင္ ကြပ္ ထားတဲ့ ေဖာင္ပါ။ ဒီေဖာင္ေလး ေက်းဇူး ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္ခြင့္ ရခဲ့တာပါ။
စိုးငယ္။ ။ ေဖာင္ႏွစ္စီးမွာ လူ ဘယ္ႏွေယာက္ လိုက္ပါခဲ့ၾကပါသလဲ ခင္ဗ်ား။
ကိုေအာ္ႀကီး။ ။ တစ္ဖက္ေဖာင္ မွာေတာ့ လူ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ပါမလားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖာင္မွာေတာ့ လူ ၆၅ ေယာက္ေလာက္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ေဖာင္ေပၚတက္ထိုင္လိုက္လို႔ မရဘဲ ေတာက္ေလၽွာက္ ေရထဲမွာပဲစိမ္ ေနရ တယ္။ ေဖာင္ကေသးေသး လူကမ်ားမ်ား ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အျမန္ယာဥ္တြယ္စီး ၾကသလို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ေဖာင္ ကို အေသဆုပ္ကိုင္ ထားရပါတယ္။ လက္ေညာင္းလာလို႔ ဆုပ္ကိုင္ ထားတာ ကို လြတ္လိုက္ရင္ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ႀကီးထဲမွာ ေသဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ငါးအုပ္ေတြကလည္း ဝိုင္းအုံ ကိုက္ခဲၾကေသးတယ္။ပထမ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေတာ့ ငါးေတြ ကိုက္လိုက္တိုင္း နာက်င္မႈကို ခံစားရ ေပမယ့္ ေနာက္ရက္ ေတြမွာ တစ္ေနကုန္ ေရစိမ္ေနရေတာ့ ထုံက်ဥ္သြားၿပီး ကိုက္လို႔ ကိုက္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိေတာ့ ပါဘူး။
စိုးငယ္။ ။ ေဖာင္တစ္စီးနဲ႔ ပင္လယ္ ျပင္မွာ ၆ ရက္ ေမ်ာပါခဲ့စဥ္ ကိုေအာ္ႀကီး အေတာင့္တဆုံး အရာက ဘာလဲခင္ဗ်ား။
ကိုေအာ္ႀကီး။ ။ ေျခခ်စရာ အမာခံ ကုန္းေျမတစ္ခု၊ ေရတစ္ခြက္ ဒါမွမဟုတ္ ကယ္ဆယ္မယ့္ ေလွတစ္စီးစီး။
စိုးငယ္။ ။ ပင္လယ္ထဲ ၆ ရက္ ေမ်ာေနစဥ္ အေတြ႕အႀကဳံေလးတခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပေပးပါလား။
ကိုေအာ္ႀကီး ။ ။ သေဘၤာပ်က္ ဒုကၡသည္တစ္ဦးအတြက္ ပင္လယ္ျပင္ တစ္ေန႔တာဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း လြန္း လွပါတယ္။ မိနစ္တိုင္း၊ စကၠန္႔ တိုင္းမွာ ေသမင္းကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ ထားရတယ္။ ေဖာင္ကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့ လက္သာ မေတာ္တဆ လြတ္ထြက္ သြားၿပီး ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားရင္ ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေဖာင္ရွိရာကို ျပန္လည္ကူး ခတ္လာဖို႔ အင္အားမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ဆို ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ေဖာင္ကို ဆုပ္ကိုင္ ထားတဲ့လက္ လြတ္ထြက္သြား မွာစိုးလို႔ လက္နဲ႔ေဖာင္ကို ႀကိဳးေတြ၊ ပုဆိုးေတြနဲ႔ အေသခ်ည္ထားၾကတယ္။သေဘၤာနစ္ ျမဳပ္ကာစ ပထမေန႔မွာ အမ်ားစုဟာ ခႏၶာ ကိုယ္ ႀကံ႕ခိုင္မႈ ရွိေသးတာေၾကာင့္ ေရ မေသာက္ရ၊ အစာမစားရေပမယ့္ ေတာင့္ခံႏိုင္ ၾကေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ေနာက္ေန႔မ နက္မွာ အမွတ္စဥ္မွတ္ၿပီး လူျပန္ေရတြက္ ၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္း ေလ်ာ့သြားၿပီ။ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေလာက္ အေရာက္မွာ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အက္ကြဲၿပီး ေရဆာလာၾက ေတာ့ ပင္လယ္ေရေသာက္သူက ေသာက္ ေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီလို စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ပင္လယ္ေရ ေသာက္မိသူေတြဟာ ဝမ္းေလ်ာၿပီး ေသပြဲဝင္ၾကရတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ အစာမစား၊ ေရမေသာက္ရတဲ့အျပင္ ေခ်ာက္ခ်ား စရာေကာင္းလွတဲ့ ပင္လယ္အေတြ႕အႀကဳံေၾကာင့္ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္လာၾကတယ္။ အဲ…ေလးရက္ေျမာက္ညမွာ မိုးသည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာလို႔ ေရနည္းနည္း ေသာက္လိုက္ရတယ္။ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဖာင္မွာ ပဲ့နင္း တစ္ဦးပါလာတယ္။ တိုင္းသီရိ ပဲ့နင္း မဟုတ္ဘူး။ တျခားစက္ေလွ တစ္စီးရဲ႕ ပဲ့နင္းပါ။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ ေလယာဥ္ လက္မွတ္၊ သေဘၤာလက္မွတ္ မေစာင့္ႏိုင္လို႔ စက္ေလွနဲ႔ ၿမိတ္ကို ျပန္လာတာပါ။ သူက ပဲ့နင္းပီပီ ပင္လယ္ ျပင္ အေတြ႕အႀကဳံရွိေတာ့ ေရစီးနဲ႔ ေလတိုက္ႏႈန္းကို တြက္ခ်က္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ ေမ်ာပါလာတဲ့ ဝါးလုံးေတြကိုဆယ္၊ ပုဆိုးကို႐ြက္လုပ္၊ ေဖာင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခိုင္ေအာင္ခ်ည္ၿပီး ႐ြက္လႊင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါအျပင္ ေဖာင္မွာတြယ္ၿပီး လိုက္ပါ လာသူေတြက အလွည့္က် ေျခေထာက္ေလးေတြနဲ႔ ယက္ၿပီး ကူးခတ္ၾကပါတယ္။ အခုလို အားလုံးမခိုမကပ္ ဝိုင္းဝန္း အားထုတ္ၾကလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖာင္က ၉ ေယာက္ အသက္ရွင္ခဲ့ရၿပီး ေဗာ္ယာကြင္းေလးေတြနဲ႔ အလြတ္ကူး တဲ့ ၃ ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၁၂ ေယာက္ ေသေဘးက လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေဖာင္ကေတာ့ ပင္လယ္ထဲ စုပ္စျမဳပ္စ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီး တစ္ေယာက္မက်န္ ေသဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးမားတဲ့ ေဘးဒုကၡ ျဖစ္ပါေစ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ ၿငိမ္ရင္ဆိုင္ရင္ ေအာင္ႏိုင္စၿမဲပါ။
စိုးငယ္။ ။ ေျခာက္ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔မွာ ကိုေအာ္ႀကီးတို႔ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ေတြ႕ရွိၿပီး ကယ္ဆယ္ ခဲ့ၾကပါသလဲ။
ကိုေအာ္ႀကီး။ ။ ေျခာက္ရက္ေျမာက္ ေန႔မွာ ေခါင္းဖီးကၽြန္းအနီး ေမ်ာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖာင္ကို ငါးဖမ္းေလွ တစ္စီးက ေတြ႕ရွိၿပီး ကယ္ဆယ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ၿပီးေနာက္ က်ိဳကၡမီေဆး႐ုံကို တင္ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ တာဝန္ရွိသူေတြ ေရာက္ရွိလာၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ ျပည္သူ႕ေဆး႐ုံႀကီးကို ဆက္လက္ တင္ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ေဆးဝါးကုသမႈ ခံယူၿပီး နာလန္ထလာမွ ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ထားဝယ္၊ ထားဝယ္က တဆင့္ ၿမိတ္ကို ေလယာဥ္နဲ႔ ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။
စိုးငယ္။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ အခုလို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုေအာ္ႀကီး။ ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေလာက္က အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပခြင့္ရတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္။
