ကိစၥရပ္တစ္ခုတြင္ျဖစ္ေစ၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ျဖစ္ေစအၿမဲလိုလို ႀကဳံရသည့္ ျပသနာ တစ္ရပ္ရွိသည္။
အျခားမဟုတ္။ အေဝးျမင္ျခင္းႏွင့္ အနီးျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမား၊ မိဘႏွင့္သားသမီးမွအစ၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႏွင့္ အႀကံေပး(သို႔မဟုတ္) ေထာက္ျပ ေဝဖန္သူမ်ားအဆုံး ယင္းျပသနာ ႀကဳံ ၾကရသည္။
ယင္းတို႔တြင္ မည္သူကအနီးျမင္ၿပီး မည္သူက အေဝးျမင္တတ္သည္ကို ပုံေသတပ္အပ္ မေျပာႏိုင္ေပ။ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ေလ့လာမႈ၊ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ရင့္က်က္မႈ၊ ျဖန္႔က်က္ေတြးမႈအေပၚ မူတည္ၿပီး ကြာျခားသြားသည္။
ဥပမာေျပာရလၽွင္ အလုပ္သမားတစ္ဦးသည္ အလုပ္သမားတစ္ဦးကဲ့သို႔ သာ အနီးျမင္ေနပါကသူ၏ ဘ၀သည္ အလုပ္သမား အဆင့္ကတက္ေတာ့ မည္မဟုတ္ေပ။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္သည္ အလုပ္ရွင္ေနရာက ေျပာင္းကာ အေဝးျမင္ ျမင္တတ္ရန္လည္း လိုအပ္သည္။
ယင္းသည္ သူဘ၀၏ တက္လမ္းႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေပမည္။
မိဘမ်ားက အရွည္သျဖင့္ေတြးၿပီး ေျပာဆိုသည့္ကိစၥကိုသားသမီးမ်ားကမျမင္ေပးတတ္ပါက မိမိ၏ လူမႈဘ၀တြင္ ျပသနာ မ်ား၊ မေျပလည္မႈမ်ား၊ မေက်နပ္မႈမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရမည္ ျဖစ္သည္။
ထို႔အတူပင္ သားသမီးမ်ားက ေခတ္အျမင္ျဖင့္ အရွည္ေတြးသည္ကို မိဘမ်ားကလည္း အေဝးမႈန္ေန၍ မရစေကာင္းေပ။
လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ ျဖစ္ေစ၊ မိသားစုမ်ားတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ ျဖစ္ေစ တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ အနီးျမင္ျခင္းႏွင့္ အေဝးျမင္ျခင္း ကြာဟမႈ နည္းႏိုင္သမၽွနည္းရန္ လိုေပသည္။
ယင္းသို႔ ကြာဟမႈနည္းမွသာလၽွင္ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ အေျဖရွာသည့္ အခါ အဆင္ေခ်ာစြာျဖင့္ ရွာႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
တနည္းေျပာရလၽွင္ ပဋိပကၡနည္းနည္း၊ ေသြးထြက္ ေခၽြးထြက္နည္းနည္း ျဖင့္ အေျဖေတြ႕ၾကမည္ ျဖစ္သည္။
