၀ယ္လင္တန္ေက်ာင္းသား အပုိင္း (၂)
‘ဗုေဒၶါ၊ ေ-ာက္က်ိဳးနဲ’။
ေဆာင္းပါး ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကုိ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျမန္မာမႈျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။ မူရင္းေခါင္းစဥ္က သာဆုိးမလားပင္။
‘Holy Fuck’ ဟူ၏။ တည့္တည့္ျပန္ပါက ႏွမနားမခံသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိသုိ႔ေသာ ေခါင္းစဥ္တပ္ ေဆာင္းပါးကုိကား ၀ယ္လင္တန္ၿမိဳ႕၊ ဗစ္တုိးရီးယားတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂ က အပတ္စဥ္ထုတ္ေသာ စာေစာင္တြင္ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဖာ္ျပပါ ေခါင္းစဥ္မွာ ေခါင္းစဥ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ ေခါင္းစဥ္ေသးက ‘လူျဖဴအမ်ိဳးသားမ်ားသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ ဗစ္တုိးရီးယား တကၠသုိလ္’ ဟုေပးထားသည္။
အတင့္ရဲလွခ်ည္လား အေမာင္တုိ႔။ အိမ္း . . . ဖစုတို႔တုိင္းျပည္မွာ ဆုိရင္ေတာ့ . . . ။ အေအးမိသျဖင့္ အသံ၀င္ေနသျဖင့္ ေျပာရင္း ေျပာရင္း အသံတုိး၀င္သြားရေသာ ေရာဂါသည္လို ေတြးရင္းေတြးရင္း အေတြးေတြ တိမ္၀င္သြားသည္။
ေဆာင္းပါးပါ အဓိက အေၾကာင္းအရာမွာ ဗစ္တုိးရီးယား တကၠသိုလ္ေကာင္စီတြင္ လူျဖဴ အမ်ိဳးသားမ်ား ႀကီးစုိးေနၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ ေနရာ နည္းပါးျခင္း၊ ေဒသခံဌာေနတုိင္းရင္းသား မြာရီႏွင့္ ပစိဖိတ္သားတုိ႔ အတြက္ ေနရာမရွိျခင္း အေၾကာင္းကုိ စာရင္းဇယားမ်ား၊ ေျပာဆုိ ရႈပ္ခ်ခ်က္မ်ားႏွင့္ တကြေရးသားထားသည္။
ယင္းမွာ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ဘြဲ႕ႀကိဳႏွင့္ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနၿပီး သက္တမ္း ၁၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ ဗစ္တုိးရီးယားတကၠသုိလ္ (တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ထက္ ၁၉ ႏွစ္ပုိေနာက္က်သည္) ေကာင္စီကုိ ေက်ာင္းသားထုတ္ Salient အမည္ရ အပတ္စဥ္ စာေစာင္တြင္ ေ၀ဖန္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းေကာင္စီကုိ အဖြဲ႕၀င္ ၁၉ ဦးျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး ယင္းတြင္ အမ်ိဳးသား ၁၃ ဦးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး ၆ ဦးပါ၀င္သည္။ ေဒသခံဌာေနတုိင္းရင္းသား မြာရီႏွင့္ ပစိဖိတ္သားတုိ႔အတြက္ေတာ့ ေနရာမရွိ။ နယူးဇီလန္ႏုိင္ငံအတြင္းတြင္ ဥေရာပသား လူျဖဴ လူဦးေရ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါး၊ မြာရီတုိင္းရင္းသားက ၁၅ ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါး ႏွင့္ ပစိဖိတ္သား ၇.၅ ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါးရွိေသာ္လည္း ဌာေနတုိင္းရင္းသားတုိ႔ ေနရာမရေၾကာင္း ရွင္းလင္း ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါသည္ပင္ ပညာေရးေကာင္းသည္ဟု နာမည္ေက်ာ္ေသာ နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံရွိ ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္တစ္ခု၏ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံျဖစ္သည္။
“အတင့္ရဲလွခ်ည္လား”
ဒါသည္ပင္ ပညာေရး ျဖစ္သည္။
စကားပုံမ်ားစြာကုိ အလြတ္က်က္ေျပာေပလိမ့္မည္။ ‘ယေန႔ လူငယ္ ေနာင္၀ယ္ လူႀကီး’၊ ‘ပညာေရးျဖင့္ . . . ျဖစ္ေသာ တုိင္းျပည္ တည္ေဆာက္အံ့’ စသည္ျဖင့္ ဆုိင္းဘုတ္မ်ား ကပ္၊ ႏႈတ္ကရြတ္၊ တကယ္ေကာ ယင္းသႏၷိဌာန္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ၾကပါ၏ ေလာ အားလုံးသိေပလိမ့္မည္။
တကၠသိုလ္ေကာင္စီကုိ ပစ္ပစ္နစ္နစ္ ေ၀ဖန္ထားေသာ စာေစာင္ကို ထုတ္ေ၀သည့္ ဗစ္တုိးရီးယား တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂကုိ ၁၈၉၉ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးေတာင္းသည္။ နစ္နာမႈမ်ားကုိ ေျဖရွင္းရန္ ေတာင္းဆုိသည္။ အားကစားလႈပ္ရွားမႈမ်ိဳး ကဲ့သုိ႔ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ဦးေဆာင္ က်င္းပသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ကိုးႏွစ္က နယူးဇီလန္ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံ အားကစားၿပိဳင္ပြဲကုိ အိမ္ရွင္အျဖစ္ လက္ခံက်င္းပခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂက အဓိက တာ၀န္ယူ စီမံခဲ့သည္။
ယင္းသည္ပင္ ေက်ာင္းသားတုိ႔အတြက္ ေလ့က်င့္ကြင္းျဖစ္သည္။
စီးပြားေရး သမားသည္လည္း တကၠသုိလ္မွ ထြက္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ပရုိဂရမ္ေရးသူလည္း တကၠသုိလ္မွ ထြက္သည္။ ဒီဇုိင္နာလည္း တကၠသုိလ္မွ ထြက္သည္။ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားသည္လည္း တကၠသုိလ္မွ ထြက္သည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားသည္လည္း တကၠသိုလ္မွ ထြက္သည္။ စီးပြားေရး ပညာရွင္သည္လည္း တကၠသိုလ္မွ ထြက္သည္။ စစ္ဗုိလ္သည္လည္း တကၠသိုလ္မွ ထြက္သည္ (စစ္တကၠသိုလ္သည္လည္း တကၠသိုလ္ျဖစ္သည္)။ ေရွ႕ေန၊ တရားသူႀကီး အားလုံးလည္း တကၠသိုလ္မွ ထြက္သည္။ . . . တကၠသိုလ္မွ ထြက္သည္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတုိ႔ ဆုိသည္မွာ မ်ားမၾကာမီ အဖုံဖုံေသာ လူ႔ေလာက အတြင္း ၀င္ေရာက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ရာ နယ္ပယ္မ်ိဳးစုံအတြက္ ေလ့က်င့္ကြင္းကုိ တကၠသိုလ္တြင္ ဖန္တီးေပးႏုိင္ရန္လိုသည္။ အားကစားလည္း လုိက္စားတတ္ရမည္၊ အနာဂတ္လက္တြဲေဖာ္လည္း ေတြ႕ခ်င္ေတြ႕မည္။ အနာဂတ္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္၊ စီးပြားဖက္ လည္း ေတြ႕ခ်င္ေတြ႕မည္။
ဒါေတြသည္ပင္ တကၠသိုလ္က ေပးေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ လူငယ္တုိ႔ လူေလာကႀကီးထဲ မ၀င္မီ တကၠသိုလ္က လူ႔ေလာက ေသးေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးထားရန္လိုသည္။ မွားခြင့္ရွိေသာ ေလာကေသးေသးေလး။
အုိေက ဆုိေတာ့ ဗစ္တုိးရီးယား တကၠသိုလ္တြင္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရး ဆုိင္ရာ ကလပ္ (အဖြဲ႕) ေပါင္း ေလးဆယ္နီးပါးရွိသည္။ ႏိုင္ငံအလုိက္ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႕မ်ားမွ စာေရးသူမ်ား အဖြဲ႕၊ အစားအေသာက္ အေဖ်ာ္ယမကာ အဖြဲ႕မ်ား အထိရွိသည္။ ေဘာလုံး၊ လက္ေဝွ႔၊ ၾကက္ေတာင္ စသည္တုိ႔မွ ဘာအားကစားေတြမွန္း မသိေသာ ကလပ္မ်ားအထိ အားကစား ကလပ္ေပါင္း ၂၅ ခုရွိသည္။
အျဖဴအစိမ္း ယူနီေဖာင္းအလြန္ ေလာကေသးေလးထဲ ၀င္မည့္သူမ်ားအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ေပါင္းစုံ ဖန္တီးေပးထားသည္။
အဲေမ့လို႔ တခါတခါ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားက တကၠသိုလ္နယ္ေျမထဲ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္တတ္ေသးသည္။ စိတ္ပါပါက ပါတီအသီးသီး၏ လူငယ္ကြန္ရက္မ်ားတြင္ ၀င္ေပါင္း၊ ၀င္လုပ္ႏုိင္သည္။
“တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြကုိ နားလည္ဖုိ႔၊ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ လိုတယ္၊ ဒါမွ ေနာက္ဆုိ အကဲျဖတ္တတ္မွာ”
ယင္းကား ဗစ္တုိးရီးယား တကၠသိုလ္မွ တကၠသိုလ္ဆရာမတစ္ဦး၏ ျမန္မာႏိုင္ငံမွလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရွင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္။
ယင္းအျပင္ လက္ရွိ ကမၻာႀကီး အေနအထားေပၚ ထင္ဟပ္ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားလည္း တကၠသုိလ္အတြင္း ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ အေရွ႕လယ္ပုိင္းတြင္ စြာေနေသာ အစၥလာမ္မစ္ႏုိင္ငံေတာ္ အစြန္းေရာက္သူမ်ား (ISIS) တုိ႔ကို တုိက္ခုိက္ေရး အီရတ္ စစ္သားမ်ားကုိ သင္တန္းေပးရန္ လက္ရွိ နယူးဇီလန္ အစုိးရက စီစဥ္ျခင္းကုိ ကန္႔ကြက္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ၿပီးခဲ့သည့္ လက တကၠသုိလ္အတြင္း လုပ္လိုက္ေသးသည္။
နယူးဇီလန္တြင္ (တစ္နာရီ လုပ္အားခ ျမန္မာက်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းခြဲနီးပါးရွိေသာ) အနိမ့္ဆုံး လုပ္ခသတ္မွတ္မႈ နည္းပါးေနျခင္းအေပၚ မေက်နပ္ေနေသာ အဖြဲ႕မ်ားက လက္မွတ္ထုိးလႈပ္ရွားမႈ လုပ္ရာတြင္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အကူအညီကုိ ယူသည္။
ေက်ာင္း ေၾကညာသင္ပုန္းမ်ားတြင္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ျပင္ပ ေၾကညာခ်က္မ်ားေတြ႕ရတတ္သည္။ ေခတ္မမီေတာ့ဟု ယူဆထားခဲ့ေသာ ဆုိရွယ္လစ္ဆုိင္ရာ ေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္စာမ်ားလည္း ကပ္ထားတတ္သည္။
ေလ့လာရာတြင္လည္း စာခ်ည္းပဲ မဟုတ္။ အနည္းဆုံး တစ္ပတ္တစ္ခု လက္ေတြ႕နယ္ပယ္တြင္ လုပ္ကုိင္ေနေသာ ပညာရွင္မ်ား လာေရာက္ပုိ႔ ခ်တတ္သည္။ ဥပမာ ယခုတစ္ပတ္ အဂၤလိပ္ဘာသာေလ့လာေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ မႈခင္းႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္မ်ား အေၾကာင္း ရဲအရာရွိေဟာင္းတစ္ဦးက လာပုိ႔ခ်သည္။
ယင္းသည္ပင္ စာအုပ္ထဲကအေၾကာင္းအရာမ်ား ႏွင့္ လက္ေတြ႕ နယ္ပယ္ကုိ ေပါင္းကူးေပးေသာ အစီအစဥ္မ်ားအနက္ ေကာင္းမြန္သင့္ေတာ္သည့္ အစီအစဥ္ ေကာင္းျဖစ္သည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀န္ႀကီး၀န္ေလးမ်ား၊ အစုိးရအဖြဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးမ်ား တကၠသိုလ္တြင္ ထုိသုိ႔ေသာ အေမးအေျဖ အပါအ၀င္ ႏွစ္နာရီစာ ပုိ႔ခ်မႈတစ္ခု အပတ္တုိင္းလုပ္ႏုိင္ပါက လုပ္ရဲသည့္ သတၱိရွိပါက အဘယ္မွ် ေကာင္းလုိက္မည္နည္း ေတြးမိသည္။
ထား၀ယ္တုိ႔ ၿမိတ္တုိ႔ အဲ . . . ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြက အႀကီးအကဲမ်ားကလည္း ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ၀န္ႀကီး ၀န္ေလးေတြ၊ စီးပြားေရး သမားေတြ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး သမားေတြ၊ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြကုိဖိတ္ ေလာကေလးထဲက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေလာကၾကီး အေၾကာင္း ေျပာဆုိ ေဟာေျပာခုိင္းရင္ ဘယ္မွ် ေကာင္းလိုက္မလဲ စဥ္းစားမိသည္။
အေမရိကန္သမၼတ လာတုန္းက လူငယ္ေတြနဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲ ေတြ႕သြားသည္။ အျခားေနရာက လာသူကေတြ႕သြားသည္ ကုိယ့္ဆီက ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားေတာ့ . . . ။
အင္း ေနာက္ၿပီး Salient လိုမ်ိဳး တကၠသိုလ္စာေစာင္တစ္ခု ထုတ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလဲ စဥ္းစားမိသည္။ လတ္တေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြ အေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္းမွ်လို႔ရသည္၊ ဘယ္ရုပ္ရွင္ႀကိဳက္သလဲ အခ်င္းခ်င္း မွ်လို႔ရသည္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ အခ်င္းခ်င္း မွ်လို႔ရသည္။ ေက်ာင္းမွာက ဘယ္နားေတြ ဘာျဖစ္ေနလဲ၊ ၿခဳံထဲမွာ ကြန္ဒုံးေတြ ဒီလိုပစ္မထားသင့္ဘူး စည္းေလး ကမ္းေလးနဲ႔ ပစ္သင့္ေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးလို႔ရသည္။
အင္း . . . စိတ္ကူးလြန္သြားၿပီလားေလ။ စာေစာင္ေလာက္ေတာ့ Dawei Watch နဲ႕ တနသၤာရီအပတ္စဥ္က အယ္ဒီတာမင္းမ်ား တနည္းနည္းနဲ႕ ကူလို႔ရေလာက္ေကာင္းပါ၏ ေနာ။ တစ္ပတ္တစ္ေစာင္မဟုတ္ေတာင္ တစ္လ တစ္ေစာင္ေပါ့။ စာမ်က္ႏွာ ေလးငါးဆယ္ မဟုတ္ေတာင္ ၁၆ မ်က္ႏွာ၊ ၁၂ မ်က္ႏွာ ေပါ့။
အခုေတာ့ ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားကုိ ၀ါးရင္းတုတ္၊ နံပါတ္တုတ္စာ ေၾကြးေနသည္။ ယင္းသည္ တုိင္းျပည္ အနာဂတ္ကုိ ၀ါးရင္းတုတ္၊ နံပါတ္တုတ္စာေၾကြးုျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေမ့ေနပုံရသည္။ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ အမွတ္တရ ထင္ပါ့။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ထက္ေတာ္ေသာ၊ ကုိယ္ေတြကုိ စိန္ေခၚႏုိင္ေသာ မ်ိဳးဆက္မ်ား တကၠသိုလ္ေလာကေလးထဲတြင္ ရင္းႏွီးတည္ေဆာက္ျခင္းသည္ တုိင္းျပည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပုိေကာင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဗစ္တုိးရီးယား တကၠသိုလ္ တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ ေအာက္ပါ စာမ်ား ကပ္ထားသည္။
“ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မေျဖႏုိင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးမဲ့သူ၊ လက္ရွိ ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲ အေျခအေနကုိ စိန္ေခၚႏုိင္သူ၊ ကမၻာႀကီးရပ္သြားေအာင္နဲ႕ စဥ္းစားေတြးေခၚ တတ္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္သူကုိ ရွာေနပါတယ္”
မွန္ပါသည္။
‘ဗုေဒၶါ၊ ေ-ာက္က်ိဳးနဲ’ ဟု ေျပာရဲသည့္ စိန္ေခၚသူမ်ား အလိုရွိေနသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ဖစု
မတ္ ၂၀၊ ၂၀၁၅၊
၀ယ္လင္တန္၊ နယူးဇီလန္
