တစ္ေလာက ၿမိတ္သား လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္ စာမ်က္ႏွာမွာ တိုင္းအစိုးရက သူတို႔ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ကို “ မယားပါသား ” လို ဆက္ဆံတယ္ ဆိုၿပီး ေပါက္ကြဲတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။သူဘာေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲတာပါလိမ့္။
သူ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာရဲ႕ ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတာ့ ထားဝယ္က လူငယ္ေတြ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းေပၚ စကိတ္စီးေနခ်ိန္မွာ သူတို႔က ဖုန္ထေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြား ေနရတယ္ဆိုၿပီး မုဒိတာတစ္ဝက္၊ နာက်င္ခံခက္စိတ္ တစ္ဝက္နဲ႔ ေရးထား တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က သတင္းတစ္ပုဒ္မွာေတာ့ ၿမိတ္တစ္ၿမိဳ႕လုံးမွ အသုံးျပဳေနတဲ့ မီးပြိဳင့္ ၂ခုပဲ ရွိတယ္။ တကယ္တမ္း ရွိတာက သုံးခု၊ တစ္ခုကမသုံးတာ သုံးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလို႔ ဖတ္ရပါတယ္။ ယာဥ္တိုက္မႈေတြ ခဏခဏျဖစ္လို႔ ၿမိဳ႕ခံေတြက လမ္းဆုံ လမ္းခြေတြမွာ မီးပြိဳင့္ေတြ လုပ္ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ဖတ္ရေတာ့ အဲဒါေတြေၾကာင့္ပဲ သူေပါက္ကြဲေနတာ ျဖစ္မယ္လို႔ မွန္းဆမိပါတယ္။အျခား ၿမိတ္သူၿမိတ္သား ဘယ္ေလာက္ကမ်ား ဒီလို ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနပါလိမ့္။ ၿမိဳ႕နယ္ ဘယ္ႏွၿမိဳ႕နယ္ကမ်ားအဲလို ေတြးေနပါလိမ့္။
ဒါက တိုင္းအဆင့္မွာ ေတြးၾကည့္တာပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာနဲ႔ ေတြးၾကည့္ရင္လည္း ဒီျပသနာ ရွိေနတာပါဘဲ။ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္း ၁၄ ခုမွာ မဟာဓာတ္အားလိုင္း မေရာက္ေသးတဲ့ တိုင္းျဖစ္ေနလို႔ တနသၤာရီတိုင္းသားေတြ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရအေပၚ နာနာ က်င္က်င္ ေပါက္ကြဲေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ဆို “တနသၤာရီတိုင္းသား ေတြ ျမန္မာျပည္ထဲပါရဲ႕လား”လို႔ ေပါက္ကြဲတဲ့ အထိ ပါပဲ။
အဲလိုေျပာလို႔ “ငါတို႔ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး စိတ္ေျဖပါလို႔ ေျပာလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာက အႀကီးႀကီးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ဒါဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အစိုးရမ်ားရဲ႕ “ေက်းလက္ကို မငဲ့ၾကည့္တဲ့ျပသနာ” ပါ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ “ငဲ့ၾကည့္ရ ေကာင္းမွန္း မသိတဲ့ ျပသနာ”။ဆိုေတာ့ ထပ္ခ်ဲ႕လိုက္ရင္ အစိုးရမ်ားရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ ျပသနာလည္းေျပာ လို႔ရပါတယ္။ ေရမရွိတဲ့ေနရာ ေရလာရမည့္အစား ေရရွိတဲ့ေနရာ ေရလာေနတာဟာ အစိုးရမ်ားရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ဆင္ျခင္တုံ တရားကို စိန္ေခၚေနတာပါ။ဒါဟာ ေပါ့ေသးေသး ျပသနာ မဟုတ္။ “ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံးညီၫြတ္ေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ဆိုတဲ့အထိ တာသြားတယ္ဆိုတာ သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရ အဖြဲ႕ဝင္ေတြ စဥ္းစားမွ စဥ္းစား မိရဲ႕လားမသိပါဘူး။
ေက်းလက္ က်န္းမာေရး ဆရာမတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ ေက်း႐ြာေတြကို ေတြ႕တဲ့အခါ “ဖြင့္ထားတဲ့ ေဆးေက်ာင္းေတြကို ပိတ္လိုက္ေတာ့” လို႔ ေပါက္ကြဲစြာ ေျပာမိပါတယ္။ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ ေဒသကို ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြ ေရာက္ေအာင္ပို႔ႏိုင္တဲ့ မူ၊ ေရာက္လာ ၿပီးရင္လည္း ၿမဲေအာင္ေနမယ့္ မူမွ မရွိရင္၊ ရွိၿပီး အသက္ဝင္ေအာင္ မက်င့္သုံးရင္ ဖြင့္ထားတဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ေတြ၊ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ေတြက ေက်းလက္အတြက္ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိေပ။ ဆိုေတာ့ ျပည္သူ႕ဘ႑ာနဲ ႔ဖြင့္ထားတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းေတြကို ပိတ္လိုက္ တာကမွ အေကာင္းဆုံးလို႔ ေပါက္ကြဲၿပီး ေတြးတဲ့သူက ေတြးတာ မမွားပါဘူး။အဲလိုပဲ ႐ြာေက်ာင္းမွာ ဆရာ ၊ဆရာမ မၿမဲလို႔ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ကလည္း စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္ၿပီး ”ပညာေရး ေကာလိပ္ေတြ ပညာေရးတကၠသိုလ္ေတြ ပိတ္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာလို႔ ေျပာရင္ ေျပာၾကမွာေပါ့။
ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္က ကရင္ေက်း႐ြာတစ္႐ြာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးရဲ႕ညည္းခ်င္းကို ဒီကေန႔ထိ ျပန္ျပန္ ၾကားေနဆဲပါ။ သူတို႔႐ြာမွာ ဆရာမေတြအတြက္ ေနစရာစားစရာ ဘာမွပူစရာမလိုေအာင္ စီစဥ္ေပးေပမယ့္ ဆရာမမၿမဲဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။လူအားလုံးဟာ “ပရဟိတသမား”လို႔ နဖူးမွာ စာေရးၿပီး ေမြးလာတာမဟုတ္၊ အနစ္နာခံ လိုစိတ္ရွိၾကတာမဟုတ္ေတာ့ မူေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်မွတ္ၿပီး အသက္ဝင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ တစ္နည္းသာ ရွိပါတယ္။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခ်တဲ့အျပင္ တစ္ဖက္မွာလည္း ေဝးလံ ေခါင္သီတဲ့ ေဒသေတြကို သြားခ်င္ ေလာက္ေအာင္တျခားမက္လုံးေတြ ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွခုနကလို ႐ြာေတြမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြၿမဲလာမွာပါ။ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပမွာပဲ လူေတြ စုေစတဲ့ အျခားအခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ကိုင္တြယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္က ေက်းလက္ဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕လူအမ်ားစု ေနထိုင္ရာအရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးမွာ စားဖို႔ ဆန္စပါး၊ ဝတ္ဖို႔ အဝတ္အထည္အတြက္ ကုန္ၾကမ္း၊ ေနဖို႔အတြက္ သစ္ စသျဖင့္ ထုတ္လုပ္ေပးရာအရပ္၊ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရင္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ေက်းဇူးတင္အပ္သူေတြ ေနထိုင္ရာ အရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားဆိုတဲ့ ေန႔စဥ္စားေသာက္ကုန္ေတြဟာ အဆင့္ျမင့္ေဈးႀကီးမွာ ေဈးသည္ေတြက စိုက္ၿပီးေရာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါကို အစိုးရကေရာ ၿမိဳ႕ျပေန လူထုေရာ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးမိပုံ မရပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ပဲ လၽွပ္စစ္မီးဆိုလည္းၿမိဳ႕၊ လမ္းဆိုလည္း ၿမိဳ႕၊ စာသင္ေက်ာင္းဆိုလည္း ၿမိဳ႕၊ ေဆး႐ုံေဆးခန္းဆိုလည္း ၿမိဳ႕နဲ႔ အားလုံးဟာ ၿမိဳ႕မွာပဲ လာစုေနေတာ့တာပါ။အစိုးရေတြက ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေလၽွာ႔ခ်သလိုပဲ ၿမိဳ႕ျပဗဟိုျပဳမႈကိုလည္း ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔ စနစ္တက် ေလၽွာ႔ခ်ဖို႔လိုပါတယ္။အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေတာင္ကမ္းပါးနေဘးက ကိုယ့္႐ြာ လမ္းကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေဖာက္ခဲ့ရတဲ့ ကလုံးထာလို႐ြာမ်ိဳးမွာ ထားဝယ္စီမံကိန္း အတြက္ ေရကာတာ လုပ္မယ့္ကိစၥအတြက္ လာေျပာတဲ့ သူေတြက “ခင္ဗ်ားတို႔႐ြာ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔အတြက္”လို႔ ေျပာေတာ့ နာနာ က်င္က်င္တုန္႔ျပန္ၾကတာကို လြန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။အဲဒီလို တုန္႔ျပန္ခ်က္ေတြက အစိုးရမ်ားရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္နဲ႔ ခ်မွတ္ထားတဲ့မူဝါဒေတြရဲ႕ အက်ိဳးက ေက်းလက္ကို ဘယ္ႏွက်ပ္သားေရာက္ ေအာင္လုပ္ႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚဆန္းစစ္ဖို႔ ျဖစ္လာေစတာပါပဲ။
အစိုးရတစ္ရပ္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ အစစ္အမွန္က ေက်းလက္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ျဖန္႔က်က္ႏိုင္သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ေက်းလက္ကို မ်ားမ်ား ျဖန္႔က်က္ႏိုင္ေလ စြမ္းေဆာင္ရည္ ပိုရွိေလလို႔ သတ္မွတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဘ႑ာေငြ ခြဲေဝ သုံးစြဲမႈအတြက္ စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ ကိုယ္႐ုံးစိုက္ရာနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ေနရာ ေတြမွာပဲ ပုံေအာသုံးတာမ်ိဳးထက္ ေခါင္း နည္းနည္းအေျခာက္ခံၿပီး သတင္း အခ်က္အလက္ကို နည္းနည္း အပင္ပန္း ခံ စုေဆာင္းၿပီး ခြဲေဝသုံးစြဲဖို႔အတြက္ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
အဲလိုလုပ္မယ္ဆိုရင္ ထင္သာျမင္သာတဲ့ အက်ိဳးႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ တစ္ခုက ေဒသတြင္း စည္းလုံးမႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈအတြက္ အက်ိဳး အင္မတန္ ရွိျခင္းပါ။ အေပၚကၿမိတ္သား လူငယ္ေတြးသလိုမ်ိဳး ၿမိတ္ေဒသ တစ္ခုလုံးက ေတြးေန၊ တျခားၿမိဳ႕နယ္ ေတြကလည္း ေတြးေနမယ္ ဆိုရင္လို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ေတာင္ ၾကက္သီးထစရာပါ။ စည္းလုံးမႈက ၿပိဳပ်က္လို႔၊တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ယုံၾကည္ေလးစားမႈ ပ်က္ျပားလို႔ ေနပါတယ္။တကယ္လို႔သာ အစိုးရမ်ားကေက်းလက္ကို အေလးထားတဲ့ မူဝါဒကို ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ၿမိဳ႕ျပက ေပးတဲ့ ဝန္ကလည္း အလိုလိုေလ်ာ့လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ အလုပ္မရွိလို႔ ၿမိဳ႕တက္တယ္ ” ဆိုတာ ႐ြာနားနီးတစ္ဝိုက္မွာ လုပ္စရာအလုပ္႐ုံ မရွိလို႔ပါ။ အျခား ပညာေရး၊က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ အေျခခံ အေဆာက္အအုံကိစၥ အားလုံးဟာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ ဘ၀ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ႐ုန္းကန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကိုပဲ ေျပးေျပး ျမင္ေနသလိုမ်ိဳးေပါ့။အဲဒါဟာ ေက်းလက္ကို ပစ္ပယ္ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့က အက်ိဳးဆက္ပါ။ ေနာက္လာမယ့္ အစိုးရေတြအေနနဲ႔ အဲဒါေတြကို ေလၽွာ႔ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစား သင့္ပါတယ္။
ဘ၀တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းလို႔ မ်က္စိမွိတ္ စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျမင္လာေအာင္၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို ျမင္လာေအာင္၊ ျမစ္ႀကီးနားကိုျမင္လာေအာင္၊ ေတာင္ႀကီးကို ျမင္လာေအာင္ လုပ္သင့္ေနပါၿပီ။တိုင္းအေနနဲ႔ စဥ္းစားရင္လည္း ဘ၀တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ စဥ္းစားရင္ ေကာ့ေသာင္းကို ျမင္ေအာင္၊ ၿမိတ္ကို ျမင္ေအာင္လုပ္သင့္တယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို ျပန္႔ထြက္လာေအာင္ လုပ္တဲ့ကိစၥဟာ အခုလိုတိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ အစိုးရေတြ ရွိတဲ့ စနစ္မွာေဒသတစ္ခုခ်င္းကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ကိုင္တြယ္ရတဲ့အတြက္ ပိုလို႔ေတာင္လုပ္သင့္ပါတယ္။
ေက်းလက္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေတြ ျပန္႔သြားေအာင္ လုပ္ရတာဟာ ၿမိဳ႕ျပမွာ လုပ္ရတာထက္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုလက္ဝင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အစိုးရမ်ားရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္နဲ႔ ေစတနာကိုအကဲျဖတ္ေပးတဲ့ အခ်က္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေက်းလက္ဟာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကာလမွာ ပုံေျပာရမယ့္ ပုံေျပာစင္ျမင့္မဟုတ္။ ၿမိဳ႕ျပနည္းတူ ႏိုင္ငံသားေတြေနထိုင္တဲ့ အရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ငဲ့ၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။
