အပိုင္း (၁)
ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ အသည္
ပုပုေသးေသးေခြးေလးေတြ လက္ကေန လြတ္လာၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဂိတ္က အသင့္ႀကိဳေနသည္။ ရင္ကေတာ့ ခပ္တုန္တုန္။
မသယ္ရေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေနရာအႏွံ႔ေၾကညာေနသည္။ ေလဆိပ္အတြင္းတြင္ အသံ ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မ်ားစြာေသာ သတိေပးစာတမ္းမ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း အဂၤလိပ္ေရာ၊ တရုတ္လိုေရာ ျဖင့္ အထပ္ထပ္ေၾကညာေနသည္။ ရင္ကေတာ့ ခပ္တုန္တုန္။
(က)
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မွာတမ္းေခၽြၾကသည္။ နယူးဇီလန္သုိ႔ ျမန္မာအစားအစာေတြ ယူမသြားဖုိ႔ပင္။ ေက်ာင္းသြားတက္ဖူးသူ ေတြေကာ၊ အလုပ္ကိစၥသြားဖူးသူေတြေကာ။
ေတာင္ပစိဖိတ္က တစ္ကုိယ္တည္း ကၽြန္းႏိုင္ငံ နယူးဇီလန္၏ ဇီ၀လုံၿခဳံမႈဆုိင္ရာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ေတာ္ေတာ္ တင္းက်ပ္ၿပီး တစ္ခုခု အမွားအယြင္း ျဖစ္ပါက ဒဏ္ေၾကးကလည္း မနည္းဟု ဆုိသည္ကုိး။ သတိေပးသည့္ အထဲတြင္ ရန္ကုန္မွာ အေျခစိုက္ ေနၿပီျဖစ္သည့္ အသစ္စက္စက္ နယူးဇီလန္ သံရုံးက သံအမတ္ ကုိယ္တုိင္ပါသည္။
“ျမန္မာ အစားအစာေတြ ယူမသြားနဲ႔။ ဒဏ္ေၾကး ေဒၚလာ ၄၀၀ ထိလိမ့္မယ္”ဟု သူက ဆုိသည္။
နယူးဇီလန္ႏုိင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀ယ္လင္တန္မွာ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြ ပညာသင္ခြင့္ဖုိ႔ စီစဥ္ေပးေနတဲ့ ရန္ကုန္က ညွိႏိႈင္းေရးမွဴးက လည္း ဘာမွ ယူမသြားရန္ တိတိက်က် ေျပာေလသည္။ ေခြး၊ လူ၊ စက္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖင့္ စစ္သည္။ ေတြ႔ပါက မ်က္စိေရွ႕ တြင္ပင္ အမိႈက္ပုံးထဲ သြန္ပစ္လုိက္သည္ ဟူ၏။ ခက္ေခ်ၿပီ။
ငါးပိေထာင္းေတြ၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေတြ၊ ဗာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေတြ တစ္ခုတ္တရ တပင္တပန္းပုိ႔ေပး လုပ္ေပးထားေသာ အေမႏွင့္ ညီမေလး မ်က္ႏွာ ေျပးျမင္လာသည္။ ဒီအတုိင္းဆုိ အားလုံး ေရစုန္ေမွ်ာၿပီေပါ့။
သူ႔တုန္းက ငါးပိဘူးကုိ အ၀တ္ေတြထဲ လိပ္ထည့္ ၀ွက္သယ္သြားသည္ဟု ၿပီးခဲ့သည့္ သုံးေလးႏွစ္ေက်ာ္က သြားဖူးေသာ ထား၀ယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကေတာ့ သယ္သြားဖုိ႔ အားေပးစကားလိုလို ေျပာသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အရဲစြန္႔လုိက္သည္။ အားလုံးကုိ သယ္သြားမည္။ ဘန္ေကာက္မွာ တစ္ညေနရဦးမွာမုိ႔ အေျခအေန ၾကည့္ လႈပ္ရွားမည္။
အစားအေသာက္ဘူးက စုစုေပါင္း ေလးဘူး။ ေလဆိပ္အ၀င္ ၾကပ္မည့္ သတင္းေၾကာင့္ အစားအေသာက္ဘူးမ်ားကုိမူ အထူးစပယ္ရွယ္ လုံေနေအာင္ ထုပ္ပုိးျပင္ထားသည္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္က ထြက္ကတည္းက အထူးေခါင္းစား ရင္ခုန္ေနရသည္မွာ ထို ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ဘူးမ်ားပင္။
ပထမ အစီအစဥ္အရ ဘန္ေကာက္ကုိ အကုန္သယ္သြားလိုက္သည္။ နည္းနည္းအနံ႔ျပင္း ႏုိင္တာေတြကုိ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ ရြာက သူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုန္းဆက္ ေခၚကာ ေပးခဲ့မည္။ က်န္တာကုိေတာ့ သယ္သြား လုိက္မည္ဟု စီစဥ္ထားလိုက္သည္။ ညေနပုိင္း ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္ဆရာကုိ တစ္ညေနလုံးေကာ၊ ညဦးပုိင္းေရာ ဖုန္းေခၚမရ။ ယုိးဒယား အသံျဖင့္ ဘာေတြ ေျဖေနမွန္းမသိ။ ဖုန္းမ၀င္ဘဲ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ နားမလည္ေတာ့။ မနက္ေတာ့ ထပ္ေခၚျပန္သည္။ မရ။
ကဲ ေခါင္းစားရၿပီ။ အထုပ္အပုိးက မမ်ားေသာ္လည္း၊ ဗီဇာအပါအ၀င္ အားလုံး အသင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျဗဟၼာဦးေခါင္း ေလးလုံးက ေတာ္ေတာ္ စားေနသည္။ ပစ္ရမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွေျမာ။ သယ္သြားရမွာကလည္း ခပ္လန္႔လန္႔။
ဟုတ္သည္။ ဒဏ္ေၾကးကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ဘာျဖစ္ႏုိင္မွန္းမသိ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နယူးဇီလန္ ကေန ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လာေခၚေသာ ဟယ္လင္ကုိ ေတာက္ၾကည့္လုိက္သည္။ သယ္ဖုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္၊ မျဖစ္ႏုိင္။
“သယ္သြားၾကည့္လုိက္ေလ။ ဟုိေရာက္ရင္ (ဘာပါလဲဆုိတာ) ထုတ္ေၾကညာလုိက္ေပါ့” တဲ့။ အုိေကၿပီ။ လာထား စမ္းၾကည့္ရေသးတာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ အဲသည္ အခ်ိန္က သယ္သြားလ်င္ ေဒၚလာ ေလးရာ ဒဏ္ေၾကးဟုသာ သိထားသည္။ အျခား တိတိပပ မသိ။ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္းမျပဳဘဲ သယ္ယူခြင့္မရွိေသာ ပစၥည္းစာရင္း ေရာက္ေတာ့မွာ ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ အၾကမ္းျပင္းေျပာရမည္ဆုိပါက အစားအေသာက္၊ အပင္၊ တိရစာၦန္ႏွင့္ တိရစာၦန္ထြက္ ပစၥည္း၊ ဆားႏွင့္ ေရခ်ိဳထြက္ပစၥည္းမ်ား အားလုံးပါသည္။ ေတာေတာင္ထဲ တဲထုိးေနထုိင္ဖုိ႔ ပစၥည္းမ်ား၊ ဥယ်ာဥ္စုိက္ပ်ိဳး လုပ္ကုိင္ဖုိ႔ ပစၥည္းမ်ား၊ အမဲလုိက္ဖုိ႔၊ အားကစား လုပ္ဖုိ႔ႏွင့္ အျခား အပန္းေျဖပစၥည္းမ်ား အားလုံးပါသည္။ အႏၱရာယ္ရွိ မ်ိဳးကြဲမ်ားလည္း အားလုံး ေၾကညာရမည္။
အစားအေသာက္ေတြ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဖုိ႔ (မာဆလာ လိုမ်ိဳး) ေသးေသးေကြးေကြး ေလးေတြက အစ ေၾကညာရမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း နယူးဇီလန္ အစုိးရက ထုတ္ျပန္ထားသည္။
ဘာျဖစ္လို႔ အဲေလာက္ထိ ကဲကဲ သည္းသည္း ႏုိင္ငံျဖစ္ေနရသနည္း။ ရွာေဖြ ေမႊေႏွာက္ၾကည့္ေတာ့ ထြက္လာသည့္ အခ်က္အလက္ အခ်ိဳ႕ ေ၀မွ်ပါမည္။ အဓိကက ကူးစက္တတ္သည့္ ေရာဂါမ်ားကုိ ကာကြယ္ရန္ ဆုိၿပီး အတုိခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္သည္။ နယူးဇီလန္၏ အဓိက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းက စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ေမြးျမဴေရး ျဖစ္ရာ ယင္းသုိ႔ေသာ ပုိးမႊားမ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႕ ေရာဂါျဖစ္ပါက ကၽြန္းေသးေသးေလး နယူးဇီလန္၏ စီးပြားေရး ပ်က္ကေရာ။
အဲသည္ အခ်က္ကပင္လွ်င္ ထုိမွ် ႀကီးက်ယ္ေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ား ခ်ထားဖုိ႔ လုံေလာက္သည့္ အေၾကာင္း အခ်က္ ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အခုတေလာ မတ္လဆန္းတြင္ ေဖာ္ျပေနေသာ သတင္းမ်ားအရ သစ္သီးစား ပုိးေကာင္ ၁၁ ေကာင္ေတြ႕သျဖင့္ (အခ်ိဳ႕သတင္းေတြမွာ ပုိနည္းသည္။ အထီးဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ အမဘယ္ႏွစ္ေကာင္ဆုိတာကအစ တိတိက်က်ေရးၾကသည္) အစုိးရ၏ အဆင့္ျမင့္လွသည္ဆုိေသာ ဇီ၀လုံၿခဳံမွႈ စနစ္ကုိ အတုိက္အခံမ်ားက တုိက္ခုိက္ ေမးခြန္းထုတ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ထုိင္းနယ္စပ္ကေန ထား၀ယ္၊ ေကာ့ေသာင္း (ျမန္မာျပည္) စတဲ့ ေနရာေတြကုိ အသီးအႏွံ၊ အသားငါး ၀င္ခ်င္သလို၀င္၊ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္ လုပ္ခြင့္ျပဳထားေသာ သတင္းမ်ား ေခါင္းထဲ ေရာက္လာရင္း ဘာရယ္ ညာရယ္မဟုတ္ ၿပဳံးရမလား၊ မဲ့ရမလား ျဖစ္သြားသည္။
(ခ)
ပါလာပစၥည္း မေၾကညာလွ်င္ တကယ္ေတာ့ ေဒၚလာ ေလးရာ ဒဏ္ေၾကးဆုိသည္မွာ အနည္းဆုံး ပမာဏ။ အမ်ားဆုံး ေထာင္ဒဏ္ အထိျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေနာက္မွ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သိရသည္။
ေမြးကတည္းကပါလာေသာ ရုပ္အခံႏွင့္ ေနပုံထုိင္ပုံ ေတာက် စုတ္ျပတ္မႈေၾကာင့္ ဥေရာပသြားတုန္းက နယ္သာလန္က အယ္စတာဒန္ ေလဆိပ္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အစစ္ေဆးခံလိုက္ရေသးသည္မွာ (ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္လခန္႔က) လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ပင္ရွိေသးေသာ္လည္း ေအာက္ကလန္ေလဆိပ္က နယူးဇီလန္ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးကေတာ့ ေအးေဆးပင္။ တစ္ခြန္းမွ်ပင္ မေမး။
ေက်ာင္းသား ဗီဇာကား တန္ခုိးႀကီးေလစြ တကား။
ေတာ္ေတာ္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္း ထူေလ့ရွိေသာ ႏုိင္ငံမ်ားစာရင္း၀င္ နယူးဇီလန္ ျပည္၀င္ခြင့္ ရၿပီဆုိေသာ္လည္း ဟင္း မခ်ႏုိင္ေသး။ ေခါင္းထဲမွာ ငါးပိ ငါးေျခာက္ဗူးေတြသာ ေရာက္ေနသည္။ အိတ္ေရြးရန္ ေနရာကုိ လိုက္ရွာၿပီး အိတ္ကုိ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ေရြ႕လ်ားစက္ေပၚ ေပၚေပၚလာသည့္ အိတ္ေတြေရြးသူက ေရြး၊ ေစာင့္သူက ေစာင့္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဇာတ္လမ္း အရွိန္က စျမင့္လာေတာ့သည္။ ခပ္ထြားထြားရဲေမတစ္ဦး ေခြး ပုပုေသးေသးကုိ ဆြဲၿပီး အိတ္တုိင္းကုိ အနံလိုက္ခံေတာ့သည္။
“အုိးစားေတာ့ ကြဲၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ငါ့အိတ္ထဲက အစားအေသာက္ေတြ အတင္အခ်မွာ မကြဲမရွဘဲ အနံ႔လုံေနပါေစ”။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေခြးပုပုေသးေသးႏွင့္ ရဲေမမမ ခပ္ေ၀းေ၀း သြားေနပါေစလို႔ သာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဆုေတာင္းမျပည့္၊ လူအမ်ားၾကားထဲ အိတ္ေရြးၿပီး သိပ္မၾကာ ေခြးႏွင့္ ရဲေမမမ ေရာက္လာၿပီး ေခြးက တစ္ရႈပ္ရႈပ္ လုပ္ေတာ့သည္။
“ဘုရား ဘုရား မေဟာင္ပါေစနဲ႔”
စကၠန္႔ပုိင္းသာ ၾကာသည္။ ေခြးျဖင့္ အစစ္ေဆးခံရျခင္း အမႈၿပီးသြားၿပီ။ အျခား ခရီးသြား လူရြယ္ တစ္ဦးကုိေတာ့ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ရင္း အႀကီးအက်ယ္ ေဟာင္ေတာ့သည္။
ရဲေမကလည္း ေသခ်ာသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ဖြင့္ခုိင္းေတာ့ ပန္းသီးတစ္လုံးထြက္လာသည္။ ‘တစ္လုံးပဲပါတာလား’ဟု ရဲေမက ေမးေနသည္။ လူရြယ္ကလည္း မပါေတာ့ေၾကာင္းေျပာသည္။ ရဲေမက ပန္းသီးကုိ ေကာင္တာတစ္ခုကုိ ယူသြားလိုက္သည္။ လူရြယ္ကုိေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့။ မလြယ္ေၾကာ။ ျမန္ျမန္ လစ္မွ။
ေလဆိပ္အတြင္းတြင္ေတာ့ ေၾကညာရမည့္ ပစၥည္းမ်ား စာရင္း၊ အေျခခံ ဒဏ္ေၾကးမ်ား အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ဆက္တုိက္ ေၾကညာေနသည္။ Declare or Dispose (ေၾကညာပါ၊ ဒါမွ မဟုတ္ လႊင့္ပစ္လိုက္ပါ) ဟု ခပ္ႀကီးႀကီး သတိေပးထားခ်က္မ်ား လည္း မနည္းမေနာ။
လက္ထဲမွာေတာ့ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ရယ္၊ အေကာက္အခြန္ကုိ ေၾကညာရမည့္ ပစၥည္းမ်ား စာရင္းရယ္၊ ဆုိက္ေရာက္ကတ္ရယ္။ အေကာက္ခြန္ ေၾကညာစာရြက္မွာေတာ့ အစားအေသာက္ ေနရာတြင္ ေသခ်ာေအာင္ အမွတ္ျခစ္ထားလုိက္သည္။ အစားအေသာက္ ပါလာသည္ဆုိသည့္ သေဘာ။ အျခား အသီးအႏွံ၊ အသီးအရြက္၊ အားကစားလုပ္မည့္ ဖိနပ္ စသည့္ ပစၥည္း ကိရိယာမ်ားစာရင္း၊ ေငြသားပါလာသည့္ ပမာဏ (အတိအက်ျဖင့္ ေမးထားသည္၊ မမွတ္မိေတာ့) စသည့္ ေထြလီကာလီမ်ား ကုိေတာ့ အမွတ္ျခစ္စရာမလို။
ထား၀ယ္တုိ႔ အဖုိ႔ ေရႊေထာပတ္ျဖစ္ေသာ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္သည္သာ အသက္။
တစ္ေနရာမွာေတာ့ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္မိသည့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အေကာက္ခြန္ ေၾကညာလႊာ (Custom declaration Form) တြင္ စီးကရက္ အလိပ္ငါးဆယ္ႏွင့္ အထက္ ဆုိပါက ေၾကညာရ မည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ကံဆုိးေလစြ။ စည္းမ်ဥ္းမ်ား ႀကိဳတင္ မေလ့လာမိေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပင္ အျပစ္တင္မိသည္။
“ဒီလိုမွန္းသိရင္ ျမန္မာျပည္က ေဆးလိပ္ ႏွစ္ဘူး၀က္ သယ္လာတာေပါ့။ အခုေတာ့ ေသာက္လက္စ တစ္ဘူးသာသာေလးပဲ ပါလာတယ္”
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ။ ငတ္ႀကီးက်လြန္းရင္လည္း တစ္ဘူး ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တန္ (တစ္လိပ္ က်ပ္တစ္ေထာင္ေက်ာ္) ၀ယ္ေသာက္ေပါ့။
ဆက္သြားလိုက္ေတာ့ လူတန္းရွည္ႀကီးေတြ႕သည္။ Last Chance (ေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရး) တဲ့။ Declare or Dispose (ေၾကညာပါ၊ ဒါမွ မဟုတ္ လႊင့္ပစ္လိုက္ပါ) ဟု စာလုံးႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရးထားျပန္သည္။ တန္းမစီမီ ဟယ္လင္ကုိ တစ္ခ်က္ ေသခ်ာေအာင္ ေမးလုိက္သည္။ အစားအေသာက္ပါေၾကာင္း ေၾကညာထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း လူက ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ဆဲ။ လႊင့္ပစ္လုိက္ရင္ ေကာင္းမလား။
“သိပ္အထိန္႔တလန္႔ မျဖစ္ပါနဲ႔။ ေၾကညာထားရင္ အုိေကပါတယ္”ဟု ခါးကုိ ခပ္ကုိင္းကုိင္းေလးထားရင္း သူက ျပန္ေျပာသည္။
အုိေက စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္သည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သယ္ေတာ့မည္။ ရင္ကေတာ့ ခပ္တုန္တုန္။ ေကာင္တာေရာက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးကေမးသည္။
“အစားအေသာက္ပါတယ္ဆုိေတာ့ ဘာပါလဲ”
“ငါးပိ”
“ဒါပဲလား”
“အင္း. . . ။ ဒါပဲ”
တကယ္ေတာ့ ငါးေျခာက္ပါေၾကာင္း ဖုံးကြယ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ ရင္ကလည္း ခပ္တုန္တုန္မုိ႔ ဒါပဲ ဟု လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မတတ္ႏိုင္။ အုိေက ဟုဆုိကာ စကင္စက္မ်ားဖက္သုိ႔ သြားရန္ လက္ညွိးညြန္လိုက္သည္။ ရွမ္းပဲပုပ္၊ လက္ဖက္တုိ႔ သယ္လာေသာ ေရွ႕က တစ္ေယာက္ကေတာ့ လူျဖင့္တစ္ခုခ်င္း ဖြင့္ရွာေသာ အခန္းသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ရင္ကေတာ့ ခုန္ဆဲ။
စကင္ဖတ္စက္ဆီ ဆက္သြားလုိက္ခ်ိန္တြင္ ရဲတစ္ဦးက ထပ္တားျပန္သည္။
“စီးကရက္ပါလား”
“ပါတယ္”
“ဘယ္ႏွလိပ္ပါလဲ”
အေရးထဲ တစ္ဘူးကုိ အဂၤလိပ္လုိ ေမ့ေနရေသးသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ျပမယ္” ဆုိၿပီး အထုပ္ကုိ ဖြင့္မယ္ လုပ္ေတာ့ “မျပနဲ႔။ ေျပာပဲ ေျပာ”တဲ့ေလ။
ေနာက္ဆုံး ေတာ့ “တစ္ဘူးနီးနီးပါတယ္”ဆုိေတာ့ “ဒါပဲလား”တဲ့ ။ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ဆက္သြားခြင့္ရေတာ့ အိတ္ေတြကုိ စကင္ဖတ္ရသည္။ စကင္ဖတ္စက္က လည္း ဘာမွ မေျပာ။ ကဲ ရွင္းၿပီ။ သက္ျပင္း အလီလီခ်ရင္း ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေတြ႕ေသာ ဆုိင္မွ တန္ဖုိးႀကီးလွစြာေသာ ေရတစ္ဘူး၀ယ္ ေသာက္ သက္ျပင္းမ်ား ေမွ်ာခ်လုိက္ရသည္။
ထား၀ယ္ပင္လယ္ကမ္းက ငါးပိငါးေျခာက္ဘူးမ်ားကေတာ့ မုိင္ေထာင္ေပါင္မ်ားစြာ ခရီးႏွင္ၿပီးေနာက္ ေတာင္ဖ်ားက ကီ၀ီတုိ႔ ဌာေနသုိ႔ ေျခခ်ခြင့္ရၿပီ။ ဒါသည္ပင္ ေျခာက္လစာ အသက္မဟုတ္လား။
(ဂ)
ေအာက္လလန္ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ျပည္တြင္း ထြက္ခြာဘက္ကုိ ေျပာင္း၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀ယ္လင္တန္သုိ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီ နီးပါး ေလယာဥ္စီးလုိက္သည္။
ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္အတြင္း လက္ခံထားမည့္ ၀ယ္လင္တန္က အဘုိးအုိက လာႀကိဳေနသည္။ အတူလာသူ အားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီးေနာက္ သူ႕ကားျဖင့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခလမ္းအတုိင္း ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေမာင္းလာလိုက္ရာ ေတာင္ေျခရင္း၊ ထင္းရူးပင္ၾကားက တစ္ထပ္အိမ္ေလးသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားသည္။
ကားရပ္ၿပီး သိပ္မၾကာ တစ္ကုိယ္လုံး မဲတူးေနေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ အၿမီးကုိ သည္းသည္းလႈပ္ခါရမ္းရင္း ေျပးထြက္လာသည္။ အိမ္တြင္ ေျခာက္လ အတူတူ ေနရမည့္ ေနာက္ထပ္ အိမ္သားတစ္ဦး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
