ယားနာျဖစ္ဖူးသူတိုင္း သိသည့္ သီအိုရိတစ္ခု ရွိသည္။
ယားနာကို ပြတ္ျခင္း၊ ကုတ္ျခင္းသည္ ယင္းအနာကို မေပ်ာက္ကင္းေစ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကုတ္ပါက ေသြးစို႔တက္လာမည္။ ခဏတာ အယားေျပေသာ္လည္း အနာက ေကာင္းမသြား။
သို႔ဆိုလၽွင္ အတိတ္သည္ ယားနာႏွင့္ တူသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ခဏခဏ ယား၍ ခဏခဏ ကုတ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ အတိတ္သည္ ေၾကပ်က္မသြားဘဲ ပို၍ပင္ ဆိုးလာတတ္ေပသည္။
ယေန႔အခ်ိန္သည္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္ ရွိသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ အတိတ္အေၾကာင္းေတြကို ေျပာၾက၊ ေရးၾက မွတ္တမ္းတင္ၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေအာင့္အည္းလာသည့္မ်ားကို တခ်ိဳ႕ ထပ္ျပန္တလဲလဲေျပာၾက ေရးၾကသည္။
တစ္ခုသာ စိတ္ပူသည္။ ယင္းေဟာေျပာေရးသားခ်က္မ်ားသည္ သင္ခန္းစာယူစရာကို မလွစ္ျပႏိုင္ဘဲ လူတိုင္းတြင္ ရွိေနသည့္ ယားနာကို ပိုပိုဆိုးလာေအာင္ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားမည္ကိုပင္။ အေျဖကို မခ်ဥ္းကပ္၊ အေျဖကို မရွာဘဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္ဖို႔ရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ၾကရ ပိုနာက်င္ၾကရ ျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားသည္လည္းေကာင္း ဤအခ်က္ကို အထူးသတိထားသင့္ေပသည္။
စာေပေဟာေျပာပြဲသည္လည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးေဟာေျပာပြဲမ်ားသည္လည္းေကာင္း ယားနာပြတ္ပြဲႀကီး မျဖစ္သင့္။
ထို႔အတူပင္ စာေပေရးသားမႈမ်ားသည္လည္း ယားနာခ်ည္း ပြတ္မေနသင့္ေပ။ လုံး၀ မပြတ္ရဟု မဆိုလို။ သင္ခန္းစာယူေစလိုသည့္ ဆႏၵျဖင့္ ပြတ္လည္းပြတ္ ေဆးလည္းေပးသည္မ်ိဳး ျဖစ္ရန္လိုသည္။
သို႔မွသာ ယားနာေပ်ာက္မည္ျဖစ္သည္။ အတိတ္ကို တြန္းလွန္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
