ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ ၃ ေခါက္အတြင္း ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခဆီ ၆ ႀကိမ္ထက္ မနည္းေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္တုုိင္းဟာ ညေနပိုင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ပင္လယ္ထဲေနလုံးႀကီး၀င္သြားတဲ့အလွကုိ အေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ ျပန္ခဲ့ တာခ်ည္းပါပဲ။ အေနာက္ဖက္ပင္လယ္မွာ ေန၀င္တဲ့အလွ ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကည့္မ၀ျဖစ္ရသလဲဆုိတာကိုေတာ့ ေရးျပဖုုိ႔မလြယ္ပါ။ ေရာက္ဖူး၊ ၾကည့္ဖူးသူေတြမွသာ ခံစားႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီလိုေန၀င္ခ်ိန္ အလွအပကိုု အမိအရ ဓာတ္ပံုရုုိက္နုုိင္၊ ခံစားႏိုင္ဖို႕အတြက္ ေနမ၀င္ခင္ တနာရီအလိုမွာကတည္းက ေရကူးတာ၊ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာတာေတြကိုု အၿပီးျဖတ္ထားရပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ထား၀ယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရကူးဖုုိ႔ သိပ္စိတ္၀င္စားပံု မျပပါဘူး။ အရက္၀ိုင္း၊ စားေသာက္စားပဲြ၀ိုင္းေတြမွာ လူစည္သေလာက္ ေရကူးဖို႕ စည္းရံုုးတဲ့အခါ တဦးႏွစ္ဦး ထက္ ပိုရေလ့မရွိပါ။ တႏွစ္မွတေခါက္ေရာက္တဲ့သူက အသဲအသန္ျဖစ္ေနေပမယ့္ အပတ္စဥ္လိုလို ေရာက္ေနသူတို႕အတြက္ ရင္မခုန္ေတာ့တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေရာက္ဖူးသေလာက္ကမ္းေျခေတြထဲမွာေတာ့ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခက အေျပျပစ္ဆံုးနဲ႔ အရွည္လ်ားဆံုးပါပဲ။ ဒီလိုေျပာလုုိက္ေတာ့ “ခင္ဗ်ားက ကမ္းေျခဘယ္ႏွစ္ခုေရာက္ဖူးလို႕လဲ” ဆိုၿပီး ေမးစရာရွိလာႏိုင္ပါတယ္။ ေမာင္းမကန္နဲ႔ စက္စဲေလာက္သာေရာက္ဖူးၿပီး ငပလီ၊ ေခ်ာင္းသာ၊ ေငြေဆာင္ေတြကို မေရာက္ဖူးေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ တနသာၤရီတိုင္းရဲ႕ အျခားတဖက္မ်က္ႏွာမွာရွိတဲ့ ဖူးခက္၊ ဖန္င၊ ပရာကြ်တ္၊ ဟြာဟင္၊ ခ်ာအမ္းကမ္းေျခေတြဆီ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ရခိုင္ျပည္နယ္ဖက္က ငပလီ၊ ဧရာ၀တီတိုင္းဖက္က ေခ်ာင္းသာနဲ႔ေငြေဆာင္ကို ခဏထားၿပီး တနသာၤရီတိုင္း ဟိုဖက္ ဒီဖက္က ကမ္းေျခ ၂ ခုုကိုု ဒီေနရာမွာ ေရြးခ်ယ္ဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ဖက္အငူရွိ ဖူးခက္ၿမိဳ႕က ဖန္ေတာင္းကမ္းေျခနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာက္ဖက္အငူ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ရွိ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခတုုိ႔ဟာ သဘာ၀အေနထား အရအေတာ္တူတယ္လိုု႔ ထင္မိပါတယ္။ဖူးခက္ၿမိဳ႕နဲ႔ဖန္ေတာင္းကမ္းေျခဟာ ၂၈ ကီလိုမီတာေ၀းတယ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေတြေကာင္းတာ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ၊ လိုင္း ကားေတြပံွမွန္ေျပးေနတာေၾကာင့္ နာရီ၀က္အတြင္း ေရာက္နုုိင္ပါတယ္။ ထား၀ယ္နဲ ႔ေမာင္းမကန္ကေတာ့ ၁၂ မိုင္ (ကီလုုိ ၂၀ နိးပါး) သာေ၀းေပမယ့္ လမ္းေတြျပင္ေနဆဲ၊ ပံွမွန္ဆဲြတဲ့ ဘတ္စ္ကား၊ လိုင္းကားမရွိေသးတဲ့အတြက္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ အငွားကားေတြကုုိသာ အားကိုးေနၾကရဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အကြာအေ၀းခ်င္း မနီးမေ၀းတူသလို ေတာင္ေတြေက်ာ္ၿပီးလာရတာ၊ ေတာင္ေပၚကေန အေနာက္ဖက္ပင္လယ္ကို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ အတူတူလို ခံစားမိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဖူးခက္မွာ ႏိုင္ငံတကာေလယဥ္ကြင္းရွိၿပီး ထား၀ယ္မွာ ျပည္တြင္း ေလယာဥ္ ၄-၅ စီးေလာက္သာ ဆင္းႏိုင္တဲ့ ကြင္းသာ ရွိတယ္။ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ဟာ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ၿမိဳ႕ႀကီးတခုုလုုိျဖစ္လာေနၿပီး ထား၀ယ္ကေတာ့ အခုမွ အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္ ကေန ႏိုးထခါစ၊ ႏိုင္ငံတကာေစ်းကြက္ဆီ တိုး၀င္ဖို႕ေျခလွမ္းျပင္ကစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဖန္းေတာင္ ကမ္းေျခဆီ ေရာက္လာတဲ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ဦးေရနဲ႔ ေမာင္းမကန္ဆီေရာက္လာတဲ့ ဦးေရကို ဘယ္နႈိင္းယွဥ္လို႕ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဖန္းေတာင္းဆီ တေန႔ တေထာင္၀င္ရင္ ေမာင္းမကန္ဆီ တေန႔ ၁၀ ဦးက ေန ၅၀ အထိ လာဖိုု႔ မေသခ်ာေသးပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီလို လူသိပ္မလာေသးတာကိုက ကံေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး ေန၀င္ခ်ိန္ ဆည္းဆာအလွကို ထိုင္ေငးေနတဲ့ ဂ်ာမဏီက ခရီးသြားဧည့္သည္တဦးက ေျပာပါတယ္။ “လူအမ်ားႀကီးလာရင္ သဘာ၀အလွေတြ ပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္။ ဖူးခက္မွာ ဒီလို ေအးေအးေဆး ေန၀င္ခ်ိန္ကိုု ထိုင္ေငးခြင့္မရွိေတာ့ဘူးေလ’’ လို႕ သူက ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထား၀ယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူ႔ပုံကုိ ၾကည့္ၿပီး မ်က္စိေနာက္ေနပံု ရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတထည္ကလဲြၿပီး သူ႔တကုိယ္လံုး ဘာအ၀တ္မွ မရွိပါ။ ေနေရာင္ခံထားတဲ့အတြက္ တကိုယ္လံုး နီညိဳေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တေဆာင္းလံုး ေနေရာင္မရတဲ့ ဥေရာပသားေတြဟာ ဒီလိုေနေရာင္ခံခြင့္ရဖို႕၊ ဒီလုုိ အသားအေရရဖို႕အတြက္ ေဒၚလာေထာင္၊ ေသာင္းခ်ီအကုုန္ခံၿပီး အာရွကမ္းေျခေတြဆီ ခရီးထြက္လာတာ မဟုုတ္ပါလား။ ဒါက ဥေရာပျပန္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထား၀ယ္ေဒသခံေတြအျမင္မွာေတာ့ ဒီလူ႔ပုံက နည္းနည္းရုုိင္းသလို ျဖစ္ေနသလားမသိပါ။ မိတ္ေဆြတဦးကဆို “ခင္ဗ်ား ဘာဘာသာကို ကိုးကြယ္သလဲ’’ဆိုၿပီး သြားေမးတဲ့ အထိပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ ဒီေမးခြန္းဟာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ အေနာက္တိုင္းမွာ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာကိုု ေမးခြင့္မရွိပါ။ ျမန္မာနုုိင္ငံက မွတ္ပုုံေတြမွာလို ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာကို မွတ္ပံုတင္ထဲ ထည့္ေရးေလ့မရွိပါ။ ဆိုလိုတာက ပူးခက္လုုိ ကမၻာ့ေစ်းကြက္ဆီ တိုး၀င္ဖို႕ျပင္ေနတဲ့ ထား၀ယ္ေဒသမွာ အသစ္ေရာက္လာမယ့္ ဘာသာမတူ၊ ယဥ္ေက်း မႈ မတူ။ စဥ္းစားပုံ မတူတဲ့ ႏိုင္ငံတကာဧည့္သည္ေတြကို လက္ခံဖုိ႕ ရုပ္ပုိင္း၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာအရ အဆင့္သင့္ျဖင့္ေနရဲ႕လားဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။
ထူးျခားတာက ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ရန္ကုုန္ေလယာဥ္ကြင္းကေန၀င္လာသူမဟုုတ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းဖက္ ကေန နယ္စပ္ျဖတ္၀င္လာသူျဖစ္ပါတယ္။ “ရေနာင္း-ေကာ့ေသာင္းကေန ေလွနဲ႔၀င္လာေတာ့ စရိတ္လည္း အမ်ားႀကီး သက္သာတယ္။ နီးလည္းနီးတယ္။ လွပတဲ့ကၽြန္းေတြ၊ ကမ္းေျခေတြလဲအမ်ားႀကီး ျမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္’’လို႕ သူက ဆိုပါတယ္။ “ဘာလုုိ႔ ကန္ခ်နပူရီ-ထီးခီးလမ္းကေန မ၀င္တာလဲ’’ လို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီလမ္း အေၾကာင္း သူမသိဘူး။ ထုုိင္းမွာရွိတဲ့ ခရီးသြားကုုမၸဏီေတြကလဲ ဒီလမ္းရွိတယ္လို႕ သူကိုမေျပာၾကဘူးလို႕ သူကဆိုပါတယ္။
ထား၀ယ္ၿပီးရင္ ေရး၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ဘားအံဖက္ဆီ ကားလမ္းနဲ႔ ဆက္သြားမယ္လို႕ သူကေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ သူရဲ့ ဒုုတိယ အႀကိမ္ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္ျဖစ္ၿပီး ပထမ အေခါက္တုန္းကေတာ့ရန္ကုန္ေလယဥ္ကြင္းကို၀င္၊ ေခ်ာင္းသာ၊ ေငြေဆာင္ကမ္းေျခေတြ၊ ပုုဂံ၊ အင္းေလးဖက္ေတြဆီသြားၿပီးၿပီလို႕ သိရပါတယ္။ အခု ဘယ္မွာတည္းသလဲဆိုေတာ့ Coconut House မွာ တည္းတယ္လုိ႕ ဆုုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ဆိုရင္ အခုခ်ိန္ထိ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမွာ ဟိုတယ္တလံုး၊ ဘန္ဂလိုတလုံးနဲ႔ တည္းခုိခန္းတလုံးပဲ ရွိပါေသးတယ္။
အဲဒီထဲမွာမွ Coconut House ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြၾကားမွာ လူသိမ်ားေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ သိရေအာင္ သြားၾကည့္ေတာ့ ကမ္းေျခနဲ႔နည္းနည္း အလွမ္းကြာတဲ့ အုန္းပင္ေတြၾကားမွာ အခန္းေတြေဆာက္ ေပးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခါပိုင္ရွင္က အဂၤလိပ္စကားအျပင္ ျပင္သစ္စကားပါေျပာတတ္တဲ့အတြက္ ဘာသာ စကားပိုေပါက္ျပီး အေနာက္တိုင္းသား ေတြအႀကိဳက္ကို ပိုသိတဲ႕သေဘာ၊ ဒါေၾကာင့္ လာသမွ်ေက်ာပိုးအိတ္ဧည့္သည္ အေတာ္မ်ားမ်ား သူတုုိ႔ဆီ ေရာက္သြားၾကတာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီလိုေတြးရင္းနဲ႔ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္မွာ ဟုိတစုု ဒီတစုုျဖစ္ေနတဲ့ ေရသန္႔ဗူးခြံ၊ ဘီယာဗူးခြံနဲ႔ အျခားအမႈိက္ေတြဆီ အၾကည့္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သဲေသာင္ျပင္္တေလွ်ာက္ ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ဆက္တုိက္ ေဆာက္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆုုိင္ တဲတန္းေတြ။ ေရာက္ဖူးတဲ့တျခားကမ္းေျခေတြမွာ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ဒီလို တဲေဆာက္ထားတာမ်ဳိး မေတြ႔မိပါဘူး။
ဒါဟာ တုုိင္းအစိုးရ ဟိုတယ္ ခရီး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြလား။ ဒါမွမဟုုတ္ ဒီေဒသမွာလုုပ္ပိုုင္ခြင့္ရထားတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ့ စိတ္ကူးသက္သက္လား။ သဘာ၀အလွကိုုအေျခခံၿပီး စီးပြားရွာတဲ့အခါ သဘာ၀အလွ မပ်က္ေအာင္ လုိက္နာသင့္တဲ့ အေျခခံမူေတြကိုုေတာ့ ေလ့လာထားဖို႕လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသားတဦးနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီလို ေလွ်ာက္ေတြးေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီတဲေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တုုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုထိုင္ၿပီး စားေသာက္ေနၾကတာပါ။ ဘီယာဗူးခြံေတြ၊ ေဆးလိပ္တိုေတြကို သဲေသာင္ျပင္ဆီ ဒီတုုိင္းပစ္ ခ်ေနသူေတြကလည္း မနည္းလွ။ အေမရိကန္ျပန္မိတ္ေဆြတဦးက အဲဒီလုုိမပစ္ခ်ပါနဲ႔လုုိ႔ေျပာၿပီး အမႈိက္ေတြကိုု လုုိက္ေကာက္မယ္ျပင္ေတာ့ “လာလုုပ္မေနနဲ႔၊ ဒါ ဗမာျပည္။ ဗမာျပည္ေရာက္ရင္ ဗမာလုုိပဲက်င့္ပါ’’ ဆိုၿပီး နယ္ခံ မိတ္ေဆြက ေဟာက္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ တမ်ဳိးခံစားလုုိက္ရပါတယ္။
ကမ္းေျခအေနထားကိုု ေျပာရမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ေမာင္းမကန္နဲ႔ ဖန္ေတာင္းကမ္းေျခရဲ့ ဆင္ေျခေလ်ာဆင္းသြားတဲ့ ေသာင္ျပင္ အေနထားဟာ အေတာ္ဆင္တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခက ပုုိရွည္တယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္။
သေဘာ့ဆိပ္ဖက္ရွိ ေျမြကြ်န္းကေန ပန္းတင္အင္းေခ်ာင္း၀အထိ ကမ္းေျခအရွည္က ၅ မုုိင္ေက်ာ္ မယ္ထင္ပါတယ္။ တခါ ပန္းတင္အင္းေခ်ာင္း အေပၚဖက္ကေန နဘုုလယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းေဒသရွိ ဖားေခ်ာင္းအင္း၊ ယမင္းၾကီးကမ္းေျခေတြကလည္း ေမာင္းမကန္ထက္ ေတာင္ ပုုိလွေနသလုုိပါပဲ။ ေမာင္းမကန္ကေန ေအာက္ဖက္ကုုိ ဆင္းလာမယ္ဆုုိရင္လည္း စမ္းလမ္း၊ ေက်ာက္နီေမာ္၊ ရွင္ေမာ္ကမ္းေျခေတြ တန္းစီလုုိ႔။
ေမာင္းမကန္ဆီသာ နုုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြ တကယ္၀င္လာၿပီဆုုိရင္ ဒီကမ္းေျခေတြအားလုုံး ပုိမိုစည္ကား စီးပြားျဖစ္ လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ရန္ကုန္ကေန၀င္လာမယ့္ ဧည့္သည္ကုိေမ်ွာ္တဲ့အျပင္ ေရွ႕က ဂ်ာမဏီဧည့္သည္လုုိ ဖူးခက္၊ ရေယာင္းေဒသဖက္ကေနတဆင့္ ၀င္လာတဲ့ဧည့္ေတြကိုုလဲ အေလးထားသင့္ပါတယ္။ တခါ ထား၀ယ္နဲ႔အနီးဆုုံး နယ္စပ္ဂိတ္ျဖစ္တဲ့ ကန္ခ်နပူရီ-ထီးခီးဂိတ္ကိုုလည္း ထုိင္းေရာက္ ခရီးသည္ေတြ ေမာင္းမကန္ဆီလာႏိုင္တဲ့ အဓိက ၀င္ေပါက္တခုုျဖစ္လာေအာင္ ေဒသခံခရီးသြားလုပ္ငန္းရွင္ေတြဖက္က ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။
လက္ရွိအေနထားကို ခဏေမ့ထားၿပီး ေရွ႕ကို နည္းနည္းစိတ္ကူးယဥ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မယ္ဆုုိရင္ အခု ေသာင္မတင္ ေရမက်ျဖစ္ေနတဲ့ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ စက္မႈဇံုုေတြ၊ နယ္စပ္ျဖတ္ ကားလမ္း၊ ရထားလမ္းေတြ လာမယ့္ အစိုးရသက္တမ္း ၅ နွစ္ အတြင္း အေကာက္ထည္ေပၚလာႏိုင္မလား။ တခါ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခေတြလည္း ဖန္းေတာင္ ကမ္းေျခလိုျဖစ္လာရင္ ပူးခက္နဲ႔ ကန္ခ်နပူရီေဒသရွိ (Tourism Industry) ကမၻာလွည့္ခရီး သြားလုုပ္ငန္း မွာလုုပ္ေနၾကတဲ့ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ ထား၀ယ္သူ ထား၀ယ္သားေတြ လာမယ့္ ၅ နွစ္အတြင္း ထား၀ယ္နယ္က ခရီးသြား လုုပ္ငန္းမွာ ျပန္လာလုပ္ႏိုင္ဖြယ္ ရွိမလား။
လက္ရွိ အစိုုးရထက္ ေနာက္တက္လာမယ့္အစိုုးရက ပိုလုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိမယ္ဆိုရင္၊ အေျခခံအေဆာက္ဦေတြ လက္ရွိ အေနထားထက္ ပိုတုိးတက္လာမယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္တဲ့အေနထား ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဆီ ေရာက္ႏိုင္ဖို႕ ေမာင္းမကန္နဲ႔ အနီးတ၀ိုက္က ကမ္းေျခေတြကုုိ သဘာ၀အတိုင္း လွပေနေအာင္ စီမံထားဖို႕နဲ႔ ဟုုိတယ္အပါ၀င္ အနီး၀န္းက်င္ရွိ အေျခခံ အေဆာက္ဦေတြကိုု ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေအာင္ အရင္ဆံုးလုပ္ရဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ ပထမဆုုံးေျခလွမ္းအျဖစ္ တဦးခ်င္းတေယာက္ခ်င္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ေနရာကေန စတင္သင့္ပါတယ္။
ကမ္းေျခ တေလွ်ာက္ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ဗူးခြံနဲ႔အမႈိက္ေတြကိုု လုုိက္လံေကာက္ယူ သိမ္းဆည္းၾကဖို႕လိုပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ အလားတူအမႈိက္ မပစ္မိေအာင္ ပညာေပးစည္းရံုုးမႈေတြလုုပ္ၾကပါတယ္။
သဘာ၀ကမ္းေျခကို သဘာ၀အလွတရား အတိုင္း ခံစားႏိုင္ဖို႕အတြက္ ေဒသခံေတြေရာ၊ ဧည့္သည္ေတြပါ အားလုုံး၀ိုင္းႀကိဳးစားဖို႕ လိုပါတယ္။
