ယခင္အပတ္မွ အဆက္
ကိုႀကီးရက္စက္သည္ဟု စြပ္စြဲစရာ အေၾကာင္း ျမ ဆီမွာ မရွိပါ။ တကယ္ လည္း မရက္စက္ခဲ့ပါ။ ကိုႀကီးက သူ႕အတြက္ အေကာင္းဆုံး၊ အသင့္ ေတာ္ဆုံးကို ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျမက ပါရမီ မျဖည့္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းသာ။
မဆုံစည္းသင့္ဘဲ ဆုံးစည္းျဖစ္ခဲ့ၾက သည့္သူေတြ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ မ်ားရွိၾကမလဲဟု ျမ မနက္တည္းက အေတြး ဝင္ေနခဲ့သည္။ ကံၾကမၼာ၏ က်ီစယ္မႈ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ ႐ူးသြပ္မႈ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းတို႔ ေပါင္းစပ္ကာ ဆုံစည္းစရာအေၾကာင္း ပါဝင္သြားခဲ့တာကို မေက်နပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ေနခဲ့သည့္ စိတ္သည္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးပင္။
မေသာက္ျဖစ္လိုက္ပဲ ေအးစက္ သြားခဲ့သည့္ ေကာ္ဖီခြက္ကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္မိရင္း တည္ၿငိမ္လြန္းေနခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နည္းနည္းေတာ့ အံ့အားသင့္ေနမိသည္။ တကယ္ဆို ဒီေလာက္ထိ ေအးစက္မေနသင့္။ ဟုတ္ပါသည္။ ျမ ဒီေလာက္ေအးစက္ေန ဖို႔ မေကာင္းပါ။ အထူးသျဖင့္ ဒီလို ေန႔မ်ိဳးမွာေပါ့။
ကိုယ့္အသက္ေလာက္နီးပါး ခ်စ္ ပါသည္ဟု တစ္ေယာက္တည္း အႀကိမ္ ေထာင္ခ်ီမက ဝန္ခံခဲ့ဖူးသည့္ ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္က ကိုယ့္ထံပါးကေန အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ့္ ေန႔မ်ိဳးမွာပဲ ဆိုပါေတာ့။
မ်က္လုံးစုံမွိတ္ထားမိသည့္အခါ Destop ေပၚမွာ တင္မဟုတ္ပဲ ဦးေႏွာက္ ႏွလုံးသား၊ အသိဥာဏ္ တစ္ခုလုံးမွာ စြဲနစ္ထင္ရွားေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ပုံရိပ္ကေလးက ထင္ထင္ရွားရွား ပဲေပၚလာခဲ့သည္။
“ကိုယ္မင္းကို ေသခ်ာရွင္းျပထား ခဲ့ၿပီးသားေနာ္… ကိုယ့္မိဘကိုယ့္အသိုင္း အဝိုင္းက ဘယ္လိုမွ လက္သင့္မခံႏိုင္ တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္ဘ၀ထဲ အၿပီးအပိုင္ ေခၚႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဒီတစ္ခုပဲ ကိုယ္ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ.. ဒါေပမယ့္ မင္းက မင္းတပ္ဖြဲ႕ႀကီးကို ပိုခ်စ္ေနတာ ကို… ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ..”
အံႀကိတ္ရင္း ေခါင္းငုံ႔ေနမိခဲ့ၿပီး ဘာတစ္ခြန္းမွ မတုန္႔ျပန္ျဖစ္ေအာင္ပင္ စကားလုံးတစ္ခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ရ သည္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ ၊ အဲဒီေန႔ေပါ့။ ကိုႀကီးက သူ႕အတြက္ေကာ ျမအတြက္ပါ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ေပး သြားခဲ့တဲ့ေန႔..။
ကိုႀကီးေနထိုင္ရာ ကမၻာႏွင့္ ျမေန ထိုင္ရာ ကမၻာသည္ ျခားနားပါသည္။ အသက္ရွင္သန္ ပုံခ်င္းလည္း မတူ။
ကိုႀကီးစြပ္စြဲခဲ့သည့္ ျမက ခ်စ္လွ ပါသည္ ဟူေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႕ႀကီး ဆီေရာက္ဖို႔အတြက္ ေျခလွမ္းေတြ ဘယ္ႏွလွမ္းေလာက္ ေလၽွာက္လွမ္းခဲ့ရလဲ ကိုႀကီး မသိပါ။ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးႀကိဳး စားစား ဝင္ခဲ့ရလဲ ကိုႀကီးနားမလည္ပါ။ က်ခဲ့ရေသာ ေခၽြးစက္မ်ား၊ ထြက္ခဲ့ရေသာ ေသြးစက္မ်ား ကိုႀကီး မခံစားတတ္ပါ။ အေသြးအသားထဲကေန စူးနင့္ေနခဲ့သည့္ အဓိ႒ာန္မ်ား၊ ခံယူ ခ်က္မ်ားအား ကိုႀကီး ကိုယ္ခ်င္းစာေပး ႏိုင္ေလာက္မွာ မဟုတ္ပါေခ်။
ကိုႀကီးက လြယ္လြယ္ေလးႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာႏိုင္ခဲ့ေသာ “ဒီယူနီ ေဖာင္းေလးခၽြတ္လိုက္ေပါ့”ဟူသည့္ စကားလုံးထဲမွာ အဲဒီခ်ိန္တည္းက ေနာင္လာေတာ့မည့္ အနာဂတ္ကို ျမ ျမင္ႏိုင္ေနခဲ့ေလသည္။
ကိုႀကီးေျပာခဲ့သည့္ “ဒီယူနီေဖာင္း ေလး” အား ဝတ္ဆင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းကို ျမ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျပ ျဖစ္မွာမဟုတ္ေခ်။ ထိုကိစၥႏွင့္ ပက္ သက္ၿပီး နားလည္မႈဟူသည့္ စကားလုံး သည္ ျမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့သည္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ေလး ပင္စြာခ်ျဖစ္ရင္း နံရံေပၚမွာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေျမပုံႀကီးဆီအၾကည့္က ေရာက္ သြားရသည္။ ကိုႀကီးမခ်စ္တတ္၊ မျမတ္ ႏိုးတတ္ခဲ့သည့္ ျမခ်စ္ေသာ ျမန္မာ ျပည္ႀကီး။
ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ကာကြယ္ခ်င္ သည့္ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ကိုႀကီးတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းက အထင္ေသးသည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့ၾကေသာ ျမဝတ္ဆင္ထားသည့္ ယူနီေဖာင္း အတြက္ေတာ့ ျမဆီမွာ ေနာင္တ တစ္စုံတစ္ရာမွ ရွိမေနခဲ့ေခ်။ သူတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းက လက္သင့္ခံႏိုင္ လာေအာင္လည္း ပင္ပင္ပန္း ပန္းတည္ ေဆာက္ခဲ့သည့္ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ တစ္ခု အား ကိုယ့္ဘာသာျပန္႐ိုက္ခ်ိဳးကာ သူတို႔လက္ေအာက္ ခိုဝင္ဖို႔စိတ္ကူးလည္း မရွိခဲ့။
လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာျခား၊ စကား လုံး ကြဲလြဲကာ ဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈ ထုံးတမ္းတစ္ခုမွ မတူညီသည့္ အရပ္တြင္ ကိုႀကီးက သူ႕ဘ၀သက္တမ္း သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္ထိ ေနထိုင္လာခဲ့ သည္။ ထိုအျခားေသာ အရပ္တစ္ခု ဆီသို႔လည္း အတိတ္ေတြ ပစၥဳပၸန္ေတြ အကုန္ေမ့ၿပီး မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ အဲဒီ အနာဂတ္ဆီ ျမ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္မိ ဘ၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းက ဟူသည့္ စကားလုံး အထပ္ထပ္ႏွင့္ အနာဂတ္ဆီ လိုက္ခဲ့ပါဟု ေခၚေနခဲ့ေသာ ကိုႀကီး ဆီမွာ အတိုင္းသား ျမင္ေနခဲ့ရသည့္ အတၱမ်ား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမတို႔ေတြ မဆုံျဖစ္ခဲ့ ၾကဖို႔ ေကာင္းပါသည္။
နံရံေပၚမွ ဘဲဥပုံနာရီႀကီးဆီမွ နာ ရီလက္တံမ်ားက ျမကို ေလွာင္သလိုလို ေျပာင္သလိုလိုနဲ႔ လွမ္းသေရာ္ေနၾကရွာ သည္။
ႏွစ္နာရီ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ဖို႔ ဆယ္မိ နစ္လိုေသးသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဆယ္ မိနစ္လိုပါေသးသည္။ ႐ုံးထဲကေန ငါး မိနစ္သြားလၽွင္ ေရာက္မည့္ ေလဆိပ္ အေဆာက္အုံႀကီးထဲမွာ ကိုႀကီးရွိေနေသး သည္။ ရွိေနဦးမည္။ ထိုဆယ္မိနစ္ၿပီး ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာ မလဲ မသိေသာ အရပ္ဆီသို႔ ထြက္သြား ေတာ့မည္။
တစ္ဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာေသာ ရင္ခုန္ သံတစ္ခ်ိဳ႕က ျမကို ေလွာင္ရယ္ေနခဲ့ သည္။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ပါ။ မ်က္ႏွာေလး ၾကည့္႐ုံေလး။ ဟုတ္သည္။ ေနာက္ဆုံးအေနႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးေတာ့ ၾကည့္လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ၾကည့္ခ်င္ ေသးသည္။
ထိုင္ရာက ဝုန္းခနဲ ထလိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္ေသာ့….။ ဆိုင္ကယ္ရွိရာ ေလၽွာက္လာသည့္ ေျခလွမ္းေတြက လမ္းတစ္ဝက္မွာပဲ။
ဗငမ Bagေည အမွတ္တံဆိပ္ပါ ေလယာဥ္ႀကီးက သစ္ပင္ေတြၾကားက ေနဝုန္းခနဲျမင့္တက္ ေလွာင္သြားခဲ့ သည္။ ထိုခဏေလးမွာေတာ့ အျပာ ေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီး ဆီၾကည့္ရင္း ျမခဏတာ ေရွာ့ခ္ရဖူးသြားခဲ့သည္။
ေလယာဥ္တစ္စင္း အရွိန္ျပင္းျပင္း ႏွင့္ ေကာင္းကင္ေပၚပ်ံတက္သြားခဲ့သည္။ ထိုေလယာဥ္ထဲမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ခံစားခ်က္ ကိုယ္စီႏွင့္ လိုက္ပါသြားၾက သည္။ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ကိုယ္စီ ပါေကာင္း ပါမည္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကိုယ္စီ ပါ ေကာင္းပါၾကေပမည္။
ဒီေလယာဥ္က လူေတြလူလိုပဲ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေလယာဥ္တစ္စီးေပၚမွာ လိုက္ပါသြားဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္က ေျမျပင္ေပၚကေန ေဝဟင္ေပၚေလယာဥ္ အတက္မွာ ျမ အတြက္ အေတြးတစ္ခ်က္ ေလာက္မ်ား ျဖစ္တည္သြားခဲ့ဖူးေလ မလား။
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မေရတြက္ႏိုင္ ေတာ့သည့္ အေျဖမရေသာ ေမးခြန္း တစ္ခုအဆုံးမွာေတာ့ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
ထိုအၿပဳံးတစ္ပြင့္ထဲမွာ အဓိပၸာယ္ မ်ားစြာ ပါဝင္ ေနပါလိမ့္မည္။
။ၿပီးပါၿပီ။
ပထမ ပုိင္းဖတ္ရႈလိုပါက http://206.189.85.235/2015/02/07/fiction/short-stroy/682#more-682
