ေျမျပင္ေပၚကေန ဘီးေတြသိမ္း လိုက္ကာ လွလွပပ ေဝဟင္ထဲ ပ်ံတက္ သြားသည့္ ေလယာဥ္ႀကီးအား ဆိုင္ ကယ္ကို အေသအခ်ာရပ္ထားရင္းမွ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ မဆင္းဘဲ ျမ လွမ္း ၾကည့္ေနမိသည္။ ခရီးသည္ မ်ားစြာကို တင္ေဆာင္သြားသည့္ ေလယာဥ္ႀကီး သည္ ၾကည္ျပာေရာင္ ေဝဟင္ႀကီးထဲ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခရီးႏွင္သြားေလၿပီ။
ဒီလိုျမင္ကြင္းသည္ ဘာမွထူးျခား ဆန္းက်ယ္တာ မရွိေခ်။ ေလယာဥ္ဆို တာ ေဝဟင္ထဲပ်ံဝဲသည့္ ယာဥ္သာျဖစ္ သည့္အတြက္ ပ်ံမည္သာ။ “ေလယာဥ္ ႀကီး၊ ေလယာဥ္ႀကီး”ဆိုၿပီး လက္ၫႈိး ထိုးေအာ္ရမည့္ အ႐ြယ္ကို ေက်ာ္လြန္ ခဲ့ၿပီးတာလည္း ဆယ္စုႏွစ္ေတြ မ်ားေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ လူသားတစ္ ေယာက္အေနႏွင့္ဆို ထိုျမင္ကြင္း အား ေန႔စဥ္လိုလို ခဏခဏ ရပ္ၾကည့္စရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ေခ်။
သို႔ေသာ္….။
႐ုံးတက္႐ုံးဆင္းခ်ိန္တိုင္း ေလယာဥ္ကြင္းလမ္းကို ျဖတ္သန္း ရသည့္ ျမ မွာေတာ့ လုံေလာက္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုရွိႏွင့္ ေနခဲ့ပါ သည္။ ေျမျပင္ကေန ေဝဟင္ထဲ ပ်ံတက္သြားသည့္ ေလယာဥ္မ်ားအား ရပ္ၾကည့္ရသည့္အေၾကာင္း အတြက္ ဆိုပါေတာ့ …..။
ေလယာဥ္ေတြကို စိတ္ဝင္စား သည္။
ဟုတ္ပါသည္။
ျမ ေလယာဥ္ေတြကို စိတ္ဝင္စားပါ သည္။ အထူးသျဖင့္ ေျမျပင္ကေန ေဝဟင္ထဲ လြင့္ပ်ံတက္သြားသည့္ အခ်ိန္ေလးကို ဆိုပါေတာ့။
။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။
“ဟက္ ဟက္ မွီေအာင္လိုက္ေလ ကြာ.. ဘာလဲ… အ႐ႈံးေပး မလို႔လား…” ေဘးနားကေန ကပ္စီးရင္းမွ ရိသြားသည့္ ဘီးေနာက္သို႔ ျမ အသည္း အသန္ လိုက္သည္။ သုံးမိုင္ေက်ာ္ ေက်ာ္ေလာက္ကို သူတစ္လွည့္ ငါ တစ္လွည့္ေက်ာ္ရင္း နင္းလာခဲ့သည္မို႔ အမွန္တိုင္းဝန္ခံရလၽွင္ ျမ ေတာ္ေတာ္ ေလး ေမာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေခၽြးထြက္ မ်ားေနၿပီျဖစ္ကာ ေရလည္း ေသာက္ ခ်င္ေနၿပီ။
သို႔ေသာ္ ရပ္လိုက္မည္ဆို မင္းတို႔ မိန္းကေလးေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ဘူး အေျပာခံရမွာလည္း ေသမေလာက္ ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ရပ္ မည့္ အရိပ္အေယာင္ မျပသည့္တိုင္ အေျခအေနကို ရိပ္မိပုံရသည့္ သူက ေတာ့ ေဘးကေန ကပ္ရိလိုက္၊ ေက်ာ္သြားလိုက္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေလွာင္ေနသည္။
အမွန္ေတာ့ Cycling ကို ျမ စိတ္ဝင္စားခဲ့တာ မဟုတ္ေခ်။
အတင္း ေခၚလြန္း၍သာ နည္းနည္းလည္း စိတ္ပါလာ၍ လိုက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ စက္ဘီး စီးေလ့ စီးထလည္း သိပ္မရွိေတာ့ နင္းရင္းနင္းရင္းႏွင့္ ေျခေထာက္ေတြလည္း ေတာင့္လွၿပီ။
ေက်ာ္တက္သြားရင္း လက္ျပ သြားသည့္ ဘီးေနာက္အမီ လိုက္ရင္း ေလယာဥ္ကြင္းလမ္းေပၚ ေရာက္လာခဲ့ သည္။ လမ္းေလၽွာက္သူေတြ၊ ေျပးေနသူေတြ၊ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္သည္။ မနက္ေစာေစာႏွင့္ ညေနေစာင္း အခ်ိန္ေတြဆို ဒီလမ္းေလးမွာ လူစည္ လွပါသည္။ သက္ႀကီးပိုင္းေတြမ်ားကာ အငယ္က်ေတာ့ Overweight သမားေတြသာ ျဖစ္ေလသည္။
လူနည္းနည္း ႐ႈပ္တာေၾကာင့္ အ ရွိန္ေလၽွာ႔ထားလိုက္ရင္း ဘရိတ္ ေပၚလက္ေရာက္မိစဥ္ မၾကာေသးခင္ ကမွ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဇာတ္ကား တစ္ကားမွ မင္းသားကို သတိရ လိုက္မိသည္။ ဘီးျဖင့္ စာပို႔သည့္ ဇာတ္ေကာင္၊ သူ႕ဆီမွာ ဘရိတ္မပါ။ သူ႕အတြက္ ဘရိတ္သည္ အႏၲရာယ္တဲ့ ေလ။ ဇာတ္ကားနာမည္က ေခါင္းထဲမွာ ေမ့ေတ့ေတ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ တစ္ခ်က္ ၿပဳံးမိရင္း အရွိန္တင္ရမလား ေတြးမိ တုန္း ရွိေသးသည္။ ေရွ႕မွ ဘီးက လမ္းေဘးရွိ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ အရွိန္သတ္ကာ ရပ္ေနေလၿပီ။
“ဘယ္လိုလဲ…. ေတာ္ေတာ္မွ ေပ်ာ္သြားရဲ႕လား… နားခ်င္လြန္းလို႔ ေသမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ နား လိုက္ရလို႔ေလ..”
ဘီးေပၚကေန ေျခတစ္ဖက္ပဲ ခ်ရ ေသးသည္။ နားထဲဝင္လာသည့္ စကား လုံးေတြက ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔။ မ်က္ ေစာင္းတစ္ခ်က္ကို ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ထိုး ပစ္ၿပီးမွ ကေလးဆန္လြန္းသြားမလား ေတြးမိေပသည္။ အေတြးက ေနာက္က် သြားသည္။
သူ႕ဆီမွာ ျမ မႀကိဳက္သည့္ နံပါတ္တစ္အခ်က္က လူတစ္ေယာက္၏ အတြင္းစိတ္ကို တိတိက်က် ခန္႔မွန္း ႏိုင္ျခင္း အတတ္ပညာ။
ဘီးကို ျမက္ခင္းေပၚလွဲထားလိုက္ ရင္း သစ္ပင္ကို မွီကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္လိုက္ရေသာ အရသာေကာင္းလွ သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ေရဘူးကို ထုတ္၊ အဝေသာက္လိုက္ၿပီး အသင့္ပါ လာေသာ ပုဝါျဖင့္ ေခၽြးေတြသုတ္ပစ္ လိုက္သည္။ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနသည့္ ေလေအးေအးမ်က္လုံးတစ္စုံ မွိတ္ရင္း တစ္ခဏ အရသာ ခံမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေနလို႔ ထိုင္လို႔ ေကာင္းသည့္ အခ်ိန္ေလးပဲ ျဖစ္သည္။
“ဘယ္လိုလဲ …. Cycling အရ သာ”
“ေကာင္းပါတယ္”
“နည္းနည္းေမာတာေလာက္ပဲ ဆို ေတာ့”
မ်က္ႏွာဆီေလႏွင့္ လွမ္းမႈတ္ရင္း ေျပာတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မ်က္ ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္သည္။
“ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအရင္ မရပ္ပါ ဘူးေနာ္.. ကိုႀကီးရပ္လို႔သာ မေကာင္း တတ္လို႔ရပ္တာ ဟြန္း..”
“ဟက္ ဟက္ အေျပာေကာင္းပါ့ မမရယ္..”
သူဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေတာ့ ျမ ပါလိုက္ရယ္ျဖစ္သည္။ ရယ္ေနရင္း မွ ေခါင္းေမာ့ကာ ရယ္ေမာေနေသာ သူ႕ဆီ အၾကည့္ေရာက္ျဖစ္သည္။
။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။
ကိုႀကီး . . . ။
ျမက ကိုႀကီးဟုေခၚ သည့္ သူသည္ ျမအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေျပာရ ခက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကသာ ျမႏွင့္ ကိုႀကီးကို “ဘာလဲ”ဟု ေမးလာခဲ့လၽွင္ မည္သို႔ ေျဖရမည္မသိ။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာျဖင့္ ဘယ္သူမွ အခုခ်ိန္ အထိေတာ့ မေမးၾကေသးေခ်။
ကိုႀကီးက ျမထက္ ေလးႏွစ္အသက္ ႀကီးသည္။ ေလးဆေလာက္လည္း အသိ ဥာဏ္ႂကြယ္ေလသည္။
သူငယ္ခ်င္းလား ဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ မိတ္ေဆြလည္း ဟုတ္သည္ ။ အသိဆိုလည္း ဟုတ္သည္။ ဒီထက္ပို လားဆိုေတာ့လည္း ပိုသည္ဟုပဲ ျမက ေတာ့ ထင္ပါသည္။
အနည္းဆုံးတစ္ရက္ကမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ ဖုန္းေျပာ ျဖစ္သည္။ မက္ေဆ့ခ္် အေစာင္ေရ မ်ားစြာ ပို႔ျဖစ္သည္။ တစ္ပတ္မွာ ေလးႀကိမ္ ထက္မနည္း ဆုံျဖစ္သည္။ Cycling အတူတူသြား ျဖစ္သည္။ ေကာ္ဖီ အတူတူေသာက္ ျဖစ္သည္။ ျမ ႀကိဳက္သည့္ Burger ကို ႐ုံးအေရာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ လာပို႔ဖူးသည္။ အၾကည့္ ေႏြးေႏြးမ်ားျဖင့္ မၾကာခဏဆိုသလို အၾကည့္ခ်င္း ဆုံျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ျမစိတ္ဆိုးလၽွင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့တတ္သည္။
ထိုအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္သူေတြ လား ဆိုျပန္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။၏
ျမကို ကိုႀကီးတရားဝင္ ခ်စ္ေရးမွမဆိုဖူးဘဲေလ။
။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။
“ဘယ္လိုလဲ… ကိုယ္ေျပာထားတဲ့ ကိစၥ.. စဥ္းစားၿပီးၿပီလား..”
ဟင္. . . ။ ေျပာထားတဲ့ ကိစၥ . . ။ ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ျဖစ္သည့္ ျမအၿပဳံးက မဝံ့မရဲႏိုင္လွသည္။
စဥ္းစားၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့ စဥ္းစားၿပီးၿပီပဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္သည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားၿပီးခဲ့ေပမယ့္ ခက္တာက ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု အခိုင္အမာ ထြက္မလာတာ ျဖစ္သည္။
“အခုခ်ိန္ထိ မဆုံးျဖတ္ရေသးဘူး …”
ကိုႀကီးေလသံက နည္းနည္းမာခ်င္ သည္ဟု ျမေတြးမိသည္။ ၿပဳံးေနေပ မယ့္ ကိုႀကီးမ်က္လုံးေတြက နည္းနည္း ေအးစက္စက္ႏိုင္လွသည္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို က်ိတ္ခ်မိ ရင္း မ်က္လႊာခ်မိသည္။ ကိုႀကီး မႀကိဳက္တာကို ျမ မလုပ္ခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္… ဒီအရာတစ္ခုကိုေတာ့ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ရာ ျမအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေလး ခက္ခဲလွပါသည္။
ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ျမင္ခ်င္သည္ ဆိုေတာ့ ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီးတိုင္း ေခါင္း ကိုက္ပါလ်က္ႏွင့္ ျမဆံပင္အရွည္ထား ခဲ့သည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ပါ ဆို ေတာ့လည္း ျမန္မာဝတ္စုံေတြ ခ်ဳပ္လိုက္ ရတာ အေမာ။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ေတာင္းဆိုခ်က္တိုင္းကိုလည္း ေခါင္း ညိတ္ျဖစ္ခဲ့သည္သာ။
သို႔ေသာ္..။
“ကိုယ္မင္းကို ဘယ္ေလာက္ အေလးအနက္ထားလဲဆိုတာ ကိုယ္ပဲသိ တယ္ ျမ”
ေျပာျပန္ၿပီ။ ထိုစကားကို ကိုႀကီး အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တုန္းက Viber ကေန အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီးသည့္ အခ်ိန္ကစၿပီး မေရတြက္ ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ျမ နားေထာင္ခဲ့ရၿပီးသည့္ စကား။
အေလးအနက္… ။
အရင္ကေတာ့ ထိုစကား အသုံးအႏႈန္းအား ေတာ္ေတာ္ ေလးႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ နားခါးေသာ စကားလုံး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုအသုံးအႏႈန္း ကို သူအႀကိမ္ႀကိမ္ သုံးေနခဲ့လဲဆိုတာ ျမ တကယ္ကို နားမလည္ႏိုင္ပါေခ်။
“ျမန္ျမန္ ဆုံးျဖတ္ပါ ျမ… မဟုတ္ရင္ သိပ္ေနာက္က်သြားလိမ့္မယ္.. ကိုယ္အၾကာႀကီး မေစာင့္ဘူးေနာ္”
ကိုႀကီးဆီတြင္ ျမ မုန္းသည့္ ဒုတိယအခ်က္ျဖစ္သည္။
ဘာကို ေနာက္က်သြားမွာလဲ။ ကို ႀကီးက ဘာကို မေစာင့္ႏိုင္ဘူးလဲ။ ျမ မသိပါ။ ထိုအခ်ိန္ေလးမွာ ျမ ေသခ်ာ သိလိုက္တာတစ္ခုက ကိုႀကီးသည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို “ခ်စ္တယ္” ဟူ သည့္ စကားမဖြင့္ဟဘဲ ခ်ည္ေႏွာင္ ရန္ အတင္းႀကိဳးစားေနသူသာ ျဖစ္ သည္ဟု…. ။
ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွ ေလယာဥ္တစ္ စင္း ေကာင္းကင္ေပၚပ်ံတက္သြားခဲ့ သည္။
Desktop ေပၚမွ စူပုတ္ပုတ္ဓာတ္ ပုံေလးအား စိုက္ၾကည့္ေနမိရင္း နာနာ က်ည္းက်ည္းပဲ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ျဖစ္ သည္။
ဒီပုံေလးေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီပုံ ေလးတစ္ပုံေၾကာင့္သာ အဆုံးသတ္ မလွသည့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ေရးသားမိသည္။ ဒီပုံေလးေၾကာင့္သာ နာနာက်င္က်င္ ၿပဳံးတတ္လာခဲ့တာ။ အိပ္ပ်က္ညေတြ မ်ားလာခဲ့တာ။ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တာ။ ႐ူးသြပ္ ေနမိခဲ့တာ။ မနက္ျဖန္ေတြ ေရာက္ လာလို႔ ေရာက္လာမွန္း မသိႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ဒီေန႔မွာပဲ ေနထိုင္ရွင္သန္ေနမိ ခဲ့တာ။
(ကၽြန္မအတြက္ အေတြး တစ္ခ်က္ ေလာက္မ်ား ျဖစ္တည္ ခဲ့ဖူးပါသလား (၂) သို႕)
