သတင္းစာေတြထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္ “လူထု” ဟူသည့္ စကားလုံးကို ဗုန္းေဘာလေအာ ၾကားရသည္ကို အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္ သည္။
ထို႔အတူပင္ “လူထု အသံ” “လူထု ဆႏၵ” ဟူသည့္ စကားမ်ား ကိုလည္း ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း သုံးတတ္ ၾကသည္။
ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ျဖစ္သည့္အတြက္ အစိုးရမ်ားသည္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးသည္ ယႏၲရားတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အာဏာ သည္ လူထုထံမွ ဆင္းသက္သည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ အစိုးရဝန္ထမ္း မဟုတ္။ ျပည္သူ႕ဝန္ထမ္း ျဖစ္သည္။ အမတ္မ်ားသည္ လူထုက မဲေပးထား သည့္ လူထုကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ လူထု၏ အသံကို ပဲ့တင္ ထပ္ႏိုင္ရမည္။
လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႕မ်ား အား ေကာင္းရမည္။ ဒီမိုကေရစီ၏ ေအာက္ဆီဂ်င္ဟုေခၚသည့္ သတင္းမီဒီယာ အားေကာင္းရမည္။ လူထုတစ္ရပ္လုံး ႏိုင္ငံအေရးကို စိတ္ပါလက္ပါ ရွိရမည္။
မ႑ိဳင္ႀကီးေလးရပ္ အျပန္အလွန္ အထိန္းအေထ လုပ္မႈ အားေကာင္းရမည္ စသျဖင့္ မ်ိဳးစုံေျပာၾကသည္။
ေကာင္းႏိုးရာရာ မူဝါဒမ်ားအတြက္ လည္း ျငင္းၾက ခုန္ၾက ေဆြးေႏြးၾက ခ်မွတ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ယင္းတို႔ကို မည္သူ အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္နည္း။
ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားသည့္ မိတ္ ေဆြအယ္ဒီတာ တစ္ဦးက “လူထုက ေတာင္းဆိုတတ္ဖို႔လိုတယ္” “လူထုက ေတာင္းဆိုဖို႔ လိုတယ္” ဟု ခဏခဏ ေျပာသျဖင့္ ထိုမိတ္ေဆြအယ္ဒီတာကို နာက်င္ ေပါက္ကြဲစြာ ေျပာဖူးသည္။
လူထုက ေတာင္းဆိုတတ္ဖို႔ လို သည္၊ လူထုက ေတာင္းဆိုရန္ လိုသည္ ဟူသည္မွာ မွန္သည္။ သို႔ေသာ္ လူ ထုကို ယင္းသို႔ ေတာင္းဆိုတတ္လာ ေအာင္၊ ေတာင္းဆိုရန္လိုသည္ဟု အသိ ရွိလာေအာင္ တနည္း သတၱိရွိလာေအာင္ မည္သူက အသိပညာ ေပးမည္နည္း။ မည္သူက ဝန္းရံမည္နည္း။ မည္သူက ႏိုးေဆာ္မည္နည္း။ မည္သူက တသားတည္း ရပ္မည္နည္း။
ဒီမိုကေရစီဆန္သည့္ လူ႕အသိုက္ အဝန္းကို တည္ေဆာက္ရန္ တနည္းအား ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ႏႈန္းစံမ်ား အႏွစ္သာ ရမ်ား လူထုၾကား စိမ့္ဝင္လာရန္ ေအာက္ေျခတြင္ တကယ္နားလည္ၿပီး တကယ္လုပ္မည့္ လူလိုေနသည္။
လက္ရွိအေျခအေနတြင္ အဖက္ ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ တကယ့္ မိုးထဲေလထဲ ေအာက္ေျခတြင္ လုပ္သူ အေတာ္ပင္ ရွားပါးသည္။ ေဒသတစ္ ခုခ်င္း၊ က႑တစ္ခုခ်င္းစီတြင္ လက္ခ်ိဳး ေရႏိုင္ေပသည္။ လူထုက မဲေပးခဲ့သည့္ အမတ္မ်ားထဲတြင္ လည္းေကာင္း၊ အစိုး ရ ဝန္ႀကီးမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ လည္း ေကာင္း၊ သတင္းမီဒီယာက႑တြင္ လည္းေကာင္း အမ်ားစုေသာ ေက်းလက္ ေနလူထုအတြက္ စိတ္ဝင္တစား အေလးအနက္ထားၿပီး လုပ္သူကို သိပ္မေတြ႕ရေပ။
အမတ္မ်ားသည္လည္း မဲဆႏၵရွင္ မ်ားႏွင့္ေဝး၊ ဝန္ႀကီးမ်ားသည္ လည္း အစည္းအေဝးမ်ား၊ ေဆြးေႏြးပြဲ မ်ား ၊ အခမ္းအနားမ်ား ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္လည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္းပင္။
“ဒီမိုကေရစီ စနစ္တြင္ဟု ….” အစခ်ီက မစားရ၀ခမန္း စကားမ်ားေျပာ မည့္သူမ်ားထက္ တကယ္လုပ္မည့္သူမ်ား ပိုလိုသည္။
ဥပမာ ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုတြင္ မည္သို႔ ဆႏၵျပရမည္။ မည္သည့္နည္းနာ သုံးရ မည္။ မည္သို႔ အစီအစဥ္ဆြဲသင့္သည္ စသျဖင့္ ဆႏၵျပ လုပ္ရွားမႈ အစီအစဥ္ႏွင့္ နည္းဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္အႀကံျပဳမည့္ သူသာမ်ားၿပီး ယင္းအစီအ စဥ္နည္း ဗ်ဴဟာမ်ားကို တကယ့္လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ စီမံခန္႔ခြဲမည့္သူ မရွိလၽွင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခႏွင့္ ခရီးေရာက္မႈ အားနည္းေပမည္။
ထို႔အတူပင္ ဒီမိုကေရစီခရီး တြင္လည္း မည္သို႔ မည္ပုံသြားရမည္ မည္သို႔ မည္ပုံ လုပ္ရမည္ဟု ေျပာသူ သာမ်ားၿပီး ယင္းတို႔ကို တကယ္ လက္ေတြ႕ လုပ္မည့္သူ နည္းေနလၽွင္ ထင္သေလာက္ ခရီးေပါက္မည္ မဟုတ္ ေပ။
လက္ရွိကာလတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲေရး၏ အႏွစ္သာရကို ေအာက္ေျခလူ ထု မခံစားရဘူးဟူသည့္ ညည္းခ်က္မ်ား ကို ၾကားရေပမည္။ ယင္းညည္းခ်က္ မ်ား၏ အေျဖသည္ ရွိၿပီးသားျဖစ္သည္။
အျခားမဟုတ္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား၊ မူဝါဒမ်ား၊ အစီအစဥ္မ်ားကို အမွတ္တ ကယ္ စိတ္ပါလက္ပါ နားလည္တတ္ သိစြာျဖင့္ လူထုႏွင့္အတူ ရပ္တည္ လုပ္ကိုင္မည့္သူ လိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ အစည္းအေဝးၿပီး အစည္းအေဝး၊ ေဆြး ေႏြးပြဲၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲျဖင့္ အလုပ္မ်ား ေနၾကၿပီး ေအာက္ေျခတြင္ မည္သည့္ ေျပာင္းလဲမႈမွ မရွိသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးက အလ်င္အျမန္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ရန္ လိုေန သည္။
ထို႔အတူပင္ တစ္လြဲ ဂုဏ္ယူလိုစိတ္ ဟုဆိုႏိုင္သည့္ မူဝါဒအဆင့္လုပ္ ရ သည္မ်ားကိုသာ ဂုဏ္ယူျခင္း၊ ထီးရိပ္ခို ျခင္းဟု ေျပာႏိုင္ေသာ ကုမၸဏီႀကီးမ်ား လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးမ်ား တြင္ လုပ္ရသည္ကိုသာ ဂုဏ္ယူျခင္း ႏွစ္လိုျခင္း စသည့္ စိတ္မ်ားကို အေတာ သတ္ၾကရန္ ျပန္သုံးသပ္ရန္ လိုေပ သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ဥပေဒစိုးမိုး ေရး ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုတြင္ အင္ဒိုနီး ရွားႏိုင္ငံက ေဆြးေႏြးသူတစ္ဦးက ယင္း ကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနကို “ေပါေလာ ေမ်ာ ဒီမိုကေရစီ”ဟု သမုတ္သည္။
ႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီသည္ ေဆြးေႏြး ပြဲမ်ား၊ အစည္းအေဝးမ်ားတြင္သာရွိၿပီး တကယ့္ ေအာက္ေျခတြင္ မရွိသည္ကို ၎တို႔ႏိုင္ငံ အေနျဖင့္လည္း ႀကဳံခဲ့ ရသည္ဟု ဆိုသည္။
လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီသည္ မည္မၽွ ေပါေလာေမ်ာေနၿပီ နည္း။
ေသခ်ာသည္မွာ လူထုက ေတာင္း ဆိုတတ္ရန္ လိုသည္ဟု ေျပာေန႐ုံျဖင့္ လူထုက ေတာင္းဆို တတ္လာမည္ မဟုတ္၊ အလံတလူလူျဖင့္ ေပါေလာေမ်ာ ေန႐ုံျဖင့္ ဒီမိုကေရစီသည္ လူထူၾကားရွင္ သန္မည္ မဟုတ္ေပ။
