ဘာမွမၾကာလိုက္ဘူး ေနာက္ထပ္ ေရြးေကာက္ပြဲတစ္ခု လာေတာ့မယ္။ ေနာက္အစုိးရ တစ္ခု ေျပာင္းျပန္ေတာ့မယ္။
တုိင္းျပည္က ပြင့္လင္းလာတယ္ေျပာတယ္။ လႈပ္ရွားမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္လာၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊ ေမာလည္း ေမာစရာႀကီးေပါ့ေလ။
တုိင္းျပည္ႀကီးကေတာ့ သြားေနတယ္၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု စနစ္ကုိတဲ့။
ဒါေပသိ အခုထိ တုိင္းသူျပည္သားေတြၾကြယ္၀ခ်မ္းသာလာေအာင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ တည္ေဆာက္မယ္ဆုိတာကုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးၾကားရတယ္ကုိ မရွိေသးဘူး။
ေနျပည္ေတာ္ အစုိးရကေတာ့ ေ၀းပါတယ္။ ဗေမာင္းတုိ႔ တနသၤာရီ အစုိးရဆီကေနေကာ အဲလိုမ်ိဳးၾကားဖူးၾကပါသလား။
စက္မႈဇုန္ေဆာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ထီးခီးနယ္စပ္ဂိတ္ဖြင့္တယ္။ လမ္းေတြ အႀကီးစားျပင္တယ္၊ ေဖာက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးလိုလို႔ဆုိၿပီး ေက်ာက္မီးေသြး စက္ရုံေတြ ေဆာက္ဖုိ႔လုပ္တယ္။ (ဘယ္သူ႔အတြက္ လွ်ပ္စစ္လဲေတာ့ မသိဘူး၊ သက်က္ေတာ ရြာသားေတြ ေျပာတာေတာ့ ၾကားလုိက္တယ္။ ေက်ာက္မီးေသြး စက္ရုံေဆာက္မွ လွ်ပ္စစ္ရမယ္ဆုိရင္ ငါတုိ႔ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ပဲေနမယ္တ့ဲ)
အဲဒါေတြေတာ့ ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကုိ ၿခဳံငုံသုံးသပ္ၿပီး ေျပာဆုိထုတ္ျပန္တဲ့ Holistic ျဖစ္တဲ့ အစီအစဥ္ ဆုိတာ တစ္ခါမွကုိ မၾကားဖူးပါဘူး။
တေလာကပဲ ဧရာ၀တီတုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆက္လုပ္ရရင္ ေနာက္ငါးႏွစ္အတြင္း သူ႔တုိင္းကုိ စင္ကာပူလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္တဲ့။
ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္ကူးယဥ္ရႈးႏွမ္းတဲ့ စကားဆုိေပမင့္ ေအာ္ . . . ဘာမွ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိတာထက္စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးသေပါ့ဆုိၿပီးျဖစ္ရတယ္။
အုိေက ဟုတ္ၿပီ စင္ကာပူလိုမ်ိဳးတဲ့။
စင္ကာပူဟာ ၁၉၆၅ မွ မေလးရွားက ခြဲထြက္တယ္။ လမ္းခင္းေက်ာက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမထြက္တဲ့ ႏုိင္ငံ၊ ေသာက္သုံးဖုိ႔ ေရခ်ိဳေတာင္အလုံအေလာက္မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံက ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ခဲ့လဲ။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ လီကြမ္ယု က ဘယ္လိုႏုိင္ငံမ်ိဳး တည္ေဆာက္မလဲစဥ္းစားခဲ့တယ္။
ေစ်းေပါေပါ ပစၥည္းေတြထုတ္ၿပီး တုိင္းျပည္ပုိက္ဆံရွာမလား၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ႏုိင္တဲ့ သူ႔ေဘးမွာ အမ်ားႀကီး တရုတ္၊ ဗီယက္နမ္ စသည္ျဖင့္။ ဒီေတာ့ အဲလိုဆိပ္ကမ္ၿမိဳ႕ေလးကုိ ပြဲစား တုိင္းျပည္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။
သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြကုိ အဂၤလိပ္စာ တတ္ေအာင္လုပ္တယ္။ ကမၻာ့အဆင့္မီ အေျခခံအေဆာက္အဦ လမ္း၊ တံတား၊ မီး၊ တယ္လီကြန္းဆက္သြယ္ေရး ပ်ံေနေအာင္လုပ္ထားတယ္။
အစုိးရရဲ႕ မူ၀ါဒေတြက တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ထားတယ္။ ကမၻာ့အႏွံ႔ ဘယ္ေနရာကုိ မဆုိ ဆက္သြယ္၊ ထိေတြ႕၊ စီးပြားေရးလုပ္လို႔ရ ေအာင္ လုပ္ထားလိုက္တယ္။
ေျပာရရင္ေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ အေျခခံၿပီး တုိင္းသူျပည္သားေတြ ပုိက္ဆံရွာ၊ တုိင္းျပည္ကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။
ဒါက လီကြမ္ယုနည္းေပါ့။
ကဲအခု တနသၤာရီ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးျမတ္ကုိ အစုိးရ (U Myat Ko Administration) ရဲ႕နည္းကေကာ။
တကယ္ေတာ့ အစုိးရတစ္ခုရဲ႕ အလုပ္က တုိင္းသူျပည္သားေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ိရိယ နဲ႔ အညီႀကီးပြားတုိးတက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေရခံေျမခံေတြ ဖန္တီးေပးရတာပါပဲ။
ကုိယ့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အားသာခ်က္က ဘာ၊ အားနည္းခ်က္က ဘာလဲ တြက္ခ်က္၊ သုံးသပ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ငန္းမ်ိဳးေတြ လုပ္မယ္ဆုိရင္ တုိင္းသူျပည္သားေတြ စီးပြားျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီလို ပန္းတုိင္ခ်၊ ပန္းတုိင္ကုိ သြားႏုိင္ဖုိ႔ ေရခံေျမခံေတြ ဖန္တီးေပး။
ဒါက အစုိးရရဲ႕ အလုပ္ပဲ။
ေရခံေျမခံဆုိတာကုိ အခုအသုံးမ်ားတဲ့ ေ၀ါဟာရအရဆုိရင္ အေျခခံအေဆာက္အဦ (Infrastructure) ေတြ ဖန္တီးေပးရတာေပါ့။ နားလည္သေလာက္ Infrastructure ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလည္း ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။
Soft Infrastructure နဲ႔ Hard Infrastructure ေပါ့။
Hard Infrastructure ကေတာ့ လမ္း၊ တံတား၊ ေက်ာင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီး စသည္ျဖင့္ေပါ့။ Soft Infrastructure ကေတာ့ က်န္းမာေရးစနစ္၊ ပညာေရး စနစ္ အဲဒါေတြက အစ အစုိးရမူ၀ါဒ၊ ဘဏ္စနစ္၊ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရး အဲဒါေတြအထိ ပါပါတယ္။
အဲဒါ အစုိးရ လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ေတြပါပဲ။ ကုိယ္လုပ္ရမဲ့ အေျခခံ အလုပ္ကုိ မဲဆြယ္အခါ ထည့္ထည့္ေျပာေနေတာ့ စိတ္ထဲက ကလိကလိကုိျဖစ္လို႔။
အခုမ်ားၾကေတာ့ တစ္ႏုိင္ငံလုံးနဲ႔ တန္းတူ လွ်ပ္စစ္မီးရဖုိ႔ ဆႏၵျပရမတဲ့။ ၾကားလို႔ေကာင္းေသးရဲ႕လား အရပ္ကတုိ႔ေရ။ အစုိးရက တုိင္းသူျပည္သားေတြ ေပးထားတဲ့ လခယူ၊ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ခံစား၊ ကုိယ့္အလုပ္ကုိက်ေတာ့ တာ၀န္ေက်ေအာင္ မလုပ္ေတာ့ တုိင္းသူျပည္သားေတြ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ စီးပြားပ်က္ခံၿပီး ဆႏၵထြက္ျပရေတာ့မယ္။
အစုိးရဆုိတာ စီးပြားေရး လုပ္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူျပည္သားေတြ စီးပြားေရးလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေရခံေျမခံဖန္တီးရတဲ့ ပံ့ပုိးကူညီသူ (Facilitator) သာ ျဖစ္တယ္။ အစုိးရဆုိတာ ကုိယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြ အတြက္ တာ၀န္ေပးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ အစုိးရဆုိတာ ကုမၸဏီႏွစ္ခု၊ သုံးခုတည္းအတြက္ တာ၀န္ေပးထားတာမဟုတ္ဘူး။ တုိင္းျပည္က လူအားလုံးအတြက္ျဖစ္တယ္။
အခ်ိဳ႕ဌာနေတြက ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာ ေကာင္းတဲ့ စကားေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဌာနက ေငြရွာႏုိင္တယ္၊ အဲဒီဌာနက ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွာႏုိင္တာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ စစ္အစုိးရလက္ထက္ကဆုိ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရး ဌာနေတြကုိ ေငြမထြက္တဲ့ ဌာနေတြ ျဖစ္လို႔ ပစ္ထားတယ္ဆုိပဲ။
တကယ္ေတာ့ အစုိးရေတြ၊ ဌာနေတြဟာ ေငြရွာဖုိ႔မဟုတ္၊ တုိင္းသူျပည္သားေတြ ေငြရွာႏုိင္ဖုိ႔၊ ႀကီးပြားရာ ႀကီးပြားေၾကာင္း ႀကံေဆာင္ အားထုတ္ႏုိင္ဖို႔ ပံ့ပုိးကူညီသူေတြသာ ျဖစ္တယ္။
ဘယ္လို တုိင္းျပည္မ်ိဳး တည္ေဆာက္မယ္ဆုိတာကုိ ဦးေဆာင္ လမ္းျပႏုိင္သူေတြျဖစ္ရမယ္၊ အဲဒီကုိ တုိင္းသူျပည္သားေတြနဲ႔ အတူတကြ ခ်ီတက္ဖုိ႔ ေရခံေျမခံ ဖန္တီးသူသာျဖစ္ရပါမယ္။
အစုိးရ ငါးႏွစ္တက္လုပ္တယ္။ အစုိးရလုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး သမားကေတာ့ ခ်မ္းသာသြားတယ္၊ သူမိသားစုေတြကေတာ့ စီးပြားျဖစ္သြားတယ္။ တုိင္းျပည္ကေတာ့ ဆက္မြဲေနရုံမက ပုိေတာင္ပ်က္စီးသြားေသးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္လို အစုိးရမ်ိဳးလဲဆုိတာကုိ မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကေပါ့။
အခု ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲ တစ္ခု လာျပန္ေတာ့မယ္။
တုိင္းသူျပည္သားေတြ အနာဂတ္အတြက္ ဘယ္လို ျပင္ဆင္ရမလဲ ဆုိတာကုိ၊ ေရာ္ဘာပဲ ဆက္စုိက္ရမလား၊ ဒီႏွစ္ကြမ္းသီးေကာင္းေတာ့ ေရာ္ဘာပင္ေတြ အကုန္လွဲ ကြမ္းပင္ေျပာင္းစုိက္ရင္ ေကာင္းမလား၊ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေလးေထာင္ဖုိ႔က ေနာက္ႏွစ္ေလာက္မွာ မီးက ရပါ့မလား။ ဟုိတယ္ေဆာက္မယ္ဆုိရင္လည္း လူေတြလာဖုိ႔ လမ္းေတြေကာ ေကာင္းလာပါ့မလား။
ဘာမွ မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္။
ကဲ အဆုံးသတ္ရရင္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲက်ရင္ လမ္းျပင္ေပးမယ္၊ တံတားေဆာက္ေပးမယ္၊ ေက်ာင္းေဆာက္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ခပ္တုံးတုံး မဲဆြယ္စကားေတြနဲ႔ မဲခ်ဴမဲ့သူေတြနဲ႔ ေက်နပ္မေနနဲ႔ေတာ့လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဗေမာင္းတုိ႔ အနာဂတ္ကုိ အက်အနတည္ေဆာက္ေပးမဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားကုိပဲ ရွာၾကစုိ႕ရယ္။ အဲဒီလို အစုိးရ အလိုရွိသည္ လို႔ အလုပ္ေခၚရေအာင္။
ကုိယ္ေတြက အလုပ္ရွင္ေနာ္။ အစုိးရက အလုပ္သမား။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ေခၚမယ္လို႔ သုံးတာ။
ဗေမာင္း
တနသၤာရီ အပတ္စဥ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၃၁ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။
