ရာဇ၀င္ထဲက မင္းသမီးကိုု ျပန္လည္ရွာေဖြျခင္း (၁)

0
1157
ပထမအေခါက္ျပန္ေတာ္ျပန္ရီးစဥ္ကတည္းကဒီေနရာဆီမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္သြားမယ္ဆုုိျပီးစိတ္ကူးထားခဲ့၊ေၾကညာထားခဲ့ေပမဲ့  အေျခေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။ဒီတေခါက္မွာလည္းကန္ခ်နပူရီ-ဖုုနန္းလြန္-ထီးခီးလမ္းကေန၀င္ျပီးမင္းသမီးခစန္းဆီ၀င္မယ္လိုု႔စီစဥ္ထားေပမဲ့အထမေျမာက္ခဲ့ျပန္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္သြားခ်င္စိတ္ကေတာ့ၾကီးစိုုးေနဆဲ။
ခက္ေနတာကမင္းသမီးစခန္းဆုုိတာဟာျပီးခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္နွစ္ေခါက္အတြင္းဘုုရားဖူးအလည္သြားခဲ့သလုုိမ်ဳိးအမ်ားသြားေနၾက (Tourist Attraction) ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြစိတ္၀င္စားတဲ့ေနရာမ်ဳိးမဟုုတ္။ကန္႔သတ္နယ္ေျမလား၊စစ္တပ္ကထိမ္းခ်ဳပ္ထားသလား၊ KNU ကရင့္အမ်ဳိးသားအစည္းရံုုးကထိမ္းခ်ဳပ္ထားသလား၊ဘယ္အဖြဲ႔ေအာက္မွာရွိေနသလဲဆုုိတာကုုိအေသခ်ာဘယ္သူမွမသိ။

ဒီလုုိ ဘာမွမသိတဲ့ေနရာတခုုကိုု အရဲစြန္႔သြားဖုုိ႔ဆုုိတာ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ မိဘေတြကိုု ဖြင့္ေျပာလုုိက္ရင္ မသြားဖုုိ႔ တားမွာအေသအခ်ာပါပဲ။ ပထမ အေခါက္တုုန္းကလဲ အဲဒီလုုိတုုိင္ပင္မိလုုိ႔ အတားခံခဲ့ရျပီးျပီေလ။ ဒီေတာ့ ”လူဆုုိး ေတြနဲ႔ေမာင္တုုိင္ပင္” ဆုုိသလုုိ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း၊ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ပဲ တုုိးတုုိးတိတ္တိတ္ တုုိင္ပင္ရပါတယ္။

သူတုုိ႔ရဲ့အၾကံေပးခ်က္အရထား၀ယ္-ကန္ခ်နပူရီနယ္စပ္ဆီေျပးေနတဲ့မွန္လုုံကားေတြကိုုစုုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ‘’ထား၀ယ္-ထီးခီးကုုိေတာ့တေယာက္(၂၃၀၀၀) နွစ္ေသာင္းသုုံးေထာင္ယူတယ္အကုုိ၊အမရာရြာကုုိတာ့က်မတုုိ႔ကားေတြမသြားဖူးဘူး။အကုုိတုုိ႔ကဘယ္နွစ္ဦးသြားမွာလဲ။လူမ်ားရင္ကားသမားနဲ႔ညွိေပးမယ္ေလ’’ လုုိ႔လုုိင္းကားလက္မွတ္ေရာင္းဌာနမွအမ်ဳိးသမီးငယ္တဦးကေျပာပါတယ္။
အဲဒီနွစ္ေသာင္းခြဲနီးပါးဟာခရီးစဥ္တျခမ္းအတြက္သာျဖစ္ျပီးေန႔ခ်င္းအသြား-အျပန္ပုုိ႔ေပးဖုုိ႔မေသခ်ာ။ခရီးသည္ျပည့္မွကားထြက္တဲ့အတြက္ထီးခီးမွာတညအိပ္မွအဆင္ေျပနုုိင္တယ္လုုိ႔သူကဆုုိပါတယ္။အဲဒါမွဒုုကၡ။က်ေနာ္ကထီးခီးမွာမအိပ္ခ်င္။ေန႔ခ်င္းျပန္သြားခ်င္သူ။ျပီးေတာ့တခ်ိန္ကကုုိယ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ေတာတြင္းခစန္းဆီျပန္သြားၾကည့္မွာဆုုိေတာ့ကိုုယ့္တဦးတည္းလည္းမသြားသင့္၊သြားလည္းမသြားရဲပါ။
ဒီလုုိနဲ႔အေဖၚလုုိက္ရွာေတာ့ ‘’က်ေနာ္လုုိက္ပုုိ႔ေပးမယ္ေလ။တေလာကေတာင္ကုုိမင္းေအာင္တုုိ႔ကုုိက်ေနာ္ပဲလုုိက္ပုုိ႔ေပးခဲ့တယ္’’ ဆုုိျပီး ABSDF ၂၀၁တပ္ရင္း၊မင္းသမီးစခန္းမွာ၁၀နွစ္၀န္းက်င္အတူတာ၀န္ ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့တပ္စုုမႈးေဟာင္းကိုုခင္ေမာင္သိန္းကေျပာလာပါတယ္။ကုုိမင္းေအာင္ဆုုိတာကေတာ့ ‘’သူပုုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့မာရသြန္ခရီး’’ စာအုုပ္ထဲမွာပါတဲ့အတုုိင္း၁၉၈၈-၈၉  ၀န္းက်င္ကမင္းသမီးခစန္းရဲ့ဥကၠဌအျဖစ္တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးသူပါ။
သူဟာကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့စခန္းေကာ္မီတီ၀င္ေဟာင္းဦးဟန္လင္းရဲ့ညီအရင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ေက်ာင္းဆရာတဦးျဖစ္တဲ့ဦးဟန္လင္းဟာေတာတြင္းကာလေတြအတြင္းတက္ၾကြစြာလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့အျပင္အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုုဆီေရာက္သြားခ်ိန္္မွာလည္းကုုလသမၼဂဌာနခ်ဳပ္ဆီအထိလမ္းေလ်ာက္ခ်ီ တက္ျပီးျမန္မာ့အေရးကိုုအမ်ားကစိတ္၀င္စားေအာင္လုုပ္ေဆာင္ခဲ့သူတဦးျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ဦးဟန္လင္းအေၾကာင္း Documentary မွတ္တမ္းရုုပ္-သံရုုိက္ေနတဲ့အေမရိကန္အဖြဲ႔တခုုကဦးဟန္လင္းရဲ့အငယ္ဆုုံးသားေမြးဖြားခဲ့ရာမင္းသမီးခစန္းအထိမေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားျပီးမွတ္တန္းရုုိက္ကူးခဲ့ တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုုိစကားစပ္မိတဲ့ေနရာကေမာင္းမကန္းကမ္းေျခမွာ။ကားေသခ်ာျပီဆုုိလုုိ႔လူစုုလုုိက္ေတာ့လုုိက္မဲ့လူကမနည္းဘူး။၂၀၁တပ္ရင္းမႈးေဟာင္းကုုိေသာင္းညြန္႔၊ကုုိခင္ေမာင္သိန္းနဲ႔အျခားေတာျပန္ရဲေဘာ္ေဟာင္းနွစ္ဦး။ျပီးေတာ့ထား၀ယ္ျမိဳ့ေပၚကေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကားဆရာပါအားလုုံးေပါင္းလုုိက္ေတာ့၁၁ဦးတိတိ။ေဘာလုုံးစကားအရဆုုိရင္တသင္းစာအျပည့္။ေတာထဲကစကားအရဆုုိရင္တပ္စိတ္တစိတ္စာဖြဲ႔စည္းပုုံအျပည့္ေပါ့။
၀ိရိယေကာင္းလွတဲ့ဒီလူတသုုိက္မနက္အေစာၾကီးမွာ Four Wheel ဖုုိး၀ီးကားတစီးနဲ႔ထား၀ယ္ကေနထြက္လာျပီးမနက္၇နာရီမထုုိးခင္ေတာင္သုုံးလုုံးရြာဆီေရာက္လာပါတယ္။ထား၀ယ္-ေတာင္သုုံးလုုံး လမ္းကအရင္နွစ္၂၀ေက်ာ္ကအေျခေနနဲ႔ဘာမွမဆုုိင္။အေတာ့္ကုုိက်ယ္၀န္းေျပျပစ္ေကာင္းမြန္ေနပါ တယ္။အရင္ကနာမည္ၾကီးလွတဲ့ေက်ာက္မဲေတာင္ရြာအ၀င္၀နားကလမ္းသုုံးထပ္ဆုုိတာအခုု မရွိေတာ့ပါ။။ေတာင္ျဖိဳစက္ေတြ၊ေျမတူးစက္ေတြ၊လမ္းအလုုပ္သမားေတြနဲ႔တလမ္းလုုံးဖုုန္း တေထာင္းေထာင္းထေနပါတယ္။အားလုုံးကိုုတေျဖာင့္တည္းေဖာက္လုုိက္တဲ့အတြက္လမ္းသုုံးထပ္ ေနရာကိုုေတာင္မမွတ္မိေတာ့။
ေတာင္သုုံးလုုံးမွာမနက္စာစားျပီးတဲ့ေနာက္ေမတၱာရြာထဲ၀င္လာပါတယ္။ေမတၱာရြာလုုိ႔ေခၚမိတာကအရင္ေခၚေနၾကအတုုိင္းနႈတ္က်ဳိးေနလုုိ႔ပါ။တကယ္ကေမတၱာဟာရြာအဆင့္မဟုုတ္ေတာ့။အခုုအစိုုးရလက္ထက္မွာျမိဳ့နယ္အသစ္တခုုျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ။
ထား၀ယ္မွာေနခဲ့ဖူးတဲ့၂၄နွစ္တာကာလအတြင္းေတာင္သုုံးလုုံးကုုိေက်ာ္ျပီးဒီဖက္ျခမ္းကိုုက်ေနာ္တခါမွမေရာက္ဖူးပါ။တျခားထား၀ယ္သူထား၀ယ္သားအေတာ္မ်ားမ်ားလည္းဒီဖက္ျခမ္းကိုုအေရာက္ အေပါက္နည္းၾကပါတယ္။ဘာေၾကာင့္လည္းဆုုိရင္ေမတၱာဆုုိတာျမန္မာအစိုုးရတပ္နဲ႔ KNU တပ္ေတြမၾကာခဏတုုိက္ပဲြျဖစ္ေနတဲ့ေနရာအျဖစ္နာမည္ၾကီးေနလုုိ႔ပါ။၁၉၈၀၀န္းက်င္၊က်ေနာ္တုုိ႔အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့သတင္းတပတ္ေက်ာ္ၾကာေမတၱာတုုိက္ပဲြအတြင္းအစိုုးရဖက္ကအက်အဆုုံးမ်ားခဲ့တာ၊ထား၀ယ္ေဒသတေလ်ာက္ေပၚတာဖမ္းမႈအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုုအခုုခ်ိန္ထိမွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလုုိတုုိက္ပဲြရာဇ၀င္ရွိခဲ့တဲ့ေမတၱာရြာဟာအခုုေတာ့အစိုုးရတပ္နဲ႔ KNU တပ္ေတြအျပိဳင္အဆုုိင္ရံုုးထုုိင္တပ္စြဲထားတဲ့ျငိမ္း-ျမိဳ့ျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ။သူပုုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ့မာရသြန္ခရီးမွာညႊန္းခဲ့ဖူးတဲ့ခေမာင္းသြယ္ ေခ်ာင္းနဲ႔ဘန္းေခ်ာင္းဆုုံရာ၊ (တသာၤရီျမစ္အစ) ေမတၱာရြာထိပ္အရင္စစ္စခန္းဟာအခုုဗ်ဳဟာကုုန္းျဖစ္ေနခဲ့ပါျပီ။ဆုုိလုုိတာကအရင္အစိုုးရတပ္တပ္ခဲြတခုုေလာက္သာရွိတဲ့ေမတၱာရြာမွာအခုုတပ္ရင္း၃ခုုမကရွိေနခဲ့ပါျပီ။တလမ္းလုုံးတဦးမွမေတြ႔ခဲ့ရတဲ့စစ္သားေတြကိုုလည္းေမတၱာရြာထဲေရာက္မွပဲစစ္ကား၃စီးေလာက္နဲ႔ေတြ႔လုုိက္ရပါတယ္။
ေတာထဲကေနထြက္သြားတာ၁၅နွစ္ေလာက္ရွိေနျပီဆုုိေပမဲ့လက္နက္ကုုိင္ထားတဲ့စစ္သားကုုိျမင္ရင္က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာစုုိးရိမ္မႈရွိေနဆဲ။ျပီးေတာ့က်ေနာ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ခရီးသြားေဖၚ၁၁ဦးထဲမွာေတာျပန္ကခပ္မ်ားမ်ားဆုုိေတာ့မသကာၤမႈနဲ႔ဆဲြစိလုုိက္ရင္ဘယ္လုုိလုုပ္မလဲ။ေနာက္တခါဒီလမ္းမွာအမ်ဳိးသားလူငယ္၊လူလတ္အရြယ္ခ်ည္း၁၁ဦးစုုျပီးခရီးသြားတဲ့ကားဆုုိတာကလည္းပုုံမွန္မဟုုတ္ဘူးေလ။
လမ္းတေလ်ာက္ေတြ႔မိသေလာက္ကားေတြထဲမွာအီတလီ-ထုုိင္းေဆာက္လုုပ္ေရးကုုပဏီကထုုိင္းနံပတ္တပ္ကားေတြကအမ်ားဆုုံး၊ျပီးေတာ့ထား၀ယ္-ထီးခီးေျပးေနတဲ့မွန္လုုံလုုိင္းကားေတြ၊ထုုိင္းဖက္ကေနေစ်းလာေရာင္းတဲ့ကားေတြ၊အစိုုးရအရာရွိလား၊ KNU အရာရွိလား၊ခရိုုနီခရိုုျပာ ေတြပုုိင္တဲ့ကားလားသိပ္မကဲြျပားတဲ့ပါဂ်ဲရုုိးအပါ၀င္နံပတ္အနက္ေရာင္အေကာင္းစား For Wheel ဖုုိး၀ွီးကားေတြစသျဖင့္။
ေမတၱာရြာလယ္ရွိေစ်းဆုုိင္တန္းမွာေရသန္႔ဖူးေတြ၊အခ်ဳိရည္ေတြ၀ယ္ျပီးတဲ့ေနာက္ထီးခီးသုုိ႔လုုိ႔ေရးထားတဲ့ယာယီဆုုိင္းဘုုတ္ရွိရာေျမနီလမ္းထဲကားကခ်ဳိး၀င္လုုိက္ပါတယ္။ ‘’အရင္ကဆုုိကားလမ္းကဒိီအထိပဲရိွ တာေလ။ဒါကရွမ္း (ထုုိင္း-ကုုိေဒသခံေတြကရွမ္းဟုုေခၚ) ေတြအသစ္ေဖာက္ထားတဲ့လမ္း။ဟုုိေရွ့မွာနဘုုလယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းဖက္တုုိက္ရုုိက္သြားနုုိင္တဲ့လမ္းကိုုေတြ႔လိမ့္မယ္’’ လုုိ႔က်ေနာ္ေဘးမွာထုုိင္ေနသူကရွင္းျပပါတယ္။
ဒီလုုိစုုိးရိမ္ပါတယ္ဆုုိမွခေမာင္းသြယ္ေခ်ာင္းျဖတ္စစ္တပ္စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာက်ေနာ္တုုိ႔ကားအစစ္ခံရပါေလေရာ။ ‘’မွတ္ပုုံတင္စစ္ရင္ေတာ့ဒုုကၡပဲ’’ ဆုုိျပီးက်ေနာ္စိတ္ထဲအေတာ္စိုုးရိမ္သြားပါတယ္။ယူနီးေဖာင္းအျပည့္၀တ္၊ပစၥတုုိခါးထုုိးထားတဲ့ဗုုိလ္ၾကီးအဆင့္ရွိအရာရွိတဦးကအသံမာမာနဲ႔ဘယ္သြားၾကမွာလဲလုုိ႔ေမးပါတယ္။ကားသမားကယဥ္ေမာင္းလုုိင္စင္ယူျပီးဆင္းသြားပါတယ္။
‘’အုုိင္၀ုုိင္းကုုိသြားလည္မလုုိ႔’’ ဆုုိျပီးေနာက္ခန္းကလူ၃-၄ဦးကတျပိဳင္တည္းေအာ္ေျပာလုုိက္ပါတယ္။ဟုုိဖက္ကစစ္ဗုုိလ္ကလည္းေခသူမဟုုတ္။ ‘’အုုိင္၀ုုိင္းမွာဘာပဲြရွိလုုိ႔လဲ’’ ဆုုိျပီးျပန္ေမးပါတယ္။ ‘’သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြားလည္မလုုိ႔၊ေဟာဒီမွာပုုလင္းေတြေတြ႔တယ္မိုု႔လား’’ ဆုုိေတာ့စစ္ဗုုိလ္ကဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ဒါေပမယ့္သူ႔မ်က္လုုံးထဲမွာေတာ့နည္းနည္းသံသယရွိေနတယ္လိုု႔က်ေနာ္ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ ‘’ဘာမွမဟုုတ္ဘူး။က်ေနာ္တုုိ႔ကိုုထုုိင္းဖက္သြားမယ့္လူပဲြစားေတြထင္ျပီးေငြညွစ္ဖုုိ႔ၾကံတာ’’ ဆုုိျပီးက်ေနာ့္ေဘးကသူကေျပာမွမွတ္ပုုံတင္စစ္ရင္ဒုုကၡပဲဆုုိတဲ့အလုုံးၾကီးက်သြားပါတယ္။
ခေမာင္းသြယ္ေခ်ာင္းကိုုျဖတ္တဲ့တံတားကသစ္သားတံတားၾကီး။ဒီတံတားေပၚကေနဗ်ဳဟာကုုန္းကုုိခပ္၀ါး၀ါးလွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။အဲဒီဗ်ဳဟာကုုန္းရဲ့ေခ်ာင္းဟုုိဖက္ကမ္းမွာေတာ့၁၉၈၈ကေန၁၉၉၇ေလာက္အထိ KNLA တပ္ရင္း၁၀၊ခဲြ၂နဲ႔ ABSDF တပ္ရင္း၂၀၁၊ခဲြ၂ကရဲေဘာ္ေတြအေျခစုုိက္စခန္းေနရာေပါ့။အရင္ကေလွစီးျပီး၊ေတာတုုိးျပီးခုုိးခုုိး၀ွက္၀ွက္သြားခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းေပၚမွာအခုုေတာ့ Four Wheel ဖုုိး၀ီးကားၾကီးနဲ႔။ဒါကိုုပင္တုုိးတက္မႈလုုိ႔ေခၚရမလား။ဒါမွမဟုုတ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ့အသီးအပြင့္ေတြလုုိ႔ ေျပာသင့္သလား။
ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းကတခါကဘ၀မ်ားအေၾကာင္းေတြးလုုိ႔ေကာင္းတုုန္းေနာက္ထပ္စစ္ေဆးေရးဂိတ္တခုုနဲ႔တုုိးျပန္ပါတယ္။ ‘’ဟုုိက္ KNU အလံၾကီးနဲ႔ပါလား’’ ဆုုိျပီးက်ေနာ္နႈတ္ကအသံထြက္တဲ့အထိအံ့ၾသသြားမိပါတယ္။ခုုနကစစ္တပ္ဂိတ္နဲ႔ဒီ KNU ဂိတ္ေ၀းလွမွ၂မုုိင္ေပါ့။ေတာင္ဟုုိဖက္ထိပ္နဲ႔ဒီဖက္ထိပ္မွာရန္သူေဟာင္းနွစ္ဦးအျပန္အလွန္ဂိတ္ဖြင့္အခြန္ေကာက္ေနနုုိင္တဲ့အထိျငိမ္းခ်မ္းေရးေတြျဖစ္ထြန္းေနခဲ့ေပါ့။
တာထဲမွာတုုန္းက က်ေနာ္တုုိ႔ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းေတြကိုု မလြတ္တမ္းစစ္ေဆးအေမးအျမန္းထူလွတဲ့ KNU တပ္ေတြဟာ အခုုလုုိ အရပ္သားဘ၀နဲ႔လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာမွမစစ္ေဆးေတာ့ပါ။ ေပ်ာက္က်ားယူနီးေဖာင္း၀တ္ ထားတဲ့ရဲေဘာ္တဦးက ကင္းတဲေပၚ ေမွာက္ျပီးအိပ္ေနပါတယ္။ ဟုုိဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေသနတ္လြယ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ငယ္တဦးကေတာ့ လက္ကုုိင္တယ္လီဖုုန္းနဲ႔ဂိမ္းေဆာ့ေနလုုိ႔ က်ေနာ္တုုိ႔ကားေပၚက ေအာ္ေျပာတာကိုုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းၾကားပုုံ မရပါဘူး။
ဒီဂိတ္ကိုုေက်ာ္ျပီးေတာင္ေပၚတက္ေတာ့မွတနသာၤရီျမစ္ကိုုေကာင္းေကာင္းျမင္ခြင့္ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ျမင္ကြင္းကအရင္လုုိလွပမေနပါဘူး။မုုိးမရြာတဲ့ေႏြေခါင္ေခါင္မွာျမစ္တခုုလုုံးဗြက္ေရအုုိင္လုုိအနီေရာင္သန္းေနပါတယ္။ဘယ္လုုိျဖစ္တာလဲဆုုိျပီးေမးၾကည့္ေတာ့ ’’ဟိႏၵားမုုိင္းကေနဆင္းလာတဲ့ေရေတြေၾကာင့္ဒီလုုိျဖစ္သြားတာေလ။အရင္ကျမန္မာတူူး-တူးေတာ့ေရသိပ္မေနာက္ဘူး။အခုု ရွမ္းတူးတူးေတာ့ေတာင္ေတြေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူး’’ ဆုုိျပီးက်ေနာ့္ေဘးရွိပုုဂၢိဳလ္ကရွင္းျပပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ဒီကုုပၺဏီေတြဟာ ၁၀ နွစ္၊ နွစ္ ၂၀ စာခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ လုုပ္ထားတဲ့အတြက္ အဲဒီသတ္မွတ္နွစ္အတြင္း လုုိသမွ် အကုုန္ရေအာင္ နင္းကန္တူူးေနတယ္လိုု႔လည္း သူကစြပ္စဲြပါတယ္။ တခါ ဟိႏၵားမုုိင္းအျပင္ ဘန္းေခ်ာင္းဖက္ရွိ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုုိ႔ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ ေရွ့တန္းစခန္းခ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကေထာင္းနီ ဖက္မွာလဲ ထုုိင္းကုုပၺဏီေတြက ေက်ာက္မီးေသြးထုုတ္လုုပ္ေရး အၾကီးအက်ယ္လုုပ္ေနတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္း က်င္အေတာ္ပ်က္စီးေနတယ္လိုု႔ သူကဆက္ေျပာေနပါတယ္။။